The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 51.2

Een snijdende wind slaat in mijn gezicht, alsof het een vlakke hand is. Ik trek mijn jas iets hoger op, en loop door de donkere straat. Ik heb geen flauw benul in welk deel van de stad ik me bevind. Vroeger kwam ik niet vaak het huis uit, tenzij ik naar school ging.
Mijn voetstappen maken harde geluiden, en ik ben bang dat Matt of Rens elk moment naar buiten kunnen stormen om me te zoeken. Daarom wandel ik in een hoog tempo door de buurt. Langzaam begin ik te rennen.
Terwijl ik door de stille straten ren, begin ik mezelf af te vragen wat ik ga doen als ik bij Jake ben. Als hij een verschrikkelijk goede uitleg heeft over waarom hij dit heeft gedaan, ga ik dan bij hem terug? Misschien. Ik vertel mezelf dat ik niet te snel moet toehappen, en dat er een grote kans is dat hij liegt.
Maar met de brand had hij je ook kunnen laten zitten, en gewoon zelf omhoog kunnen klimmen! Zegt een stemmetje in mijn hoofd. Zweet breekt me uit als ik aan de helse vlammen van het vuur denk. En de vrouw, en Marc en- ik heb Marc nog niet bedankt! Ja, voor heel even, maar uiteindelijk is hij wel voor mij naar beneden geklommen. Tenzij hij ook in dat gebouw was, maar wat had hij daar dan te doen?
Ik duw alle gedachtes van de brand weg, en focus me op waar ik ben. Mijn benen voelen aan alsof ik al mijlenver heb gelopen, maar dat is natuurlijk onzin. Mijn conditie is gewoon verschrikkelijk slecht.
Zoekend kijk ik om me heen naar een straatbordje, en ontdek dat ik me in de Ligenieus straat bevindt. Wat een achterlijke naam voor een achterlijke buurt, zou mijn moeder zeggen. Met handen die aanvoelen als ijsklompjes pak ik mijn mobiel en kijk naar de site. De blauwe vlek wordt weer zichtbaar, en mijn adem stokt in mijn keel. Ik zit middenin de blauwe vlek. En de blauwe vlek gaf aan waar Jake zich ongeveer zou bevinden.
Met trillende handen kijk ik om me heen. De kou is vergeten, in plaats van ijskoude rillingen breekt het zweet me nu uit. Misschien zit hij in een van de huizen, kijkt hij naar buiten en ziet hij mij staan! Hij mag me nog niet herkennen! Ik kijk om me heen, naar iets scherps en vind een stuk glas. Ik zat door mijn knieën en raap het op. Met een verbeten trek om mijn mond houd ik het stuk glas tegen mijn haar. Langzaam begin ik het eerste plukje eraf te snijden. Ik bijt hard op mijn lip om de pijn af te leiden van mijn hoofd.
"Hé!" hoor ik opeens een vriendelijke vrouwenstem. Ik draai me met een ruk om naar achteren. Een oude vrouw kijkt me met een vriendelijk maar bezorgd gezicht aan. "Wat doe jij daar met je haar?" ze wacht niet op mijn antwoord, maar komt dichterbij. Met haar kreukelige linkerhand pakt ze een afgesneden lok van mijn bruine haar, en kijkt me afkeurend aan. "Tsk, tsk, zo hoort dat toch helemaal niet. Kijk dan; ik kan de puntjes bijna horen schreeuwen van de pijn! Net als jouw lip trouwens. Dit lijkt me niet helemaal de goede manier, hè meiske? Nou, omdat ik het gevoel heb dat je vanavond iets bijzonders gaat doen wil ik je helpen. Ik heb een kapsalon op de hoek van de straat, en ik wil je wel helpen met je haar," de vrouw heeft mijn haar los gelaten en kijkt me streng aan, met een blik die geen nee duld.
"Oké," zeg ik op een fluistertoon. Het lijkt me een verschrikkelijk aantrekkelijk idee, om mijn haar met een schaar af te laten knippen. In plaats van met een stuk glas dat ik op straat vond.
De strenge blik verdwijnt en maakt plaats voor een vriendelijke glimlach. "Kom, kom. Dan gaan we meteen aan de slag. Ik heb gelukkig de sleutel mee, want je weet maar nooit wie ik tegen kan komen. Laatst liep hier zo'n prachtig deerntje op straat te huilen, en ik vroeg wat er aan de hand was. Ze vertelde me dat ze over anderhalf uur een bruiloft had van haar tante en oom, maar haar haar zat verschrikkelijk en ze kon bij niemand langs om het te maken. Dus ik nam haar mee. Móói dat er daarna uitzag! Man, man, man, het was prachtig. Al zeg ik het zelf!" de vrouw opent de deur van een ouderwetse kapsalon en laat me binnen.
