Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

23. Vergeten om te weten

Mike Schmidt, 2000

"Misschien moet je maar een studentenbaantje zoeken", zegt Loena. "Ja..." zeg ik.

We staan op campus, in de warme zon. "Als je echt zo graag je droom wil nagaan... Die wereldreis... Moet je maar gaan sparen". Ik knik weer. Al vanaf jongs af aan was het mijn droom om de wereld rond te reizen, en nu ik een jaar van mijn studie kan afwijken, heb ik mijn kans. Ik ga samen met Loena, mijn vriendinnetje.

"Misschien vind je wel wat op het internet", probeert ze. "Goed idee". We lopen naar mijn kamer, die aan campus ligt. Mijn leven is best wel heel erg positief op dit moment. Ik heb een kamertje samen met mijn vriendin Loena Smith, en volg een goede studie. Mijn ouders zijn blij dat ik eindelijk wat zelfstandig word, zeker na... Niet aan denken, Mike. Snel ga ik achter mijn laptop zitten.

Studentenbaantjes Sydney

Loena kijkt mee over mijn schouder. "Is dat niet wat?" Vraagt ze, wijzend op een vacature bij de plaatselijke supermarkt. "Nee", zeg ik. "Het moet wel 's avonds zijn, in verband met mijn studie". Dan vallen onze ogen op dezelfde vacature: Freddy Fazbears pizza.

"Mike... Het past perfect bij je..."

Ik zucht. "Ik weet het", zeg ik. "Maar ik weet niet of ik het wel kan".

Ik herinner de dag nog als gister. In mijn hoofd ging het anders: in mijn hoofd gingen er namelijk eerst vijf kinderen, mijn vriendjes en vriendinnetjes, dood. In mijn hoofd was ik zelf ook bijna dood...
Maar dat hoorde allemaal bij mijn trauma, zeggen ze. Mijn trauma aan de bite of '87. Loena was daar ook, het scheelde niet veel of zij was het slachtoffer geweest. Gelukkig kon haar vader haar nog net weghalen bij Mangle, de animatronic die het heeft veroorzaakt. In plaats daarvan beet Mangle de dagbewaker, Jeremy Fitzgerald. Hij viel neer voor mijn ogen. Toen kwam Loena's vader, Fritz Smith, die mij weghaalde uit een hoekje en me naar mijn moeder bracht. De moordenaar... Keith Trepp, vluchtte. Loena heeft er niet zo veel herinneringen aan overgehouden, aangezien ze niet bij het ongeval zelf was. Maar ik...

"Het is voor nachtbewaking, dus overdag ben je gewoon vrij. En het is maar voor vijf nachten, en betaalt lekker", zegt ze. "Maar ik begrijp het volkomen als je het niet doet, tenslotte heb je er niet erg leuke herinneringen aan... Maar hey, nieuwe eigenaar, de Toy animatronics zijn geschrapt, dus het is eigenlijk wel een mooie kans..."

Iedereen zegt dat Trepp er nooit was. Het internet heeft me niet geholpen, volgens het internet is er bijna niks gebeurt rondom Trepp. Nee, kleine Mike Schmidt is een beetje gek. Geen wonder dat ik bijna al mijn hele leven een depressie heb gehad, die eindelijk begint te verdwijnen. Ik ben in tweestrijd met mijn gedachten.

Kom op Mike, het is een mooie kans. Vijf nachten en je hebt al weer wat voor in de pot!

Ben je zo harteloos? Je hebt een man voor je ogen zien neervallen! Je hebt je vrienden voor je ogen zien neervallen! Het is geen bijwerking van een trauma, geen bijwerking!

Mike, je moet het vergeten. Vergeten om het weer te herinneren, herinneren waarvoor je dit doet: de reis. De reis met Loena. Kom op Mike...

Loena kijkt mij vragend aan. "En?"
Ik wil deze reis zo graag doen, dus dat betekent dat ik maar één keuze heb. De baan nemen. "Goed, ik doe het", zeg ik vastberaden. Loena kijkt mij glimlachend aan. "Dat is dapper van je". Ik pak de telefoon en typ het nummer in van het restaurant. Hij gaat over.

"Met Jenna, Freddy Fazbears pizza, kan ik u helpen?"

"Uh, hallo... U spreekt met Mike Schmidt, ik las de vacature voor nachtbewaker, voor vijf nachten... Ik zal de baan graag willen aannemen".

Er klinkt wat gestungel en gekantel aan de andere kant van de lijn, maar dan komt de vrouw terug. "Aangenomen!" Zegt ze. "Wat?" Vraag ik. "Hoef ik niet op gesprek te komen?" "Nee hoor", zegt de vrouw. "Als je vanavond komt is het goed. Twaalf uur!!Succes". En er is opgehangen.

Loena kijkt mij vragend aan. "Geregeld?" Vraagt ze. Ik knik, en loop naar haar toe. "Nu kunnen we eindelijk een beginnetje maken aan onze droom", zeg ik.

En aan het vergeten van de bite, maar dat zeg ik niet hardop.