Alzacar Academy

Chapter Twenty-Four

Suicide

"Infected ba siya?" bulong ni Trik.

Sinamaan ko siya ng tingin. The guy is just a few inched away. Baka narinig niya ang sinabi ni Trik.

"What? Nagtatanong lang naman."

I sigh. "No, he's not." tugon ko.

"He's from Sariff Academy right? Paano siya naiwan dito? The authorities won't let that happen to them. If would, then gagawa ng paraan ang academy para mahanap ang nawawalang cadet sa misyon. Dead or alive." takang wika ni Livy.

We discussed earlier that we keep him while we are on this mission. Most importantly, he need to say something about what happened to him. Pinagmasdan ko siya sa malayo habang kumakain ng canned food. He must be starving because he already ate three cans now.

Noong natulog na ang lahat ay nanatili paring nakabukas ang aking mata. I couldn't sleep for now. Tumayo ako at umupo sa dulo ng elevator kung saan nangdoon ang madilim at malalim na pit. Bumuntong hinga ako at pinatitigan ang madilim na paligid.

I suddenly miss home. Ano kayang ginagawa nila ngayon ni Mama. Are they fine? Kamusta na kaya ang bahay. I hope they let someone fix the roof, para kapag umuulan hindi sila mababasa. Maginaw pa naman kapag gabi roon.

"You should sleep." a voice suddenly interrupted my thoughts.

Napalingon ako kay Barry na tumabi sa'kin.

"I can't sleep either."

"Hmm, but you have to." pilit niya.

Umiling ako. "Hindi. Ikaw 'yung dapat matulog." I retorted.

He shift his weight and sigh. "Dalawang araw na akong natulog. That's the longest sleep I've been to." tumingala siya sa building kahit napakadilim at wala ka namang makikita roon. May kunting ilaw na pinapalipas namin tuwing gabi para kahit papano hindi sobrang dilim.

Nag-iwas ako ng tingin. I wanted to ask him what really happen but I'm scared it will trigger him. Instead of replying, I went silent.

"Akala ko tatanungin mo 'ko sa nangyari."

Nanlaki ang mata ko. I will not force someone just because I'm curious. Wala ako sa lugar para pilitin siya. "Hindi kita pipilitin."

"Even if I don't want to.. I know my life is in danger."

I shook my head. Anong ibig niyang sabihin? "You're saved. After this mission we will address you to our authorities to bring you back to Sariff Academy." wika ko.

Maliit siyang ngumiti na parang malabong mangyari ang sinabi ko.

"They will contact yours and–"

"Hindi nga sila naghahanap sa'kin. And, it's been two days after what happened. Kapag bumalik ako sa Swindon, magtataka sila kung bakit buhay pa ako."

"Why? Imposible 'yon.." I muttered in disbelief.

"We are sent three days ago for the mission here in southwest. In the team, I'm one of the primary defense. Noong nasa misyon na kami rito.. that's when the time I notice our sniper. Iba ang kinikilos niya tuwing magpapahinga na kami sa aming post. Sinundan namin siya noong ika-tatlong gabi. And to our surprise, we saw him talking to a man with his men behind him. Matagal din silang natapos. Grayish hair and green eyes. 'Yun lang ang matatandaan kong parte ng mukha niya. Hindi namin sila kilala hanggang sa namukaan siya ni Rowan, our leader. We barge in the middle of their conversation. Gulat na gulat sila nang matagpuan namin sa ganoong ayos. Bago pa matawag ni Rowan ang pangalan ng lalaki ay binaril siya ng tauhan nito. I tried saving him but he said run.. walang pasikot-sikot akong tumakbo dahil natatakot ako. We want to fight back but lamentably, our weapons was in the post. Hindi ko na nalingon ang iba kong kasama dahil sa mga putok ng baril. Luckily, hindi ako natamaan pero hinabol ako ng sniper hanggang makapasok ako sa building na'to. One of the wormazer got me. Do'n lang siya huminto at hinayaan akong hilain sa dilim. He's showing no mercy as he watched me. All along he's a traitor. Naging duwag ako sa mga kasamahan ko. I was unable to save them.." puno ng sakit at lungkot ang nakaguhit sa mukha niya.