"Met wie heb ik vanavond te maken?" vraagt de vriendelijke oude vrouw terwijl ze alle lichten aan doet en de verwarming laat brommen.
"Selena," zeg ik beduusd. Ik laat mijn ogen over de kapperswinkel glijden. Het is geen grote zaak; er staan 3 kapstoelen en één wastafel. Voor de rest is het lieflijk ingericht.
"En waarom wil Selena haar haar afknippen?"
"Ik wil niet herkent worden," antwoord ik. De oude vrouw maakt een gebaar naar één van de kappersstoelen en ik laat me er op zakken. "Ik had namelijk een vriendje, maar ik kwam erachter dat hij tegen me loog. Daarom heb ik wraak genomen met 3 vrienden van me en hem met eieren bekogeld, maar hij belde me net op en hij wilde met me praten en ik voelde dat het serieus was, dus ik ging naar hem op zoek. Maar ik wil dat hij me niet in 1,2,3 herkent."
"Aha! Maar dan kun je toch beter ook je haar verven?"
"Verven?" ik denk er even over na en lach dan. "Dat kan wel, maar ik heb geen haarverf bij me."
De oude vrouw tut naar me. "Liefje van me, kijk eens om je heen. Wat zie je?"
Verward kijk ik om me heen. "Een kapperswinkel..?"
"En wat doen mensen hier...?" de oude vrouw begint door mijn haren te borstelen.
"Hun haar laten knippen en" de vrouw en ik maken samen de zin af. "haren laten verven!"
"Ik stel voor dat we het niet permanent doen, maar met een kleurspoeling. Die trekt er naar een paar wasbeurten uit."
"Oké, prima," mijn maag borrelt van de zenuwen, maar het zijn positieve zenuwen.
"En je haren afknippen tot hier?" de vrouw houdt haar hand tot iets onder mijn oor.
Ik kijk naar de lengte die er dan af wordt geknipt en knik langzaam. "Kunt u de rest doneren aan stichting haarwens? Dan kunnen we er iemand blij mee maken. Anders is het zo zonde."
De vrouw glimlacht. "Natuurlijk, kindlief, natuurlijk."
De vrouw vlecht mijn haar in en meet hoe lang het is. Blijkbaar is het precies lang genoeg voor stichting haarwens, want ze glimlacht tevreden. Dan, in een paar seconden, is de vlecht weg. Ik knipper wild met mijn ogen, en kijk hoe mijn bruine, lange haren opeens in de handen van de vrouw liggen. Dan schieten mijn ogen naar de resterende haren, die tot iets over mijn kaaklijn zijn. Met een trillende hand raak ik het even aan, en dan lach ik.
"Bizar, dit voelt echt geweldig!" lach ik.
De oude vrouw lacht met me mee. "Mooi zo." Dan begint ze de lijn rechter te knippen, totdat alles in één rechte lijn is. Als het klaar is, kijken we elkaar aan.
"Met welke haarkleur wil je voor de komende dagen door het leven gaan? Ik heb lichtblond, donkerblond, lichtbruin, donkerbruin, zwart en rood."
"Doet u maar iets," zeg ik. "Ik vertrouw er wel op dat het mooi wordt!"
De vrouw knikt, en pakt dan een doosje van de plak. Ik sluit mijn ogen en laat alles over me heen spoelen...

"Klaar!" zegt de vrouw tevreden. Ze doet haar föhn uit en draait mijn stoel om. Ik open mijn ogen en mijn mond valt open. Mijn haar is donkerrood. De kleur van bloed. Mijn wangen worden warm als ik het voorzichtig aanraak. "oh mijn god dit is móói!" roep ik met een trillende stem.
De oude vrouw kijkt me tevreden aan. "Vind ik nou ook. Echt een meesterwerk!" ze knipoogt. "Als die kerel van je je zo ziet, zou hij wensen dat hij nooit tegen je had gelogen! Dat moest hij sowieso al, maar nu al helemaal! Wat een prachtig deerntje ben je. Mooi hoor, echt mooi!" kirt de vrouw tevreden. We kletsen nog wat na, en dan sta ik op.
"Echt verschrikkelijk bedankt, mevrouw!" zeg ik. De vrouw glimlacht naar me. "Dat zit goed, kindlief. Ga nou maar rennen, en laat me weten waarom die jongen van je tegen je loog!"
"Zal ik doen, mevrouw... Ik weet uw naam eigenlijk niet."
"Eline, maar mensen noemen me Ellie."
