Five nights at Freddy's: het hele verhaal • FNAF boek 1 (voltooid)

55. Nacht 5: zoek en dood het • Mike

Keith Trepp, 2000

Ik sta in de deuropening in de arcade, bedenkend wat ik moet doen. Mike zal vast in zijn kantoor zijn... Ik heb mijn mes in mijn hand, en nog een sloopbijl in mijn zak. Katniss probeert nog steeds te krijsen, maar natuurlijk lukt het niet. Dom kind... Begrijpt ze nou nog steeds niet dat dit mijn lot is? Ik moet en zal hem wreken... Mijn vader zal boeten.

Wat moet ik nou doen?

Ik kan ook gewoon de diepte inlopen... Ik zou naar Loena kunnen gaan, want als het goed is komt hij daar heen. Ik stap de drempel maar over, op naar het hulpeloze meisje. Langzaam loop ik door het gangetje, met open ogen. Gelukkig wennen ze snel aan het donker. Ik loop iets sneller, en passeer de WC's. Uiteindelijk kom ik bij de grote opening die leidt naar de reusachtige diner room, wat zelfs mij de rillingen geeft, zo eng is het.

Ineens hoor ik voetstappen in de verte. "Hey! Kut Keith!" Schreeuwt iemand.

Geschrokken draai ik me in de richting van het geluid, waardoor ik vol tegen de tafel met feestspullen aanstoot. "Au", jammer ik, maar richt me dan weer op het geluid. Mike. Met... Is dat Golden Freddy achter hem? "Jij!" Krijs ik. "Sterf!" Ik ren op hem af, met mijn mes vooruit. Als een computergame ontwijk ik de vele tafels met hoedjes en confetti. "Het is over, Mikey!"

"Klung"

Mijn mes klinkt hol tegen het metaal van de robot, die ineens voor Mike is gaan staan. De grote, oplichtende ogen kijken mij dreigend aan, en ik probeer mijn angst te verbergen. "Aan de kant, metaal", schreeuw ik, maar tervegeefs. Golden Freddy blijft staan. "Als je het zo wilt spelen..."

Ik grijp mijn sloopbijl, en hak vol in de metalen buik. Het valt helemaal uit elkaar. Ik gooi mijn woede erin, beeld mijn vader in. Sterf, onkruid, voel de pijn van jouw daden! Langzaam valt de robot nog meer open. Schroeven schieten in het rond. Nu boor ik de bijl in de metalen nek. Het hoofd valt eraf, en het verrotte lichaampje van het meisje word zichtbaar. Gadver... Dat had ik niet hoeven zien. Voor een kort moment ben ik even bevroren, maar verman mezelf weer snel. Ik hak nog meer, todat ik zeker weet dat het niet meer beweegt. Ik kijk vooruit. "Mike toch, niemand kan je nog re..."

Ik schreeuw zo hard als ik kan.

Hij is verdwenen.

"Mike Schmidt! Je bent dood, hoor je me? Dood! Je gaat het zonlicht niet meer zien!"

Ik smijt mijn bijl op de grond, naast de kapotte robot, en loop weer naar de grote opening die mij de hal inleidt naar de arcade. Hij komt wel weer terug. Bovenal moet hij zijn lieve vriendinnetje nog redden...