Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

36. Uitweg

Mike Schmidt, 1995

Ik stap uit de schoolbus en loop langzaam richting de ingang van de school. Een nieuwe dag voor Fazbear Freak Mike. Het is een zonnig deze ochtend, midden in juni.

"Hey Mike!" Zegt Henry, die ineens aan komt lopen.

"Heb je het al gehoord? Andrew Ragget en Emily Fitzgerald hebben het uitgemaakt!"

Gelijk gaat al mijn aandacht naar Henry. "Wat?" Zeg ik. "Iets over dat Andrew de laatste tijd een beetje de douchebag aan het uithangen was of zo, zei Jarrett". Raar. "Maar Emily hield toch zoveel van jongens met sixpacks?" Zeg ik zuchtend. "Denk jij dat Andrew er een heeft?" Vraagt Henry lachend. Ik schud van nee, met een glimlach. Emily... Het meisje van mijn dromen. Al sinds dat we twaalf zijn ken ik haar, met haar golvende blonde haren en haar prachtige, heldere, blauwe ogen. Emily is zeker het type waarop ik zal vallen... Ik dacht voor een tijdje dat ze ook zo'n rustig typje was, totdat het bleek dat ze alles behalve dat kon zijn. Ze werd een populair typje, een make-up doos. En zoals altijd krijgt het populaire meisje met de populaire jongen.

"Maar in ieder geval... We gaan vanmiddag na school met de hele klas zwemmen. Ga je ook mee?"

Het gelukzalige gevoel schiet gelijk weg. "W... Wat?" Vraag ik. "Zwemmen! Bij dat kleine strandje!" Nee, zegt een stem in mijn hoofd gelijk. Met de hele klas? Andrew en Karl kunnen zich vast niet inhouden om iets te doen bij mij... Zeker niet nu het uit is tussen Andrew en Emily.

"Ah, kom op!" Zegt Henry, lijkend alsof hij mijn gedachte kan lezen. "En Emily gaat ook mee!" Nu licht ik weer op. "Oké, oké, ik ga al mee!"

Ik heb niemand verteld dat Emily toevallig dezelfde achternaam heeft als Jeremy, de man die met een bloedend hoofd voor mij neerviel... Of is het geen toeval?

It's me!

Jeremy Fitzgerald!

Mangle?

Mangle!

Krak...

Ik huiver. Weg met die gedachte. "Dude, vind je Emily leuk of zo?" Vraagt Henry. "Net als ik zeg dat ze mee gaat, ga jij ook!" Ik word rood. Henry's ogen worden groot. "Oh mijn god!" Zegt hij. "Mike Schmidt en Emily Fitzgerald!" "Houd je kop", sis ik. Henry lacht. "Oke, oke..."

"Tringggg..."

"Kom, laten we gaan", zeg ik. "Ik heb geen zin om na te blijven".

We zitten met zowat de hele klas aan het witte strand bij de grote zwemplas. Het is reusachtig hier, het lijkt wel een zee. De felle zon staat hoog aan de hemel, en het is een graad of 28. Je ziet duidelijk de groepjes opgedeeld. Andrew zit natuurlijk bij Karl en nog meer van die stoer-doeners. Emily... Emily ligt samen met haar vriendinnen te zonnen. Voor de rest zitten er hier en daar nog wat groepjes, sommige mensen zitten in het water... En zit ik alleen met Henry.

"He, ga je het water nog in?" Vraagt Henry.

"Hmm..." Antwoord ik. "Ik zit eigenlijk wel lekker zo".

"Ah kom op!" Zegt Henry. "Misschien komt Emily zo ook nog!" Zegt hij met een knipoog. Ik zucht. "Oke, ik kom al!" En we rennen naar het warer toe.

Even later ligt iedereen in het water. Henry is ondertussen naar Jarrett en zijn vrienden gezwommen, dus ik heb heerlijk de tijd om alleen te zijn. Ik sluit mijn ogen en dwaal af...

