Alzacar Academy

Chapter Thirty-Seven

Almost crossed

Sa nangyari kay Riley sa misyon ay marahil napaisip ako. Life is so precious yet the world is making it hard to love life. Noong sinundo na kami ng mga copters ay may ilang mga staff at cadets ang nagpaiwan sa Erthomia. They want to run a test of Riley's dead body. It is because it took a lot of hours before she get fully infected. 'Yung huling pamamaalam niya ay hindi pa nga siya nag-eevolve kaya nakakapagtaka. Ang mga zakkas sa loob ng tunnel ay kakaiba kaya nagpahayag din si Klaus ng mga detalye ukol dito.

Pagkauwi namin sa academy ay ilang araw rin kaming naka-quarantine. Nagdodobleng ingat sila rito at naging confidential ang kaso ni Riley. Only us knew what really happened to her. This academy become the house of secrets. Mistress Peregrine ordered us to keep this incident confidential. Some of us knew that there is eyes and ears around this academy. Nag-iingat lang ang mga mangangasiwa na hindi ito makarating sa mga autoridad tungkol sa kaso. Ang sabi pa ng mga guro ay baka kapag nalaman nila na kakaibang virus ng zakkas ang nahawa kay Riley ay baka maging kontrobersyal pa ito sa kanila.

I heard some authorities doesn't give credits to those who do all the work. Ang tanging ginagawa lang nila ay pinapaalam lang nila ito sa publiko. But truth to be told, people from different regions doesn't showered praise and recognition anymore. Mas lalo silang natatakot sa mga balita. Almost every news nowadays is a threat.

"Grabe no? Riley did killed herself." Lupitha said out of nowhere.

Nandito kami ngayon sa brink. Lunarex is scribbling on her notebook while Lupitha is typing something on her screen. I on the other hand, is laying down on the grass peacefully gazing the blue sky above.

Napaisip din ako sa sinabi niya. Kung ako ang nasa posisyon ni Riley ay ganon din ang gagawin ko.

"She did what's best for everyone." malumanay na tugon ni Lunarex.

"Yeah uh.." Lupitha bit her lip like she's holding back. Mukhang nag-aalangan ito sa kanyang maaaring sasabihin. "About the virus.. god I am not allowed to tell you this pero gusto kong malaman niyo incase may magtangkang papatay sa'kin." she said.

"Papatay? Did someone threathen you?" bahagyang tumaas ang boses ni Lunarex. Napaupo ako't seryosong tinignan siya.

Lupitha's eyes widen. "What? No! Kung baga kung meron lang." she laugh awkwardly but the both of us did not take the humor.

"That was a bad joke." malamig na ani ni Lunarex.

Ngumuso siya at natawa. "No, it just came up in my head." umiling siya. "Anyways, about her case, isang bagong species ang nabuo matapos ang mga ilang taon. According to Klaus, it was a wingless zakkas that attacked her. Nakapulupot sa vines sila at tumatakbo lang kapag may aatakihin."

"Wingless?" kunot-noong puna ni Lunarex.

"Yeah, it was wingless." sang-ayon ko.

"Right, may isang scientist kasi na nagsasabing baka may isang taong nakagat ngunit na resist niya ang virus at hindi nakapag-evolve ng tuluyan. So, parang na-filter out niya 'yung nakakamatay na sintomas at nahaluan ito ng dugo niya. And maybe, may nahawaan na siyang iba kaya nakapag-breed ng ganun."

"Is that even possible?" naguguluhang segunda ni Lunarex.

"Just a theory ika nga nila, pero may isang nagsasabi rin na baka the virus itself is fading matapos ng ilang dekada. Kung baga kusa itong maghihilom at dahan-dahang mawawala.." kwento niya pa.

"What if kung ganon?" ani ko.

If that is so then isang magandang balita 'yan.

"It's not proven yet." si Lunarex. "Kamusta ang mga na coma na estudyante?" biglang tanong niya.