Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

28. Fazbear Freak

Mike Schmidt, 1994

"Dus vandaag gaan we een kort horror verhaal schrijven, gebaseerd op een ware gebeurtenis. Nieuwsartikelen liggen voor in de klas, je krijgt de hele les, en ja, het is voor een cijfer. Succes!"

Engels. Verschrikkelijk saai. Gelukkig is dit de beste mogenlijkheid om mijn therapie uit te oefenen. Ik staar naar mijn papier op mijn bureautje. Leeg. Ik sluit mijn ogen, en haal diep adem. Oke Mike, teken... Mijn handen maken ongecontroleerde bewegingen, die een beeld creëren, die recht uit mijn ziel komen. Ik open mijn ogen, en werp een blik naar beneden, vrezend voor het ergste.

Natuurlijk. De vijf animatronics, en de welbekende teksten. It's me, you can't, Golden Freddy, Paarse man... Ik zucht, en vervorm het papiertje tot een propje. De rest van de klas is ondertussen opgestaan, om een nieuwsbericht uit te kiezen.

"Hey freak! Wat is dat?"

Oh nee. Andrew. Die pestkop is me al dit hele jaar aan het treiteren, en het erge is dat de klas met hem meegaat. Ik probeer het propje te verbergen, maar ik ben te laat. Andrew heeft hem in zijn grijpgrage handen. Ik kijk verschrikt door de klas. Natuurlijk kijkt iedereen naar Andrew, want iedereen wilt weten wat die freak van een Mike nu weer heeft gedaan. "Wat is het?" Vraagt Andrews lelijke vriend, Karl. Andrew opent het propje. Ik zucht en kijk naar rechts, waar mijn enigste vriend zit, Henry. Hij kijkt mij medelevend aan.

"Oh, jongens, luister!"

Alle hoofden draaien naar Andrew. En de docent? Verdiept in zijn computer. Hij heeft ook genoeg van Fazbear Freak Mike.

"It's me!" Zegt Andrew. De klas begint te lachen. Ik word rood. "Golden Freddy!", gaat hij verder. "Ah, Mikey toch, is dat je knuffel?" Nog meer gelach. "En wat hebben we hier... You can't". Nog meer gegiegel. "Wat kan je niet, Mike, normaal worden?"

Ik kijk weg. Andrew pray theatraal verder, alsof hij voor een kleuterklas staat.

"En natuurlijk staan er nog een paar hele mooie tekeningen bij, eens even kijken... Een konijntje!"

Gelach. "Twee beertjes!" Mensen wijzen, kijken gemeen. "Een kip met een slabber!" Nu gaan ze helemaal stuk. "En een piratenvos!" Nu zijn ze niet meer te stoppen. De tranen staan in mijn ogen, maar ik moet het negeren. Het moet... Andrew komt nu nog dichterbij.

"Mike", zegt hij. "Als je je knuffelberen zo erg mist dat je ze gaat tekenen, ga dan terug naar de kleuterschool!" Meneer de carabertier voelt zich geweldig. "Gasten..." Eindelijk bemoeit Henry zich er mee.

"Jullie weten waarom hij dat tekent!" Andrew kijkt hem verbaasd maar uitdagend aan. "Oh, dat verhaal weer? Moet ik het maar opnieuw vertellen voor de vergeetachtige hier? Jongens, luister hoe ernstig. Onze Mike hier is bijna vermoord door een man met een paarse overal! En al zijn vrienden zijn echt vermoord, en gestopt in de pakken!" Gelach. Een enkel persoon roept: "Welke vrienden?" Wat de klas nog rumoeriger maakt. Ik wil opstaan, schreeuwen, naar buiten rennen, maar dan staat de docent op.

"Jongens, nu beginnen!"

Niet even een 'jullie moeten stoppen', of een 'laat Mike met rust'. Nee. Alleen verder werken. Henry kijkt me vol medeleven aan.

Andrew werpt me een gemene glimlach, en gooit het propje op mijn tafel. Ik loop richting de tafel van de artikellen, als ik merk dat er iets raars is. Iedereen ligt helemaal in een deuk. Ze wijzen naar een papiertje op tafel, kijken naar bij. "Fazbear". "Moord". "Robots".

Oh nee. Ik vrees het ergste, en ren naar de tafel toe. Daar ligt het dan, klaar om opgepakt te worden door mij.

Kinderen verdwijnen in Freddy Fazbears pizza voor de derde keer

"Hey Mike!" Schreeuwt die puisterige Karl door de klas. 'Jij gaat voor het eerst een tien halen!"

Dat is het. Ik ren terug naar mijn tafel, grijp naar het propje en mijn tas, en loop de klas uit. Weg hier. Het maakt me niet uit waar naartoe, naar buiten, frisse lucht. Ze lachen. Ze lachen allemaal. "Niet alle pizza opeten daar hè!" Hoor ik ze nog naroepen. Ik ren. Ik huil. het boeit me niet. Ik blijf rennen. Over het plein, over de straat, richting de enigste plek waar ik mij thuis voel, naar mijn kamer. Mijn ouders zijn toch nog werken, en Jesse zit op school.

Ik smijt mijn kamerdeur open. Het is rommelig, maar toch vind ik wat ik moet vinden, het kistje. Ik maak het open, en alle papieren vallen eruit. Mijn grond is bezaait met de It's Me teksten, tekeningen van Golden Freddy... Alles. Ik pak het propje, probeer het recht te krijgen, en leg het op de bodem van het kistje. Dan pak ik alle andere papieren, en stop ze terug, sluit het kistje, en leg het weer onder mijn bed. Nu sta ik op en loop naar mijn spiegel, en kijk erin. Ik raak verdronken in mijn eigen blauwe ogen, maar nu van gedachten. Oké Mike, focus. Het is niet echt. Het hoort bij mijn trauma. Een trauma die nu al zeven jaar duurt. Ik staar nu recht naar mijzelf. Trauma. Niet echt. En daar houd ik het bij.

Ik draai me om en ga op mijn bed liggen. Het is nep, nep... En zo val ik langzaam in slaap. Weer een dag voorbij in het leven van Mike Schmidt.