Waves of Life

Chapter 35

Venus

I woke up the next day wearing a clean white robe. It covered the black and spaghetti silk dress that I wore inside. Hinawakan ko ang ulo at sinubukang bumangon, pero agad akong nakaramdam ng sakit ng katawan kaya napatihaya ulit ako. Napatingala ako sa kisame kasabay ng pagsapo sa noo. I shuddered when the memory of what happened last night creeps on my mind.

Napadapa ako sa kama at isinubsob ang mukha sa unan. I shouted out loud but only a muffles came out. I can't believe myself! Heto ako ngayon sa kama ng isang lalaki and worst Ipinaubaya ko ang sarili!

Where's your decency, Venus?! Kailan ka pa naging kaladkaring babae?

"I'm not available right now. I'm busy with... something"

Napako ako sa kinahihigaan nang marinig ang pagbukas- sara ng pintuan at ang kasunod na boses ni Sandro. I almost held my breath as I heard his footsteps coming on my direction. My heart's pounding wildly that it's almost hurting my ribcage!

"And I don't think I'll be available this week.. Nakapag- usap na naman kami ni Paps"

Pakiramdam ko ay nasa isang horror scene ako. Habang papalapit nang papalapit ang boses at yabag ni Sandro ay palakas naman ng palakas ang tibok ng puso ko. My hands clenched the cotton pillow beside me, iyon ang pinanggigilan ko upang maibsan ang kaba.

"You don't..." Sandro trailed off. Namayani ang katahimikan sa pagitan namin na lalong nagpakaba sa akin. "I'll call you back.."

"Venus.." he called.

I almost held my breath. Hindi ako nakagalaw sa sobrang pag- iisip kung ano ang ire- react.

Ano.. Ano ang gagawin ko? Should I run? Makakatakas ba ako?

"Babangon ka ba riyan o..." tumigil siya. Ang boses ay nagpapahiwatig ng awtoridad na kailangang sundin.

I slowly get up. Wearing nothing but a faded jeans and holding a bowl on his hand, he stood like a king in front of me. I cleared my throat and remove my gaze from his lean and muscular figure. Marahang sumandal ako sa headboard habang hindi inaalis ang puting kumot na nakatakip sa baywang ko pailalim.

Inilapag niya ang hawak na bowl sa bedside table at umupo sa gilid ng kama. Sa gilid ko.

"Eat this."

Bahagya kong inangat ang tingin sa cereal na siyang dala- dala niya kanina. Napalunok ako. Gutom na gutom ako dahil hindi nakapag dinner kagabi. But my pride says I should refused..

"I'm not hungry.." wika ko sa mababang boses.

He heaved a sighed and reached for the bowl. Nang iniangat niya ang aking baba upang maharap sa kanya ay nasa ere na ang kutsarang hawak- hawak niya. "Don't fool me. I'm the one who knows you best. So, eat."

Umiling ako at umiwas. Mas pipiliin ko na ang magutom kaysa sa pakainin niya. Bakit ba. Sasanayin na naman ba niya ako sa kanyang presensiya? Tapos, mawawala kapag nasanay na ako?

The muscles on his face tense in aggression. Mariin niya akong tinitigan pero pinanatili ko ang matapang na ekspresyon. I want him to realized that I am not intimidated by him.

He let out a soft curse and put the bowl on the table. "Then tell me, ano'ng gusto mo?"

"Ihatid mo ako pauwi. Or atleast give me my cellphone. Magtatawag ako ng sundo."

"No." mariin niyang sinabi.

Umawang ang mga labi ko kakatitig sa kanya. "Balak mo ba akong ikulong dito? Kapag nalaman ito ng Kuya ko, siguradong malalagot ka!"