The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 18

Ορέλια.

"Είσαι σίγουρος ότι θα πετύχει;" ρώτησα τον Δαρείο για χιλιοστή φορά.

"Ναι Ορέλια. Δεν έχεις να φοβάσαι για τίποτα. Εκτός του ότι θα είμαι συνεχώς μαζί σου, θα είναι τόσοι Μάγοι μαζεμένοι. Μαζί με τους Προστάτες φυσικά. Μην ξεχνάς ότι αρχηγός τους τώρα είναι ο Μέισον και ξέρεις πόση εκτίμηση σου έχει." είπε και γελάσαμε. "Αλλα πέρα από την πλάκα, κανένας Προστάτης δεν θα άφηνε να πάθει κακό η Εκλεκτή μας." αφού ο Δαρείος έγινε ο Εκλεκτός Προστάτης μου, έπρεπε να αφήσει τη θέση του ως Αρχηγός τους και την θέση του πήρε ο δεύτερος στην ιεραρχία, ο Μέισον.

"Είσαι σίγουρος ότι δεν θα μετανιώσεις που παράτησες το αξίωμά σου για να με προστατεύεις;"

"Ήμουν αρχηγός τους για πάνω απο 100 χρόνια και δεν αρνούμαι οτι το ευχαριστήθηκα. Αγαπούσα τη δουλειά μου και με τιμούσε που το Συμβούλιο διάλεξε εμένα. Αλλά μεγαλύτερη τιμή και ευθύνη από την προστασία σου δεν υπάρχει. Ας γυρίσουμε στο σχέδιό μας όμως." είπε ο Δαρείος και επανέλαβε άλλη μια φορά το σχέδιο για να είμαστε σίγουροι ότι όλα είναι έτοιμα.

Μεθαύριο είναι ο Χορός των Χριστουγέννων, οπότε θα βασιστούμε στο ότι θα είναι όλη η Ακαδημία και Μάγοι από όλον τον κόσμο μαζεμένοι. Αμέσως μετά τα μεσάνυχτα, ο Δαρείος και γω θα κάνουμε ένα ξόρκι το οποίο θα αναγκάζει οποιαδήποτε πηγή Σκοτεινής Μαγείας να φανερωθεί. Απλό ε;

Η μέρα του Χορού.

Είχα που είχα το άγχος μου για το σχέδιο, είχα και την Τζούνια που μου είχε κουβαληθεί από το πρωί για να ετοιμαστούμε για τον Χορό.

"Έχουμε εκατό ώρες μπροστά μας. Δεν έχει νόημα να ετοιμαστούμε από τώρα." γκρίνιαξα.

"Έχουμε μόλις πέντε ώρες για να κάνουμε μαλλιά, μακιγιάζ και να ντυθουμε. Δεν θα προλάβουμε." είπε και ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ώρες αργότερα είμασταν έτοιμες και περιμέναμε να έρθει η ώρα να κατεβούμε.

"Θα πάμε με δέκα λεπτά καθυστέρηση για να κάνουμε εντύπωση."

"Άλλη όρεξη δεν έχω, να με κοιτάνε πιο περίεργα απ όσο κάνουν τώρα."

"Κανένας δεν θα σε κοιτάει περίεργα Ορέλια. Το αντίθετο, όλοι θα θέλουν να σε γνωρίσουν." είπε χαρούμενη. Τι καλά... Πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο. Να με κοιτάνε περίεργα ή να έρχονται όλοι καταπάνω μου; Αρχίζω να ακούγομαι σαν τη Ζενεβίβ και αυτό είναι πολύ πολύ κακό.

"Πάμε κάτω, θα περιμένουν οι υπόλοιποι." είπα και φύγαμε από το δωμάτιό μου. Κατεβήκαμε τις σκάλες και τους είδαμε να μας περιμένουν στους καναπέδες. Η Ζενεβίβ φορούσε ένα κόκκινο σατέν φόρεμα, που μεταξύ μας μόνο φόρεμα δεν ήταν. Είχε βαθύ ντεκολτέ και σκισίματα και στα δύο πόδια. Τα αγόρια φορούσαν σακάκια, ο καθένας στα χρώματα του Οίκου του. Μόλις με είδε ο Μπράξτον, μου χαμογέλασε και σηκώθηκε. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και φίλησε το χέρι μου.

"Είσαι πολύ όμορφη." είπε και ένιωσα το πρόσωπό μου να κοκκινίζει.

"Σε ευχαριστώ πολύ. Και συ δεν πας πίσω." είπα και μου έκλεισε το μάτι.

"Πάμε;" ρώτησε και μου έδωσε το χέρι του.

"Πάμε." είπα και ένωσα τα χέρια μας.

Α/Ν

Hello my beautiful readers!
Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά!

Μικρό κεφάλαιο αλλά το επόμενο θα είναι πολύ μεγάλο και ειπα να τα σπάσω.

Ελπίζω να σας αρέσει!

Love you guys,
Christina.