The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 12

Ορέλια.

"Καλημέρα αγαπημένα μου παιδιά." είπε η Λίλιθ και μπήκε στην τραπεζαρία. Οι Προστάτες γύρω μας την χαιρέτησαν με τον επίσημο χαιρετισμό.

"Καλημέρα Λίλιθ." είπαμε εμείς και της χαμογελάσαμε. Πάντα αποπνέει έναν αέρα σιγουριάς και ασφάλειας.

"Σας έφερα τα καινούρια προγράμματα για την εκπαίδευσή σας." είπε και μας μοίρασε το πρόγραμμα.

07.00-08.00: Πρωινό
08.10-10.00: Ξόρκια με την καθηγήτρια Ίντιρα στο πεδίο Μάχης.
10.10-12.00: Βότανα με την καθηγήτρια Όρλα στον κήπο βοτάνων.
12.10-14.00: Ασπίδα με τον καθηγητή Κόντα στην αίθουσα #265.
14.10-15.30: Μεσημεριανό.
15.40-17.20: Κάλεσμα με την Λίλιθ.
17.30-18.30: Μάχη με τον καθηγητή Άδη.

"Αντίο ξεκούραση." είπε η Ζενεβίβ και συμφώνησαν και οι υπόλοιποι. Η Λίλιθ μας χαμογέλασε λυπημένα.

"Λυπάμαι παιδιά μου αλλά είστε οι Εκλεκτοί μας. Το ξέρω οτι είστε νέοι, το ξέρω ότι θέλετε να χαρείτε τη ζωή σας και να κάνετε τρελές, αλλά έχετε το βάρος της επιβίωσης του κόσμου μας στους ώμους σας. Βασιζόμαστε πάνω σας να ολοκληρώσετε την Προφητεία και να σταματήσετε το Σκοτάδι." είπε και βγήκε από την τραπεζαρία, αφήνοντάς μας να σκεφτούμε όσα είπε.

Βασιζόμαστε πάνω σας...

Πώς θα νικήσουμε το Σκοτάδι; Είμαστε παιδιά ακόμα και δεν χειριζόμαστε ούτε στο ελάχιστο τις δυνάμεις μας όπως η Λίλιθ ή το Συμβούλιο. Αντί να πολεμήσουν εκείνοι το Σκοτάδι, εμπιστεύονται εμάς; Εδώ δεν τα πάμε καλά μεταξύ μας, θα ολοκληρώσουμε την Προφητεία;

5.30 ώρες αργότερα...

"Τι κατάσταση είναι αυτή με σας σήμερα;" φώναξε εξαγριωμένος ο Άδης. "Πώς θα νικήσετε το Σκοτάδι, όταν δεν μπορείτε να πάρετε τα πόδια σας μετά από μία μέρα εκπαίδευσης;" συνέχισε να φωνάζει. Εμείς είμασταν πεσμένοι στο γρασίδι και προσπαθούσαμε να σηκωθούμε. Χρησιμοποιήσαμε δυνατή Μαγεία σήμερα με αποτελέσματα να εξουθενωθούν τα σώματά μας. Μέχρι και ο Λόρκαν που είναι ο μεγαλύτερος, ήταν ξαπλωμένος στο γκαζόν.

"Σηκωθείτε αυτή την στιγμή!" απαίτησε άγρια. Με τα χίλια ζόρια σηκωθήκαμε και πήραμε στάσεις μάχης.

"Ωραία, κάντε πάλι ζευγάρια και..." ξεκίνησε να λέει αλλά ξαφνικά ο ουρανός έγινε ακόμα πιο μαύρος και μαζεύτηκαν σύννεφα.

"Ορέλια;" ρώτησε ο Μπράξτον.

"Δεν το κάνω εγώ." είπα τρομαγμένη.