The Forgotten Magic

Κεφάλαιο 26

Ορέλια.

Είχα παγώσει στη θέση μου. Τα κρύα του μάτια ήταν κολλημένα πάνω μου. Δύο γαλάζιοι πάγοι, που θέλουν να με τραβήξουν στον βυθό τους...

"Καλώς την!" είπε ο επικίνδυνα ελκυστικός Μάγος. Άνοιξε τα χέρια του διάπλατα και έκανε μερικά βήματα προς εμένα, μέχρι που έφτασε μπροστά μου. Έσκυψε στο αφτί μου και γέλασε. Όλο μου το σώμα ανατρίχιασε. "Σε περιμέναμε." είπε με βαθιά σκοτεινή φωνή. Επιτέλους το μυαλό μου άρχισε να δίνει εντολές ξανά και έκανα τρία τεράστια βήματα πίσω. Ακούστηκαν αηδιαστικά γέλια γύρω μου.

Προσπάθησα να δω κάποιον Σκοτεινό αλλά δεν έβλεπα κανέναν. Στο ξέφωτο είμασταν εκείνος, εγώ και η γιαγιά. Ήταν ξαπλωμένη στον βωμό και κοιμόταν ειρηνικά. Φορούσε ένα λευκό φόρεμα και δεν φαινόταν χτυπημένη. Θα σε πάρω από δω γιαγιά.

"Ελάτε όλοι να πείτε ένα γεια στην Εκλεκτή μας." είπε ο Μάγος και άρχισαν να βγαίνουν από τις σκιές Σκοτεινοί. Τουλάχιστον είκοσι. Οι αριθμοί δεν ήταν με το μέρος μου.

Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον Δαρείο και αν τολμούσα να προσπαθήσω να επιτεθώ στον κουκ... Κακό, πολύ πολύ κακό Μάγο, θα με έκαναν προσάναμα του πυρός οι άλλοι. Στην καλύτερη περίπτωση...

"Δεν μου φαίνεται και τόσο δυνατή, Πρίγκιπά μου. Αυτή τρέμει." είπε ένας Σκοτεινός και με πλησίασε επικίνδυνα. Ήταν εντελώς παραδωμένος στο Σκοτάδι. Αλλά δεν ήταν αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

"Πρίγκιπας;" μονολόγησα δυνατά.

"Μα τι αγενής που είμαι, ξέχασα να συστηθώ. Είμαι ο Κάιν, Πρίγκιπας των Σκοτεινών." είπε και μου χαμογέλασε σκοτεινά. Όνομα και πράγμα ο τύπος. "Και ο μελλοντικός σου σύζυγος." ο μελλοντικός μου ποιος; Ώστε αυτός είναι ο σκοπός του Σκοταδιού. Να με παντρέψει με τον γιο του.

"Δεν θα σε παντρευτώ." είπα και άρχισαν να γελάνε όλοι μαζί.

"Δεν νομίζω να κατάλαβες τι σου είπα. Θα έρθεις μαζί μου, θα με παντρευτείς και τότε και μόνο τότε θα είναι ασφαλής η γιαγιά σου." είπε. Τα μάτια του ήταν σαν δύο παγωμένες φωτιές που έκαιγαν με θυμό.

Από τη μία η ζωή της γιαγιάς μου, από την άλλη το μέλλον του κόσμου, ένα άτομο μπροστά στα πάντα. Αλλά δεν είναι ένα τυχαίο άτομο, είναι η γιαγιά μου, η μοναδική μου οικογένεια.

Ο Κάιν άρχισε να περπατάει προς το μέρος μου. Αντί να σταματήσει μπροστά μου, συνέχισε να περπατάει και σταμάτησε πίσω μου. Δεν τόλμησα να γυρίσω να τον κοιτάξω. Οι παλάμες του ακούμπησαν απαλά τους ώμους μου. Ξαφνικά άρχισα να κρυώνω και να ζεσταίνομαι ταυτόχρονα.

"Ξέρεις ότι το σώμα σου με θέλει. Το νιώθεις και συ και γω. Είναι λογικό, το Σκοτάδι που έχεις μέσα σου έλκεται από το δικό μου." είπε τα δάχτυλά του άρχισαν να χαϊδεύουν την πλάτη μου. Με διαπέρασε ένα ρίγος. Όχι! Αυτό δεν είναι σωστό! Μην τον αφήνεις να σε ακουμπάει!

