Alzacar Academy

Chapter Twenty-five

Him

I watch the peak of the mountains with my galled mind. Right now we are flying back to the academy. Ni hindi ko nabigyan ng pansin ang mga magagandang tanawin at ang sirang lugar ng Erthomia. All I think of is Barry who took his life to save us.

Hindi ko namalayan na lumapag na pala kami sa kweba. Pagbaba palang namin sa helicopter ay agad na rumesponde ang mga naka-uniporme na medics. May dalawang stretcher ang nakahanda. A nurse went to me as she examine my entire body. May nag-alis ng mga baril at clips sa katawan ko. But I didn't react at all. Walang emosyong nakatingin lang ako sa sahig habang paulit-ulit na umaandar sa utak ko ang pagsabog kasama si Barry.

"Aleera?" the nurse called. "Aleera? Miss Nyssa, can you hear me?"

Tibok ng puso ko lang ang nadidinig ko. Ang boses na nasa paligid ay unti-unting nalulunod. Pagod akong pumikit at ininda ang sakit ng ulo.

"Hoy! Anong ginagawa mo rito?" boses 'yon ni Ms. Eldar.

I remained my sight on the floor. I have no time to view the whole place around.

"Where is she?!" isang sigaw ang narinig ko.

I slightly frown when I recognize that voice.

"Goodness gracious! What the hell are you doing here! Paalisin niyo nga siya dito!" boses ni Ms. Spring.

"Dezaral? What the—Dezaral! Go back to your trainings! Bakit nakapasok ito rito?"

Naglandas ang mga luha sa mata ko nang may yumakap sa'kin. I sobbed when Barry's face flashed in my mind. I can't see anything because of my welled tears.

"Anak ng.."

"Staffs! Paano sila nakapasok? Palabasin niyo sila rito!"

A thumb wipe my tears and I almost choke when a pair of eyes looking at me intently. Seryoso siyang nakatingin sa'kin. There's no void of emotion crossed his face.

"Please, Ms. Eldar.. paumanhin po pero kailangan po naming makita sila." natauhan ako sa boses ni Lupitha sa unahan.

I tried to tilt my head but he held my chin to look at him. Pero saglit lang 'yon dahil may humila sa kanyang staff. Sumakit ang ulo ko ng makita ang lahat. Masyadong maggulo. Abala ang mga staff at administer sa kasamahan. I saw Livy talking to the head while others are busy treating our wounds.

Nahihilo akong sinapo ang noo. My body and mind is really exhausted. Ang pagtatalo nila ay hindi nakatulong. Isang malambot na kamay ang humaplos sa mukha ko.

"Are you okay?" I lift my head to see Lupitha. May pag-alala ang nakaguhit sa mukha niya.

Tumango ako at suminghot. "I-I'm fine.. Lunarex isn't.." mahinang bulong ko.

Napahawak siya sa bibig at naghanap siya sa paligid. "I'll be back."

Hindi ko sila masyadong narinig. I was still pre-occupied and I need my sanity right now. I saw Ozcar talking to Dian. Sila lang dalawa ni Lupitha ang namukaan ko sa dagat ng mga staff.

After that chaotic scene, they let us rest in the infirmary. Dahil sa sakit ng ulo ay nakatulog ako sa kama. Dreams of Barry drowned me until I wake up panting. Ang pagsabog na hindi mawala sa tenga ko.

When I got the time to scan the room, namataan ko ang mga kasama ko na nagpapahinga sa kanya-kanyang beds. Lunarex and Van were already awake. Nasa mga mukha nila ang pagtataka. Probably, they wonder how we got into the academy mid-mission. Gusto nilang magtanong pero mukhang makakaabala sila sa ilan na natutulog.

I roam my eyes around the room. Katulad ito sa room nina Lupitha. All walls are white, even our beds and vanity tables. A bright light on the ceiling and the clean cabinet on our left side.