Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

33. Een zoektocht naar het juiste persoon

Mike Schmidt, 2000

Als ik thuis kom kan ik gelijk wel op mijn bed vallen, maar ik moet wakker blijven. Ik kijk om mijn horloge... Het is zeven uur 's ochtends, Loena is al naar de bibliotheek om te leren. Mijn schoolleven staat stil door deze baan. Normaal had ik allang ontslag genomen... Maar normaal was daar geen moord gepleegd. Ik besluit om die verschrikkelijke stem in mijn hoofd te negeren. Eens denken... Ik moet contact gaan opnemen met Fritz of Jeremy. Jeremy word lastig, aangezien die man zich waarschijnlijk niks meer herinnert. Fritz dan. Ik pak mijn mobiel en druk zijn nummer in.

"Piep. Piep. Hallo, dit is Fritz Smith!"

"He Fritz, met..."

"En je luistert naar mijn voicemail! Ik kan even niet opnemen, laat een berichtje achter!"

Hij neemt niet op. Raar. Loena zei dat hij samen met zijn vrouw Sara Smith in een flatgebouwtje ergens aan de andere kant van Sydney woont, en dat haar vader altijd opneemt... Ik probeer het nog maar een keer, maar tevergeefs. Ik staar uit het raam, naar de grauwe, donkere lucht die waarschijnlijk een regenbui komt brengen. Ik kan naar Jeremy... Ik weet in welk verzorgingshuis hij zat na de bite. Misschien is hij daar nog steeds...

"Meneer Fitzgerald?" Vraagt de zuster in het witte jurkje aan de man op het bed. "Er is hier iemand voor u. Mag hij binnenkomen?" Jeremy zit rechtop te staren naar zijn tv, waar een of andere kookshow opstaat. Om zijn hoofd zit nog een dik verband, maar het ziet er wel schoon uit. Jeremy draait zijn hoofd naar de opening. "Wie is het?" Vraagt hij. "Hoe heet je nou, jongen?" Vraagt de zuster. "Mike", zeg ik aarzelend. "Mike Schmidt". Jeremy's ogen worden twee keer zo groot. "Mike?" Zegt hij. "Kom, kom alsjeblieft binnen". "Je krijgt een half uur", zegt de zuster, en ze loopt weg.

Ik loop naar het bed. "Meneer Fitzgerald?" Vraag ik aarzelend. "Mag... Mag ik u wat vragen?" De man, die waarschijnlijk rond de veertig jaar is, kijkt me aan. "Noem me maar Jeremy", zegt hij. "Mike, luister. Ik word gek, al sinds ik mijn geheugen eindelijk terug heb", zegt hij hopeloos. Ik voel me nutteloos. Hoe kan ik hem daar nou mee helpen?

"De mensen hier... Ze behandelen me als een tweejarige. Elke dag komt er een psycholoog langs, speciaal voor mij! Ik heb nog steeds verband om, ook al is het zeventien jaar geleden! Ze... Verklaren me voor gek, Mike. En dat alles door wat er gebeurt is op de dag van de Bite!"

Mijn hart begint sneller te kloppen. Bedoelt hij nou... "Mike, ben ik nou echt gek? Of waren die kinderen echt vermoord?"

Kut.

"Was die paarse man echt? Mike? Weet jij het? Want ze noemen het bij mij ongeval bijwerkingen!" En bij mij trauma bijwerkingen...

"Mike, die paarse man... Hij was de dagbewaker toen ik daar werkte, hij noemde zichzelf toen Vincent Benson, maar... Hij is niet Vincent. Het is Keith Trepp, zoon van Henry Trepp! die ken je wel, toch Mike?"

De man kijkt mij hopeloos aan, opzoek naar hulp. Ik heb het verschrikkelijk warm. Trepp... Ik ken hem. Die bleek een of andere mentaal gestoorde massamoordenaar te zijn door robots te bouwen die expres kinderen vermoorden... Hij is met levenslang de bak in verdwenen. Maar Keith Trepp, is dat zijn zoon?

"Mike, mensen geloven me niet. Fritz, de man die je redde, hij weet ervan, hij kent het allemaal! Mensen geloven hem ook niet! Geloven ze jou?" Ik schud mijn hoofd. "Ze noemen het trauma bijwerkingen", zeg ik. Dan lijkt Jeremy ergens van te schrikken. "Oh nee..." zegt hij. Mijn hart klopt gelijk vijf keer zo snel. "Wat is er?" Vraag ik. Jeremy kijkt me diep in de ogen aan.

"Hij komt terug..." Zegt hij. "Wie?" Vraag ik. "Keith Trepp... Hij komt zijn werkje afmaken, Mike... Luister. Vertrouw niemand die verdacht is. De mensen die je wel kan vertrouwen is Fritz Smith en ik, en voor de rest niemand, en zeker niet je werknemers! Daarover gesproken, ken je ze?" "Mijn werknemers?" Zeg ik. Jeremy knikt. "Ik heb vanochtend de dagbewaakster ontmoet, een vrouw genaamd Jenna. Ik weet dat Fritz Smith het hoofd van de bewaking is, en de baas is een of andere Johnson, maar die man heb ik niet één keer gezien... Het lijkt alsof die man het helemaal niet op zijn gemak heeft in het restaurant, maar..."

"Hoho..." Jeremy onderbreekt mij. "Zei je nou Jenna?" Ik knik. "Ja, hoezo?" Jeremy denkt. "Had ze bruin haar?" Weer knik ik. Jeremy word ineens wit. "Mike, luister! Weet je wie haar vriend is?" Ik schud van nee. "Nee, zoals ik al zei, ik heb haar pas vanochtend ontmoet..." "Mike, haar vriend is Zack Pinkpan!" Ik kijk verbaasd. "Wie?" Zeg ik. "Dat hulpje van Keith Trepp! Hij vermoorde dat meisje toen een paar minuten na de moord op Jason Gerards in 1985!" Nu ben ik helemaal verward. "Welk meisje?" "Chelsea Johnson! Haar lijk werd gevonden in de Gift Box op de eerste locatie. Luister Mike, Zack is niet slecht vanbinnen, hij wordt ingespeeld door Keith, maar daarom is hij dus ook zo gevaarlijk! Jenna heeft er waarschijnlijk niks mee te maken, maar pas op! Ontloop haar!" Ik weet niet wat me meer de rillingen geeft: het feit dat Chelsea dezelfde achternaam heeft als de eigenaar van het restaurant of het feit dat ze beide dezelfde achternaam hebben als mijn beste vriend van de middelbare school, die tevens ook Henry heette. "Begrijp je dat?" Gaat Jeremy verder. Ik kan alleen maar angstig knikken. "Half uur is voorbij, Mike", zegt hij. "Overleef de nachten, maar kom daarna nooit meer terug. Ontwijk Jenna, ontwijk een grote blonde man met blauwe ogen genaamd Zack en ontwijk Keith Trepp!" Dat is het laatste wat Jeremy mij toezegt voordat de grote witte deuren voor mijn neus dichtvallen.

Ik zei het toch, geen trauma bijwerkingen.

Het is allemaal echt... Ik moet zo snel mogelijk weg. Dat kan niet. Maak je nachten af. Ik moet wel... Ik kijk op mijn horloge. Het is twaalf uur 's middags nog even, en ik mag weer werken. Nog even, en ik kom dichter bij mijn mogelijke dood.