The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 14

Ορέλια.

Όταν ξύπνησα, όλα ήταν θολά και ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ. Σιγά σιγά, η όρασή μου καθάρισε και κατάλαβα ότι ήμουν στο δωμάτιό μου. Αναμνήσεις των γεγονότων που συνέβησαν πλημμύρισαν το μυαλό μου. Σήκωσα τα χέρια μου και περίμενα να δω το δέρμα μου καμμένο, αλλά ήταν ανέγγιχτο. Πέταξα τα σκεπάσματα από πάνω μου και κατέβασα τα πόδια μου στο κρύο πάτωμα.

Κακή κίνηση.

Αμέσως άρχισα να ζαλίζομαι και ξάπλωσα πάλι πίσω. Κάθισα ξαπλωμένη για λίγα λεπτά ακόμα, μέχρι που αποφάσισα ότι ήταν ώρα να σηκωθώ. Κάποιος μου είχε αλλάξει ρούχα. Φορούσα μια φαρδιά γαλάζια μπλούζα και ένα μαύρο κολάν. Βγήκα από το δωμάτιο και κατέβηκα τις μεγάλες σκάλες.

Ήταν όλοι καθισμένοι στους καναπέδες και έμοιαζαν εξουθενωμένοι. Η Τζούνια είχε αγκαλιάσει ένα μαξιλάρι και κρατούσε με το ζόρι τα μάτια της ανοιχτά. Η Ζενεβίβ κοιμόταν πάνω στον Τζάντα. Ο Κάελ και ο Μπράξτον φαινόντουσαν αγχωμένοι. Ο Κάελ περνούσε συνέχεια το χέρι μέσα από τα λευκά μαλλιά του και ο Μπράξτον κουνούσε νευρικά το πόδι του πάνω κάτω. Ο Λόρκαν είχε το ίδιο βλέμμα όπως πάντα.

Μέχρι και ο Δαρείος με τον Μέισον και τον Μάικα στέκονταν κουρασμένοι στον τοίχο πίσω. Πρώτος αντιλήφθηκε την παρουσία μου ο Δαρείος.

"Εκλεκτή." είπε και υποκλίθηκε ελαφρά. Το παράδειγμά του ακολούθησαν και οι άλλοι δύο Προστάτες. Ο Μπράξτον και ο Κάελ πετάχτηκαν από τον καναπέ και ήρθαν δίπλα μου. Με αγκάλιασε πρώτα ο Κάελ και αμέσως με κατέβαλε ένα πνεύμα ηρεμίας και ασφάλειας. Μετά με αγκάλιασε ο Μπράξτον και η δικιά του αγκαλιά κράτησε περισσότερο και για κάποιο περίεργο λόγο, δεν ήθελα να τελειώσει.

"Πρέπει να σταματήσεις να με τρομάζεις έτσι. Πώς νιώθεις;" ψιθύρισε στο αφτί μου χωρίς να με αφήσει από τα χέρια του.

"Καλά. Τι έγινε αφού λιποθύμησα;" ρώτησα και τον άφησα. Κάθισα δίπλα στην Τζούνια και της χαμογέλασα.

"Δεν έχουμε ξαναδεί τίποτα σαν αυτό που έκανες. Τέτοια δύναμη..." είπε ο Μέισον.

"Υπό κανονικές συνθήκες, αν κάποιος χρησιμοποιούσε τέτοια Μαγεία, χωρίς να έχει εμπειρία, θα είχε πεθάνει. Η καρδιά του δεν θα άντεχε την πίεση και τον πόνο που ένιωσες εσύ. Αλλά είσαι η Εκλεκτή και απόψε μας έσωσες όλους. Σε ευχαριστούμε Ορέλια. Και για να σου αποδείξω την ευγνωμοσύνη μου, θα ήθελα να με αφήσεις να γίνω ο Εκλεκτός Προστάτης σου." είπε ο Δαρείος, έκανε το χέρι του μπουνιά και το ακούμπησε πάνω από την καρδιά του.