The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 38.2

👆 lees dit even 👆

FRIENDLY REMINDER: JAKE IS ENGELS, MAAR HIJ KAN NEDERLANDS DOOR ZIJN FAMILIE.

{Point Of View Selena}

Jake doet de klep van de wasmachine dicht en draait zich naar me om. Het is misschien niet 'romantisch' om je eigen diner op te ruimen, maar Jake en ik vonden allebei dat we dat Matt niet konden laten doen. Hij heeft al zó veel gedaan.
Even valt er een stilte, maar Jake vraagt of ik thee wil. Ik knik. Maar omdat we Matts waterkoker niet kunnen vinden, moeten we het water in een pannetje koken.
"Hoe lang duurt zoiets?" vraag ik aan Jake.
Hij haalt zijn schouders op. "Lang. Het moet helemaal warm worden."
Eerst blijven we allebei staan kijken naar het water, waar niets mee gebeurd. Dan kijken we elkaar aan, en we lopen tegelijk naar de woonkamer.
Als we dicht tegen elkaar op de bank zitten, kijk ik Jake aan. Een vraag brandt al een hele tijd op mijn tong, maar ik durf hem niet te stellen.
"What's wrong?" vraagt Jake.
"Niets."
"Jawel. Ik zie het aan je ogen. Speak up."
"Nou.. Ik heb een vraag..." ik kijk ongemakkelijk weg.
"En dat is?"
Ik laat even een stilte vallen waarin ik nadenk over wat ik precies ga vragen. Dan stel ik de vraag. "Hoe.. Wanneer.." ik haal diep adem. "Kijk, ik snap dat.. en ik wil het ook.. maar.. wanneer.." met een verslagen gezicht kijk ik naar Jake.
"Je bedoelt wanneer ik weg ga?"
"Eh, ja."
Er valt een hele lange stilte. Jake zegt niets, hij kijkt alleen maar naar onze handen, die in elkaar zijn gevlochten.
"Jake..?" vraag ik.
"Volgende week." Zegt hij dan opeens. "Volgende week vrijdag. Dan ga ik terug."
Het valt als een bom tussen ons in. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Volgende week... Volgende week vrijdag?!" ik tel snel in mijn hoofd. "Dat is over.. dat is over 8 dagen!"
Jake zwijgt, maar hij kijkt me alleen aan.
"Maar, waarom?"
"Werk." Zegt Jake. "Vrienden, famillie. Huisdieren."
Ik knipper verward met mijn ogen. "H-huisdieren?"
"Ja. Mijn twee..." Jake zoekt naar het woord. "Meervoud van vis."
"Vissen?"
"Ja. Darry zou op ze passen, maar-"
"Wie is Darry?" roep ik uit. Eerst krijg ik te horen dat Jake over fucking acht dagen in een vliegtuig naar Engeland stapt, dan heeft hij opeens een goudvis en een vriend waarvan ik de naam, laat staan het bestaan! , niet eens wist!
"Ja. Jarq is mijn beste vriend. Dan heb je nog Darry, Winston, Conner en Liam."
"En je vissen heten..?"
"Santa en Claus." Jake grijnst. "Heeft Liam bedacht. Ik heb ze van hen gekregen van m'n verjaardag."
"Santa en Claus?" ondanks alles schiet ik in de lach.
"Ja. Je zou ze moeten ontmoeten als je in Londen komt."
Als. Niet wanneer, als.
"Eh, ja." Zeg ik ongemakkelijk. Waar haal ik het geld vandaan?
Dan voel ik hoe Jake me tegen zich aan trekt. "Hé." Fluistert hij in mijn oor. "Niet zo verdrietig. We hebben nog een hele week plus één dag om samen door te brengen."
Ik kijk naar hem op. "Maar ik ga je missen."
Jake drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. Ik sluit mijn ogen. "Ik jou ook." Fluistert hij. Even blijven we zo zitten. Jake's armen om mij heen, zijn lippen op mijn huid. Dan laat hij me los. "Ik heb strawberrries in de keuken gezien." zegt hij met een lieve toon tegen me. "Zal ik die voor je pakken?"
Ik glimlach. "Graag."
Jake staat op en loopt naar de keuken. Terwijl hij wegloopt, zak ik nog niets dieper in de bank. Het pannetje met water dat bovenop het vuur staat, zijn we allebei vergeten. Zelfs Jake merkt het niet op al hij de aardbeien pakt.
Als hij terug komt, ploft hij weer naast me neer. "Strawberry?" Jake houdt een aardbei omhoog. Als ik knik houdt hij hem voor mijn mond. Ik wil in de aardbei bijten, maar in plaats van een aardbei, voel ik Jakes lippen op de mijne. Ik giechel. "Ik wilde een aardbei!" pruil ik als Jake wegtrekt.
Jake fronst en kijkt me met een overdreven dramatisch gezicht aan. "Je verkiest een aardbei over míj?"
Ik schiet in de lach. "Ja. Ik bedoel.. het is een aardbei!"
