VECA.

II. KİTAPTAN KESİT

Merhabalar Tehlikeli Gece'den sonra nasılsınız?

Daha erken atmak isterdim ama ikinci kitap hakkında kafamı toplamak için kendime zaman tanıdım ve diğer kurgularım için zaman verdim. Yazdığım ve okuduğunuz kesit ikinci kitabın sahnelerinden biri. Hemen hemen aklımda olan sahne, bölüm içinde yazdığımda belki kelimelerim değişebilir ama hemen hemen yazdığım gibi.

İkinci kitap aklıma geldiğinde bu sahne aklıma geldi ilk önce. O yüzden size de yazıp paylaşmak istedim.

Kesit sonunda ikinci kitap yayın tarihini de yazacağım, kesin değil aklımda olan tarih. Sizde tarih hakkında düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim.

Keyifli okumalar :)

🌕

"Gerçekten onsuz hayatına devam edebiliyor musun?"

İç çektim. Buğulu bakan gözlerimi dışarıda yağmur yağan bahçeye çevirdim. Hayat zaten devam ediyordu. O'da yoktu. Devam ediyor muyum?

Alışmıştım.

Bu sefer ifadesiz bakan gözlerimi psikoloğa çevirdim. Yüzünde beni rahatsız eden rahat tebessümü vardı. Baygın bir şekilde baktım. Her seansta aynı soruları sormaktan sıkılmıyordu. Ben sürekli aynı cevapları vermekten sıkılmıştım.

"Bitirsek artık ve ben daha gelmesem buraya nasıl fikir?"

Gözlüklerini çıkarıp üstten baktı. Sıkıntılı bir nefes bırakıp şimdiye kadar sabırla bekleyen Leyla artık pes edip sertçe konuştu. Sekiz aydır bunu ilk kez yapıyordu.

"Seni anlıyorum Mina ama sende adım atmıyorsun. Gerçekten iyi olmak istiyor musun? Kendine ilk önce bunun cevabını ver. Emin ol o aklından neler geçiyor biliyorum. Ama senin anlatman gerekiyor, daha fazla acını içinde yaşayamazsın. Terk edildin, üstelik eşin tarafından, hayati riskin olduğu ameliyata girmeden önce terk edildin," diyerek sustu. Ağırca yutkundum. Gözlerimi kaçırdım. "Bende memnun değilim her seansta aynı konuşma yapmaya ama üzgünüm sen içini dökene kadar devam edeceğim. Belki sen kendini sevmiyorsun ama seni seven insanlar var. Şimdi çıkabilirsin seans bitti," diyerek dinlendirici gözlüklerini takıp bilgisayara döndü.

Düşük omuzlarım ile ağırca kalkıp kapıya yürüdüm.

Bade, Alkan'ın kuzeni olan Bade. Üniversite için İstanbul'a gelmişti. Ameliyatımdan bir ay kadar sonra. Olayları o ve Nevşehir de olanlar da öğrenmişti. Hepsi benim arkamda olmaları bir yerde güç veriyordu ama ameliyatımdan sonraki günler bedenimi yakan günlerdi.

Bade geldiğinde ne kadar o'nun akrabaları ile görüşmek istemesem de yanımda olmuştu. Daha iyi olmam, destek almam içinde tanıdığı olan bu psikoloğa getiriyordu.

Kapıyı açıp dışarı çıktığımda ayağa kalkıp gülümseyerek yanıma geldi. "Nasıl geçti?"

"Aynı," diyerek çıkışa yürüdüm. Arkamdan geliyordu. Bir şeyler konuşuyordu ama aldırış etmedim. Yağmur hafiflemişti. Koşar adımlarla arabama yürüdüm. Kapıları açıp içine girdim. Yan koltuğa Bade yerleşti.

"Ama olsun en azından daha iyisin bence."

Anahtar ile arabayı çalıştırıp kurs binasına sürdüm.