Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

3. Nacht 1 • Jeremy

Jeremy Fitzgerald, 1987

Eenmaal binnen kijk ik rond. Het is een kantoortje van gemiddelde grote, in ieder geval ongeveer even groot als mijn studentenkamertje. Een opvallend gapend, zwart gat bevind zich recht tegenover mijn bureau. Het geeft me de rillingen... Wie weet wie of wat er ineens uit het gat zou kunnen springen. Eens zien wat hier allemaal is... Ik plof neer op een rode, typische bureau stoel. Er staat een bureau, een stoel, een computer, een ventilator, en... Een groot masker. Wat doet die daar? Moet ik dat zo op doen? Ik kijk het dode Freddy hoofd verafschuwend aan. De computer staat uit, dus ik besluit hem aan te doen. Dan klinkt er ineens gerinkel. Een telefoon.

"Uhm, hallo? Hallo?"

Een krakende stem van een man klinkt door de telefoon. "Hallo?" Vraag ik aarzelend. Hopelijk wilt deze man wel naar mij luisteren, en is hij niet zoals die eerste vanmiddag. "Welkom bij je nieuwe zomerbaan bij de nieuwe, verbeterde Freddy Fazbears pizza!"

Er klopt hier iets niet... Het klinkt alsof deze tape... Eerder is opgenomen. "Hoort u mij?" De man praat door over het restaurant. Nee dus... Een eerder opgenomen training-tape. Ze kunnen hier echt niet met personeel omgaan. Plots begint hij over de animatronics... Oke, dat moet ik wel even beluisteren. "Kijk, zodra ze je zien denken ze waarschijnlijk dat je een lege endoskeleton bent, dus... Tja, proberen ze je in een pak te proppen".

"Wat?"

Mijn schreeuw is waarschijnlijk te horen door heel het restaurant. Fijn, dan weten ze nu precies waar ik ben.

"Er ligt een Freddy masker voor je klaar, die je zolang mag ophouden als je wilt!" Daar is het Freddy hoofd dus voor, om me te beschermen tegen de moordenaars! Wat is dit voor een psychopathische tent?

"Oh, en vergeet de muziek box niet", eindigt de man. Dan klinkt er stilte. Muziek box? "Welke muziek box?" Roep ik boos naar de telefoon, maar er heerst een dreigende stilte. Geïrriteerd kijk ik naast me. Aan beide kanten zijn er twee gapende gaten van de ventilatie schachten, met twee knoppen erboven. Ik rol mijn typische bureau stoel naar de linker toe, en druk op de knop. Een fel LED licht laat mij de binnenkant van de schacht zien. Lekker is dat, zo kunnen ze mij besluipen! Ik raak steeds geïrriteerder om dit restaurant. Misschien... Ik schenk een korte blik aan de deur die leidt naar de achteruitgang. Straks. Niet nu, eerst het gevaar checken. Ik rol weer terug, en kijk voor mij. Ik kijk de hal in - geen muren, geen bescherming. Alleen het gapende gat, waar de robots zo in kunnen lopen. Ik haal diep adem en kijk nu naar wat ik precies allemaal in mijn bezit heb. Ik heb de computer, die aan het opstarten is. Ook ligt er een zaklamp op het bureau. Wat had de man aan de telefoon ook alweer daarover gezegd? Man, ik had mijn concentratie erbij moeten houden. Nu heb ik cruciale informatie vast gemist en werk ik me mijn eigen dood in. Hoe bestaat deze tent nog? Wie runt dit? De computer doet het eindelijk, en ik zie een plattegrond van het gebouw, met een knop op de plek waar een camera zit.

Dan ineens zie ik iets in de hoek van mijn scherm.

Een waarschuwingsteken.

Oh, geweldig. Er dreigt gevaar en ik weet niet wat te doen. Ik denk niet na, en doe gelijk mijn Freddy hoofd op. Ik adem zwaar, en dwing mezelf om rustig te worden. Laat het ze niet weten... Er komt niks. Als ik genoeg moed heb verzameld doe ik het hoofd af. Snel check ik de linker ventilatieschacht. Niks. Rechts. Niks. Ik val bijna van mijn typische bureaustoel af wanneer ik weer terug rol, en kom met een klein gilletje half op de tafel te liggen. Oke, voortaan lopen dan maar. Ik grijp mijn zaklamp en laat het felle licht de donkere hal voor mij verlichten - niks. Maar het waarschuwingsteken is er nog steeds! Ugh, wat is dit nou? Ik besluit om de camera's te bestuderen. Kon ik op z'n minst niet eerst even een werknemer ontmoeten die mij alles echt zal uitleggen? Ik klik op camera elf, en zie een grote doos. Dit is de prijzenkamer... Dan zie ik waar het waarschuwingsteken vandaan komt: de muziekbox moet opnieuw afgespeeld worden. Pff, dat is het maar. Gelukkig kan ik dat digitaal doen, dus met een paar klikken speelt het geluidje weer. Ik voel mijn angst weer iets zakken. Denk aan wat grootvader zei, herhaal ik in mijn hoofd. Rustig blijven. De muziekbox speelt een vrolijk deuntje wat met een gedempt geluid mijn kantoortje bereikt. Waarom zal het moeten? Wat zal er gebeuren als ik het niet doe? Eigenlijk wil ik het niet weten, deze plek is gestoord. Robots die mij willen vermoorden. Mijn moeder zou me uitlachen. Wellicht... Wellicht overdrijft deze vreemde man op de tape wel. Wellicht overdrijf ik dit alle, maar ik overdrijf dingen vaak. Ik kijk op mijn horloge. Het is twee uur 's ochtends... Geweldig, nog vier uur niks doen.