Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

24. Nacht 1 • Mike

Mike Schmidt, 2000

"Weet je zeker dat je het wilt?" Vraagt Loena, als ik op het punt sta om te vertrekken. "Honderd procent". Ze zucht ongemakkelijk. "Je bent echt dapper". Dan geef ik haar een kus, en ga de deur uit. Het is een kwartiertje fietsen, maar ik ben zoals altijd te lui en ga voor een taxi. Dan duurt het vijf 5 minuten. Ik ben benieuwd hoe het restaurant er nu uitziet... Zal het veranderd zijn? Ik denk het wel... Ik hoop in ieder geval dat dat Mangle ding eruit is, dat moet wel...

"Zes dollar alstublieft", zegt de vrouw achter het stuur. Ik geef haar het geld en loop naar de ingang. Het ziet er pittig donker uit. Wat nu? Ik klop op de deur.

Niks.

"Uhm, hallo?" Ik staar naar binnen, op zoek naar enig leven, maar zonder succes. Nou ja, wat is dit nou? Word je zo ontvangen op je eerste werkdag? Ik loop een rondje om het gebouw heen, maar geen enkele aanwijzing laat mij weten dat ik hier terecht kan. Pff... Ik draai me om. De groeten. Ik ga naar huis. Ik pak mijn telefoon om Loena te sms'en, als ik ineens zie dat ik een ander bericht binnen heb.

{Voordeur is open.
BG in N5.
Overleef om te doden}

Wat? Wat is dit nou weer voor iets raars? Het nummer is onbekend... Gelijk begint mijn hart sneller te kloppen. Oké Mike, rustig blijven... Ik kan dit. Traumabijwerkingen. Dat is alles. Voordeur is open? Zou dat betekenen dat... Ik draai me weer om zodat ik het kan uittesten. "Krrrrriiiii..." Het lukt! De krakende deur kan open! Het persoon achter het sms'je moet wel dus iets weten van dit restaurant... Wie kan het zijn? Ik laat mijn vraag onbeantwoord, en besluit dat het een goed idee is om op te schieten.

Ik stap naar binnen, en word opgeslokt door het donker. Waar moet ik heen? Ik staar naar voren, maar alles wat ik zie is een zwarte leegte. Hm... Ik pak mijn telefoon, en doe de zaklamp functie aan. Ik denk dat ik maar de hal door moet... Ik haal diep adem, en besluit het erop te wagen.

Aan het einde van de hal kan ik twee kanten op. Eens zien... Ik ga voor de rechterkant. Door de tweede hal, vol met kindertekeningen. Uiteindelijk eindigt de hal. Ik kan twee kanten op. De ene leidt naar een dineerkamer, de ander naar een klein kantoor. Hé, dat is vast mijn kantoor! Ik ga naar binnen, en bekijk de kleine ruimte aandachtig. De opstelling is vreemd: het is een kleine, vierkante kamer. Aan beide kanten is een grote opening, dus als ik de linker hal was ingegaan had ook er ook wel gekomen. Er staat een gammel bureautje, met een zeer verouderde computer. Prettig, werken met spul uit de prehistorie. Ook staat er een ventilator, die druk aan het draaien is. Er is een telefoon, en natuurlijk verschrikkelijk veel kinder tekeningen.

Serieus.

Links van me. Rechts van me. Voor me. Achter me. Overal! Ik ga zitten op het stoeltje. Wat nu? Ik kijk naar links. Er zitten twee knoppen naast de deur, een voor light en een voor close. Vreemd... Waarom dat? Aan de rechterkant zitten precies dezelfde knoppen. Het zal wel, er is hier geen gevaar. Toch? Nu kom ik weer bij het probleem dat ik niet weet wat ik moet doen. Ik staar naar de computer. Ik moet toch wel toegang hebben tot de beveiligingscamera's? Misschien moet ik de computer maar aanzetten... Ik zoek naar het knopje - hebbes. Langzaam verschijnt er enig leven in het ding uit de oertijd.

"Tring tring".

"Holy..." Ik schrok me kapot! Ik adem langzaam, om weer rustig te worden. Dat was de oude telefoon... Vluchtig wil ik het ding oppakken, als er plots al geluid uitklinkt.

"Uhm, hallo, hallo?"

"Hai", antwoord ik onzeker, wanneer ik mijn hart weer rustig krijg na de schrik. De vreemde stem, van een man van denk ik rond de veertig wat ik niet helemaal kan plaatsen, praat gewoon door mij heen. Het zal vast wel een antwoordapparaatje zijn...