"Μην με ακουμπάς!" φώναξα και η γη σείστηκε. Οι Σκοτεινοί έκαναν ένα βήμα μπροστά.

"Αφού σου αρέσει." είπε και μου χαμογέλασε με αυτό το σκοτεινό χαμόγελο.

"Κάνεις λάθος. Δεν μου αρέσει και δεν σε θέλω! Με ή χωρίς Σκοτάδι μέσα μου, ποτέ δεν θα μπορούσα να αγαπήσω κάποιον σαν εσένα!" φώναξα ξανά και φύσηξε τόσο δυνατά που ο αέρας πέταξε αρκετούς Σκοτεινούς πάνω σε δέντρα. Αυτό είναι! Έχω τη Μαγεία μου! Ελπίζω μόνο να είμαι αρκετά δυνατή.

"Dies autem noxque." είπα και άνοιξα τα χέρια μου διάπλατα πάνω από το κεφάλι μου. Αμέσως το μαύρο της νύχτας έγινε λευκό, ο ουρανός ήταν εκτυφλωτικά φωτεινός. Τα ουρλιαχτά των Σκοτεινών γέμισαν το ξέφωτο. Κράτησα το ξόρκι μέχρι που δεν ακουγόταν τίποτα. Δεν είχε μείνει κανένας τους. Δυστυχώς ο Κάιν ήταν ακόμα στη θέση του και όλως περιέργως, μου χαμογελούσε.

"Έχεις νεύρο τελικά. Θα περάσουμε πολύ καλά οι δυο μας. Ειδικά αν βγάζεις τέτοια ενέργεια και σε άλλους τομείς." είπε και μου έκλεισε το μάτι. Αυτός θα είναι πιο δύσκολος να νικηθεί. Δεν ξέρω πόση εμπειρία έχει και πόσο δυνατός είναι. Αλλά ξέρω ότι χρησιμοποιεί Σκοτεινή Μαγεία και αυτή η μάχη πρέπει να είναι επί ίσοις όροις.

Η Σκοτεινή Μαγεία, όπως πάντα ανταποκρίθηκε αμέσως. Το γνώριμο κάψιμο αυτή τη φορά ήταν σχεδόν υποφερτό, ευπρόσδεκτο.

Επιτέλους κατάλαβες πόσο σημαντικό κομμάτι σου είμαι; ρώτησε η φωνή της.

Δεν είσαι κομμάτι μου. Είπα.

Είμαι, θα το καταλάβεις σύντομα. Τι λες να κάνουμε με αυτόν; Είναι πολύ ωραίος για να τον σκοτώσουμε. Και πολύ χρήσιμος, ως όμηρος. Είπε και ένιωθα το χαμόγελο στη φωνή της. Αυτή τη φορά πήρε τον έλεγχο χωρίς να την αφήσω. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι συνέβη στη συνέχεια.

Θυμάμαι τον Κάιν να μας επιτίθεται και να μας τραυματίζει. Δεν ένιωσα πόνο, τον τράβηξε όλον η Σκοτεινή Μαγεία. Η μάχη διήρκησε αρκετή ώρα, ήταν δυνατός αντίπαλος. Αλλά το τελειωτικό χτύπημα το ρίξαμε εμείς. Θυμάμαι να μου ζητάει η φωνή να καλέσω τη Μαγεία του Πόνου και το έκανα χωρίς να ρωτήσω τι θα κάνει.

Μετά θυμάμαι αισθήσεις. Θυμάμαι τη γεύση του αίματος, την αίσθηση του κρύου γρασιδιού στο καυτό σώμα μου, τη μυρωδιά της γης γύρω μου. Θυμάμαι χέρια να με ακουμπάνε, φώτα να προσπαθούν να κάνουν τα μάτια μου να αντιδράσουν. Αλλά ήθελα να με αφήσουν να κολυμπήσω στην ησυχία του τίποτα. Έκλεισα τα μάτια μου και βυθίστηκα στην ασφάλεια του κενού.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι τα λόγια της φωνής.

Να προσέχεις.

Α/Ν
Hello my beautiful readers!!!
Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλά!
Νέο κεφάλαιο yay!!!
Πείτε μου γνώμες!
Love you guys,
Christina.