It's me!

Toy Bonnie voor jou?

Save us, Mike, save us!

You can't...

Trauma bijwerkingen?

Allemaal echt!

Mangle?

Mangle!

Krak...

"Whaa!" Ineens grijpt een hand mijn arm. Ik duik onder. Snel, naar boven! Hoestent kom ik op het wateroppervlakte. Jeetje... "Sorry, sorry! Ik wilde je niet laten schrikken!" Zegt een stem. Ik draai me boos om. "Kan je niet even uitkijken? Ik verdronk bij..."

Het is Emily.

"Emily?" Zeg ik verbaasd. Ze knikt.

"Ik wilde even zeggen, dat... Nou ja, ik weet dat de jongens een beetje lullig tegen je doen soms, maar... Ik vind het heel erg voor je".

"Oh", zeg ik. "Bedankt, denk ik". Ze staart nu als een zombie naar het glinsterende wateroppervlakte. Ik kijk haar vragend aan.

"Het is mijn broer, weet je..."

Nu klopt mijn hart in de honderdtachtigste versnelling. "Wat?" Zeg ik luid en verbaast. "Jeremy Fitzgerald, Emily Fitzgerald, ik dacht dat je de connectie al had gemaakt..." Zegt ze triest. "Maar, maar..." Zeg ik nu. "Kijk", zegt ze. "Ik ben een latertje van de familie, plus dat ik een jaar ouder dan jou ben omdat een keer ben blijven zitten. Hij is mijn grote broer, deed alles met me. Maar alles wat ik nu met hem doe is de stand van politiek bespreken op zijn ziekenhuis bed omdat er simpelweg niks meer te bespreken valt! Elk weekend zoek ik hem op. Hij word opgevreten daar... Maar het rare is... Hij krijgt zijn geheuge een beetje terug".

"Maar dat is toch goed?" Zeg ik.

"Hij kermt onzin uit!" Zegt Emily luid. "Nee, ga weg! Je bent een moordenaar, Keith Trepp! Stop me niet in een animatronic pak!"

Ik word misselijk.

"Precies dezelfde onzin die jij altijd uitkermt!"

Ze slaat haar hand voor haar mond. "Oh, sorry, ik..."

Mijn gezicht gaat weer op de frons stand. "Maakt niet uit", zeg ik. "Ik ben het wel gewend". Moet iedereen dit nou altijd doen? Het Fazbear Freak gebeuren verpest mijn leven.

"He Emily, kom terug en laat die freak met rust", roept een zo'n make-up trut van het strandje af.

Ze kijkt me aan met haar grote, blauwe kijkers. "Mike, sorry..."

"Nee", zeg ik. "Niet zeggen. Je meent het toch niet." Ik draai me om, naar een prachtige horizon van water. "Mike!" Gilt Emily nu. Ik luister niet. Ik duik het water in, naar de diepte. Naar de stilte, waar ik helemaal alleen ben, en waar niemand me voor iets kan uitmaken. Ik raak de zanderige bodem met mijn voeten. Misschien moet ik hier maar blijven... Ik kijk naar boven. De zon weerspiegeld heel mooi naar binnen, en niemand die mij opmerkt... Iedereen maakt mij uit voor freak, Henry is verdwenen, en het meisje waarvan ik dacht dat ze nog een beetje normaal was heeft me ook op mijn punt gezet.

Ik zal kunnen blijven, en nooit meer terug keren.

Nooit meer naar die verschrikkelijke nachtmerries, of die gedachtes. Niemand die mij een freak vind... Ik besluit om hier te blijven. Ik vlucht, als een lafaard. Maar na jaren vechten houd geen soldaat het meer vol.

Een hand stevig om mijn arm.

Geschreeuw, fel licht.

"Mike!"

Een gezicht. Is het een engel? Twee blauwe ogen...

Sirenes.

Een stem van een man.

"Mike hou vol".

Het volgende wat ik weet is dat ik in een wit ziekenhuis bed lig.