"Dankjewel, Ellie!" zeg ik nogmaals voordat ik de deur uit loop. De wind wappert door mijn haren, en ik snuif de geur van de shampoo en kleurspoeling op. Heerlijk, ruikt het. Vol goede moed loop ik door de straten.
Maar ik ben de straat nog niet uit of ik bots tegen iemand op. Ik kijk omhoog en herken één van de jongens die naast Jake stond toen we hem met eieren bekogelden.
Hij pakt mijn arm vast en grijnst misselijkmakend. "Wel, wel, wel. Wat hebben we hier?" lispelt hij. Er komt een vieze geur uit zijn mond. Alcohol.
Ik probeer me los te trekken. "Laat me los!" sis ik kwaad.
"Poeh poeh, wat een grote mond opeens. Vertel, ben je nieuw of zo? Ik heb je hier nog nooit gezien!"
De jongen herkent me niet, schiet er door mijn hoofd. Godzijdank.
"Hé! Liam, Jake, moeten jullie eens zien wat ik hier heb gevonden!" de jongen grijnst naar me. Ik probeer me los te worstelen, maar de ijzeren greep van de jongen houdt me op mijn plek. Mijn stem slaat over als ik weer zeg dat hij me los moet maken. Mijn hele plan mislukt. In plaats van dat ik Jake vind, vind zijn vriend mij. En straks komt Jake en dan-
"Jezus, Darry, wat heb je daar gevangen?" hoor ik een stem met een Vlaams accent.
"Pas maar op, het is een echt katje," grijnst de jongen die blijkbaar Darry heet. "Maar mooi dat ze is? Zie haar lichaam. Bedenk wat je met haar kan doen..." Darry trekt me strak tegen zich aan en laat zijn handen over mijn heupen glijden.
"Laat. Me. Los!" gil ik. Ik schop om me heen. "Serieus, eikel, je hebt echt geen idee wat je doet!" mijn hoofd is rood van razernij.
Dan hoor ik opeens een bekende stem. "Liam, Darry, wat doen jullie daar?" ik voel hoe mijn knieën zich begeven, en ik zak bijna op de grond in elkaar. Het is Jake. Hij haalt me hier wel uit. Hij redt me. Ik ben alle leugens vergeten, mijn hele plan lijkt nooit bestaan te hebben. Het enige wat ik weet is dat Jake hier is en dat hij me kan helpen.
"Jake, kerel, kijk eens wat ik heb! Misschien iets voor jou?" Darry lacht een misselijkmakende lach.
"Jezus, jongens, wat kinderachtig weer. Laat haar gewoon gaan," Jake gaapt verveeld. "Hebben jullie niet al genoeg meisjes te pakken gehad vanacht?"
"Ja, maar deze stribbelt tegen! Dat is juist leuk, hm? Die andere waren te makkelijk om te pakken. En trouwens, jíj bent hier degene die met weet ik veel hoeveel meisjes naar boven bent gegaan."
"Wat jij zegt, man, wat jij zegt," zegt Liam. "Maar ik stel voor dat je deze laat gaan."
"Ahw, maar ik had zo veel zin in een pleziertje met haar," Darry's lippen glijden over mijn wang en ik duik weg. Zo lang dat kan, want nog steeds houdt Darry me vast.
"Stop," zegt Jake dan. Zijn stem trilt. "Darry, eikel, laat haar los!"
"Waarom?"
Jake doet een paar stappen naar voren. Ik zie zijn gympen voor me op de tegels staan, maar ik durf niet op te kijken.
Jakes vingers duwen tegen mijn kin, zodat ik opkijk. Zijn gezicht wordt lijkbleek, en zijn mond valt open.
"Darry, laat haar verdomme los!" dondert hij. Dit keer doet Darry wat hij zegt, en ik val op de grond. Jake pakt me meteen op. "Fucking eikel!" tiert hij tegen Darry. Darry en Liam kijken elkaar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Wij gaan maar weer naar binnen, misschien zijn er nog wel wat fraaie meisjes te vinden die wél zin hebben," Darry tuft op de grond, en dan loopt hij weg.
Liam kijkt even aarzelend van mij naar Jake, maar loopt dan achter Darry aan.
Ik krimp in elkaar en durf me niet te verroeren. Jake's vingers gaan over mijn schouder, en dan drukt hij me voor een paar seconden tegen zich aan voordat hij me aankijkt. Een opgeluchte zucht trekt over zijn lippen, en dat kust hij me.

[a/n Yep, dat waren inderdaad 2000 woorden! De dubbele hoeveelheid van normaal :) Hoe beviel het? Ik heb hier keihard aan gewerkt, en ik zou het fijn vinden als jullie zouden commenten 😇✨]