Yaşamak için bir kalbe ihtiyacım var, nefes almak için bir bedene.
Öküzlerin yer aldığı dünyaya aittim. Hâyâllerim yoktu çünkü ölecektim, ailem yoktu çünkü ölmüşlerdi ama her zaman yanımda olan dostlarım vardı.
Burası hastalıklı hayatların yeniden y...
Ayrıca Multimedya da Mina'nın çizdiği resimi de bıraktım.
Herkese selam; tekrar ve yeniden bölüm sizlerle, keyifli okumalar.
Desteğinizi bekliyorum, oy ve yorumlarınızı esirgemeyin lütfen.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Haydi şimdi bölüme ✨
🌒
Bölüm: Bir:"KARŞILAŞMA."
Bir varmış bir yokmuş ile başlardı hep masallarım, burada da masal bitmiş sözleriyle de biterdi ama benim hayatımın masalı bir varmış bir yokmuş ile başladı lakin burada da masal bitmiş sözlerini söylemeden bitti. Masallarda ki masum da bitmedi acı dolu ve birden bire bitti. Meleğim kalbimden ve yaralı ruhumdan gitti masal bitti.
Küçük Mina'nın meleği gitti Mina'nın masalı bitti.
Burada da masal bitmiş.
Benim gökyüzüm yıldızlarla kaplıydı, ışıl ışıldı. Güneş doğuyor ve batıyordu. Karanlık değildi. Bakınız değildi dedim, değildi ama şimdi yıldızlar aya astı kendilerini intihar etti, güneş doğmayı bıraktı. Gökyüzüm kapkaranlık oldu.
Ben Mina Sarac.
Gökyüzü, neden ne için meleğim bu ismi bana koymuştu bilmiyorum ismimin anlamı gökyüzüydü lakin bir gökyüzü kadar göz alıcı olmadığım kesindi. Hayatım diğer küçük çocuklar kadar huzurlu ve mutlu geçmedi. Altıncı yaş günümde kanatlarımı söküp aldılar ruhumdan zaten yaralıydı ruhum, kanlıydı bedenim şimdi kapanmaya yüz tutumuş yaralarım artık dâima kanlı ve açık kalacaktı. O geceden tam on iki yıl geçmişti. Tam tamına on iki yıl. Yaralı bedenimden kanatlarımı söküp alınalı tam on iki yıl geçmişti. Bu on iki yıl benim her şeyimi yerle yeksan etti.
Delirdim.
Akli dengemi kaybettim.
Ruh Ve Sinir Hastalıkları Kliniği İstanbul/Bakırköy
O geceden sonra psikolojik sorunlar yaşadığım için çocuk psikiyatrisinde tedaviler gördüm, krizler ve gece nöbetleri geçirdim. Vücuduma aldığım darbeler vücut direncimin düşük olduğundan dolayı yaralarım iyileşmemişti. İyileşmesi için tonlarca tedaviler gördüm. On iki yıl hastaneler evim olmuştu.
Aklımı iyileştirmeye çalıştılar.
Kanayan yaralarıma yara bandı taktılar.
Hiçbirisi işe yaramadı.
Fiziksel olarak geçmiş olabilirlerdi ama içimin acısı hâlâ altı yaşım kadar acıydı, tazeydi. Yokluğuna alışmıştım ama ya acısı, o anne şefkâtinin eksikliği çok bambaşkaydı. Tanrı'ya dualar ettim, hiçbir zaman inanmadım öldüğüne çünkü melekler ölmezdi. Çıktım sokak sokak onu aradım, camların önünde onu bekledim ama gelmedi. Şimdi gelir miydi?
