Yaşamak için bir kalbe ihtiyacım var, nefes almak için bir bedene.
Öküzlerin yer aldığı dünyaya aittim. Hâyâllerim yoktu çünkü ölecektim, ailem yoktu çünkü ölmüşlerdi ama her zaman yanımda olan dostlarım vardı.
Burası hastalıklı hayatların yeniden y...
Merhabalar dolunaylarım <3 yeni bölüm sizlerle keyifli okumalar dilerim. Umarım beğenirsiniz ve keyifle okursunuz. Yorumlarınızı, paragraf arası yorumlarınızı bırakmayı unutmayın. Oylarınızı bekliyorum, lütfen detsek olursanız çok sevinirim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Mina ve Alkan :')
Haydi şimdi bölüme ✨
Bölüm Otuz: "EVLEN BENİMLE."
Eğer aşıksanız aile kurmak için hiçbir sebebiniz olmaz.
Benim de yok, aşığım ve en önemlisi belki de öleceğim. Eğer ölürsem Alkan Kılınçoğlu'nun eşi olarak ölmek isterim.
Şaşkın bakışlarını üstünden atıp bana yaklaştı. Gülmek ve gülmemek arasında gidip geliyordu. Ellerimi sıkı sıkı tuttu. "Ne dedin sen?" Omuz silkip bakışlarımı odanın içinde gezdirdim.
"Ne bekliyoruz ki, ikimizde birbirimizi seviyoruz. Ben zaten okumak da istemiyorum, kurs vermek istiyorum sende biliyorsun."
"Evet ama..." Sözünü sert bakışlarım kesti. Her tepkimi inceleyip ne düşündüğümü anlamaya çalışıyordu.
"Sen istemiyorsan söyle Alkan." Ellerimi ellerinin arasından çektim. Başımı diğer tarafa çevirip trip attım. Kolumu tutup okşadı. "Bebeğim elbette istiyorum ama sende kabul et çok ani oldu bu." Başımla onayladım. İçime huzursuzluk hakim olmuştu zaten. Belki yanılıyorumdur ama iç sesim hiçte öyle demiyordu.
"Sen iyi misin?"
Dolmak üzere olan gözlerimle baktım. Alkan, ona çok alışmıştım. Onsuz ne yapardım ki?
"Uyumak istiyorum," sesim zar zor çıkmıştı. Kolumu tutup yatağa ilerledi. Saçlarımı öptü, kokladı.
"Uyuyalım canım."
Yatağın içine girdim başımı yastığa koyduğumda bütün düşünceler başıma üşüştü. İçimden sonuçların temiz çıkması için dua ettim. Alkan olmasa umurumda olmazdı, annemin yanına giderdim ama Alkan vardı.
Ah!
Gözlerimi sıkı sıkı yumdum.
Yarın doğum günüm, annemin ölüm yıl dönümüydü.
Yastığıma ince bir göz yaşım düştüğü sırada arkamdan Alkan sarıldı. Kollarını tuttum. Ona doğru dönüp başımı koynuna gömdüm. Yanımda olması acıma ilaç oluyordu. "Uyu güzelim," saçlarımı öperek okşamaya başladı. Uyumam çok zordu.
Alkan'ı bırakıp ölmek istemiyordum.
🌕
Sabah uyandığımda Alkan holding de önemli toplantıları ve görüşmeleri olduğu için gitmişti. Kısa bir duş alıp siyah kıyafetlerimi üstüme geçirdim. Saçlarımı ördüm. Ruhsuz insandım bugün. Kalbimde acı vardı ve ilaçları kullansam da geçmeyecekti.
