Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

46. Nacht 5: van je familie moet je het hebben • Mike

Katniss Jaeger, 2000

"Mam, waarom spreken we oom Henry nooit meer? Ik mis Keith, Charlie en Sammy ook". De elegante vrouw kijkt vermoeid. Haar normaal zo sprankelende ogen hebben nu grote, paarse wallen onder zich, en haar normaal zo lieve lach is nu verdwenen. "Omdat... Omdat oom Henry in de problemen zit. De kranten van gister hadden het erover". "Je... Je bedoelt wat er gebeurd is in de pizzeria?" Ze knikt. "Wat... Wat is er gebeurd met die robot die dat meisje pakte, hoe heette ze elke weer, Lia?" "Die is overgeplaatst naar een zusterlocatie... Oom Henry heeft daar weinig mee te doen". "Maar... Maar hij wilde dit niet... Toch? Hij heeft de kinderen niet opzettelijk vermoord, hoeveel zijn het er, vijftien?" "Dat gaat de politie uitzoeken, meisje... Dat weet ik niet. Henry is al jaren een beetje depressief na..." "Na de dood van tante Payton". De vrouw knikt vermoeid. "Wat het ook is, we wachten het netjes af..."

Ik schrik overeind. Droom... Niets meer. Een vreemde droom, dat wel. Het is namelijk ook een flashback. Ik herinner me mijn moeder die het nieuws hoorde. Ze stortte in. Haar bloedeigen broer, een moordenaar... En natuurlijk werden we door de politie gedwongen het in de doofpot te stoppen. Fazbear's entertainment mocht niet kapot, wat er ook zou gebeuren... Het grappige is dat iedereen het einde denkt te weten. Oom Henry gaat de cel in, eind goed al goed. Maar nee, niemand weet dat hij...

"Bzzp".

Ik schrik zowat op van het trillen van mijn telefoon. Een sms'je... Hoe laat is het? Ik pak mijn telefoon op, en zie dat het kwart voor twaalf is. Elke malloot stuurt nou nog wat rond dit tijdstip? Snel open ik mijn telefoon en ga naar het sms'je.

{Wil je je beste vriendin
nog terug zien?
Ga maar kijken
op de plek waar
haar geliefde vader
is gestorven :) }

Ik huiver. Ik weet dat er vreemde dingen gebeuren op dit moment in dat restaurant... Mijn droom maakt het er niet beter op. Ik weet dat Keith... Ik voel me verschrikkelijk over het feit dat ik tegen iedereen moet liegen. Vincent Benson, mijn neef. Nee, hij is Keith Trepp, maar verre van de lieve, zachtaardige jongen die hij voor het hele voorval was. Ja, mijn neef is een psychopaat geworden. Maar vind jij het gek? Na alles wat hij heeft moeten doorstaan... Maar niemand die naar hem luistert, nooit iemand. En natuurlijk moet ik van de politie mijn kop weer houden.

Geeft dat Keith een excuus voor zijn daden?

Absoluut niet. Hij moet beter weten. In plaats daarvan heeft hij een hele obsessie gekregen met meneer Afton... Afton geeft me de rillingen, en ik weet niet of het komt doordat hij direct vier kinderen heeft vermoord zonder enige medelijden of zijn reden: alle drie zijn kinderen, gestorven door Freddy Fazbear's pizzeria, en daardoor dus gestorven door mijn oom Henry, de man die gek werd. Ik moet Keith tegenhouden voordat hij Loena wat aan gaat doen... Misschien luistert hij wel naar mij.

Stap voor stap sluip ik door de donkere gang. Ik ga steeds langzamer, simpelweg omdat ik niet sneller durf. Oké Katniss, adem in, adem uit. Gewoon Loena vinden, en dan weg hier.

"Slshh... Boem."

Wat was dat? Ik kijk snel achter me, maar er is niemand. Het klonk alsof er iets dichtviel... Mike, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Dat is waar ook, Mike is nu op zijn camera's aan het loeren. Zal hij mij gezien hebben en de deur hebben gesloten? Ik stap nog verder het donker in. De ene kant is naar Mike's kantoor, en de andere kant is naar de dinerroom, en de stage en zo... Ik ben doodsbang voor die robots, al vanaf ik klein was. Ik weet ook wel dat deze plek niet spoort.

