Alzacar Academy

Chapter Seventeen

Lockhart

"May ibang nagcacamp din hindi malayo sa atin." seryosong saad ni Fiona.

"Ano? teka, kilala mo sila?" tanong ni Hans, balisa.

Tumango siya. "Oo. Kilala ko ang isa na naroon. Si Jaxon Lockhart." ani Fiona.

The guys cringed as they heard the name Jaxon Lockhart. Ngumiwi si Cris at naiinis na tumingin sa kawalan. What's with them? I've heard that name before but the image is quite foreign. Is he a threat? Isa ba siya sa excel?

"Tss, akala ko nagpabuntis ka na, Fiona." iritang usal ni Hans.

Masamang tinignan siya ni Fiona. Umirap ito't bumaling sa shelter na nagawa namin. Tahimik lang na nakikinig si Jad. He's pretty silent.

"They won't track us if we steal their fake spear first." nagkibit-balikat si Junnie.

"Your plan is not that simple. May posibleng mangyari kaya dapat muna nating pag-isipan itong mabuti." si Leo.

Hinila ko si Cris pansamantala dahil para akong isang outcast sa usapan nila. I need to atleast know some of the information of that guy. Kasi sa pinag-uusapan nila ay parang kilalang-kilala nila siya.

Cris face is still written in annoyance. Ganun ba talaga ang epekto niya sa ibang estudyante?

"Cris, who's Jaxon Lockhart? Ba't naiirita kayo sa kanya?" curious kong tanong.

He groaned inwardly. "Siya. siya ang lalaking ka-sched namin sa halos lahat ng training session sa mga block ng lalaki. He's kind. Wala namang masama sa kanya. But the way he brag himself unintentionally is annoying. He's competitative which is really rebarbative." sambit niya.

Lahat naman ang nandidito ay puro competative.

"Okay.. How about what Hans–" he instantly cut me off.

"Madaming babaeng patay na patay sa kanya. At this stage, kailangan pa talagang maulol sa isang lalaki." he blurted.

I see what's their point. Bukod sa may itsura ito, magaling din siya ayon sa kanyang kwento. And they perturbed everytime he is around because of jelousy. Nagseselos sila kung paano mahimatay ang mga babae sa kanya. It's my first time to see someone–who is a guy–insecure.

"Cris." tawag ko.

Lumingon siya. "It doesn't seem a threat to me. The group are only serious because they could spot our camp here. Tulad ko, ayaw ko ring ma-eliminate sa challenge." ngumiti ako. "Whatever your thoughts about him doesn't make you any less a person compare to him. Kasama ka nga sa ikatatlong grupong sasabak diba?" I assure him.

Bumuntong hinga siya at kumalma. He plaster a wide grin and tap my shoulder. I never felt insecure because at this period it has no space for that. We are surrounded by monsters. Sa puntong ito ay walang social gathering, mga pagdiriwang o mga halubilo ukol sa lipunan. No time to define who's beautiful or not. Sa twenty first century na tinatawag nilang uso ay wala na. Our clothes back on the villages are all worn out. No time to beautify ourselves. No city. Just us surviving while battling mutants. At sa kaalaman ko ay abala ang lahat sa pagbangon para mabalik ang nakasanayang mundo.

"Ewan ko sa'yo, Aleera. Ngayon, nakikita ko na ang nakikita nila. Pero iba siya sa'min. Agad niya itong napansin simula pa lang. Hays, mga lalaki." umiling siyang may panunuya sa labi.

Umalis siya sa tabi ko at bumaling sa grupo. I squinted as I tried to ponder what he meant by that. Sinong siya?

It was afternoon when we realize we need to hunt and gather some food. The guys are now sharpening some branches to use as a tool for hunting. We girls are looking for edible. Maiiwan si Junnie upang bantayan ang camp namin. Kasama ko si Fiona habang naglilibot kami sa kakahuyan.