Ik beslis snel. Links. Op mijn tenen trippel ik nu naar de volgende splitsing. Ik moet naar de backroom komen, verwacht ik. Oh nee... Straks is er met Loena hetzelfde gebeurd als met Fritz. Ik slik moeizaam. Weg met die gedachtes. Wie weet heeft hij het nog niets gedaan.

De muren... Ze lijken wel mijn naam te roepen. Katniss... Katniss, hier heen! Kom hier, kom hier Katniss! Ik schud mijn hoofd door elkaar. Komt vast door de vermoeidheid. Oké... Naar de Dinerroom, de WC's of de Arcade? Eigenlijk maakt het me niks uit, maar...

"Klang..."

Mijn ogen schieten wagenwijd open. Er viel daar wat, daar, op de grond! In de Arcade!

"Shit!"

Oh mijn god. Er is iemand in de Arcade. De stem klonk te behoren aan een jongvolwassen man. Mike? Nee, die zit zeker achter zijn schermpje te kijken nu. Ik loop naar de deur van de Arcade. Hij staat op een kier, en een straaltje licht valt naar buiten. Ik gluur door het kiertje en bestudeer het tafereel.

Oh mijn god.

Daar, tegen de muur aan, staat een man een verschrikkelijk groot mes te slijpen. Het verschrikkelijke, krijsende geluid dringt door tot mijn hersenen. Ik kijk het figuur aan, en zie het persoon die ik al verwachtte te zien: Keith.

"Kijk eens wie we daar hebben..." zegt hij met een duistere stem. "Keith!" Schreeuw ik. "Stop hiermee!" Ik probeer dapper over te komen, maar het gaat niet helemaal goed.

"Oh, meisje toch", zegt hij, terwijl hij langzaam op mij af komt lopen met het mes. "Je kan niet iets stoppen wat zeventien jaar geleden al in gang werd gezet..."

Ineens duikt hij op me af. Ik gil, hij grijpt me beet, en bind me vast aan een stoel. Hoe hard ik ook vecht, ik kom er niet uit. "Is dit wat er van je is gekomen? Een psychotische gek? Ik ben je bloedeigen nichtje!" Schreeuw ik. "Ik begrijp je, echt! Maar het is niet mijn fout, het is die van je vader! Het is verdomme zeventien jaar geleden Keith, doe normaal!" Hij trekt die verschrikkelijke glimlach weer. Het doet hem niks... Alsof emotie verdwenen is bij hem. Al zeventien jaar lang.

"Ik ga zo een heel leuk spelletje spelen," zegt hij langzaam en duister. "Samen met een goede vriend van mij, die er trouwens allang had moeten zijn. Maar goed, als Mike zo komt, gaan we hem even een lesje leren". "Laat me gaan, idioot". Smijt ik naar hem toe. "Oh, echt niet", zegt hij. "Jij bent onze meest actieve toeschouwer! Ja, je mag het helemaal toekijken! Eerste rang tickets! En omdat je daarna te veel weet, ben jij daarna aan de beurt, om op het podium te schitteren.

"Nee!" Schreeuw ik. "Ik heb altijd al te veel geweten, Keith. Ik heb altijd al mijn mond gehouden! Denk na, alsjeblieft! De man die je wilt zuiveren valt niet te zuiveren!" "Ik hoor je niet", zegt hij met een irritant stemmetje, terwijl hij het mes weer gaat slijpen. "Sammy is nu niet hier door hem, waarom vereer je hem?" Plots smijt hij het mes op de grond en rent naar me toe. Ik hou van de schrik mijn mond. "Sammy's dood was de schuld van mijn vader, begrepen?" Snauwt hij terwijl hij op een paar meter afstand van mijn gezicht is. Ik ben stil.

Hij komt nog dichterbij. "The show must go on, honey. Je kan me niet stoppen. Je had Mike moeten inlichten toen ik je het sms'je stuurde over Loena, niet zelf gaan".

"En mijn vriendin te laten sterven? Het is niet te laat, Keith! Echt niet!"

Hij is nu echt te dicht bij, zet zijn paarse bewakingshoed recht, en trekt weer een nachtmerrie-makende glimlach.

"Oh, arme Katniss toch, dat is het zeker. Wel zevenduizend en eenenveertig dagen".