"Tsk." Zegt Jake en hij leunt naar achter op de bank, legt zijn hoofd tegen een armleuning en zijn benen wijzen mijn kant op. Meteen duik ik boven op hem. Ik leg mijn kin op zijn borst, en kijk omhoog, naar zijn ogen. "Grapje." Zeg ik, en ik rek de 'e' uit. "Ik zou jou toch altijd kiezen gekkie."
Jake kijkt me nog steeds zogenaamd boos aan. "Zeg het toverwoord en ik geloof je."
"Jake is geweldig?" probeer ik.
"Try again."
"Aarbeien zijn geweldig?"
Meteen komt Jake overeind, en hij duwt me achterover, zodat ik nu plat op mijn rug op de bank lig. "Sorry, wat zei je?" zegt hij zogenaamd dreigend. Zijn gezicht hangt boven de mijne, en hij steunt met allebei zijn handen naast mijn hoofd.
Onschuldig kijk ik hem aan. "Aardbeien zijn-"
Zonder een seconde te aarzelen drukt Jake zijn lippen op de mijne. Automatisch grijp ik met mijn handen naar zijn haar, maar Jake trekt zich al weer weg.
Ik maak een tegensputterend geluidje, en kom omhoog om mijn lippen op die van Jake te drukken.
"Nah ah ah!" zegt hij. "Eerst het toverwoord."
"Love you." Zeg ik dan. Meteen voel ik Jakes lippen weer op de mijne. Eerst drukken onze lippen gewoon op elkaar, maar dan begint Jake die van hem langzaam te bewegen. Even ben ik bang dat ik ben vergeten wat ik hoor te doen, maar het gaat eigenlijk automatisch. Al gauw zijn we, zoals Jake het zou zeggen, 'too busy with snogging to hear anything else'. Of zo iets. Jake's lippen en tong zijn overal, en ik ga gretig met hem mee. We gaan zo erg op in de bewegingen van de kus, dat alles om ons heen verbleekt. Niets dringt tot ons door, het enige wat ik weet en voel, is Jake. Jake Jake Jake. Zelfs het brandalarm, dat af is gegaan, hoor ik niet. Pas als rook mijn longen vult en ik me los van Jake maak, begin ik hoestend om me heen te kijken. En wat ik zie, is verschrikkelijk. Overal danst vuur door de kamer. Met een beng val ik van de bank af. "Oh mijn god." Fluister ik in paniek. Vuur likt aan de gordijnen, en er staat een hele kast in vuur en vlam. Rode, gele en oranje vlammen zijn overal te zien.
Ook Jake is rechtop gaan zitten. "What the..?!"
In de eerste paar seconden doen we niets. Dan springen we allebei op.
"Het was het kokende water!" roepen we allebei uit.
"Shit!" vloek ik. "Dat pannetje stond nog op het vuur!"
In paniek kijken we elkaar aan.
"We moeten zo snel mogelijk hier weg!" Jake hoest door de rook. Opeens is het snikheet in de kamer. Warme lucht sluit zich als een deken om me heen, en ik begin te zweten. Hitte slaat in mijn gezicht.
"De deur staat in brand!" merk ik op, terwijl ik de mouw van mijn shirt voor mijn mond houd, om wat lucht te zuiveren. Mijn ogen beginnen nu ook te prikken.
"Fuck." Scheldt Jake. Hij kijkt om zich heen. De enige deur waar we door heen kunnen, is de deur naar het balkon.
Jake en ik elkaar aan. En dan nemen we een besluit. Jake trekt me tegen zich aan, en samen vluchten we naar het balkon. Het is een enorm domme fout, die we daar hebben gemaakt. Want eenmaal op het balkon, is er geen kant waar we heen kunnen. We zitten als ratten in de val. Het enige wat in mijn hoofd komt is naar beneden springen. "Gaan we nu al dood?" vraag ik. Het was een grapje, maar het komt er serieus uit.
Jake veegt het zweet van zijn voorhoofd en kijkt met een bange blik om zich heen.
"Gil." Zeg ik plotseling. "We moeten gillen! De buren waarschuwen!"
Allebei beginnen we te schreeuwen.
"BRAND!"
"HELP!"
Meteen gaan er allemaal ramen open, en mensen kijken naar beneden, omhoog en opzij. Bijna meteen begint iedereen door elkaar te gillen en te schreeuwen, en in no time staat er een brandweer. Door de hitte van het vuur springt een raam naast ons, en scherven vliegen alle kanten op. Ik geef een gil van schrik. Meteen voel ik twee armen om me heen. Zonder dat ik het door heb rollen er tranen over mijn wangen.
"We gaan dood." Huil ik. Ik zie hoe rookpluimen door het gebarsten raam naar buiten komen.
"Nee," sust Jake heel zacht in mijn oor. "Niet waar. Ik krijg ons hier wel vandaan! Kijk, hoor je dat? Dat is de brandweer. Die komt zo boven, en die halen ons weg."
Dan klinkt er plotseling een knal, en ik gil weer. Zelfs Jake krimpt even in elkaar. "Jesus, what was that?"
"Gas of zo." Snik ik. "We gaan fucking dood, Jake. Boeiend wat het was!" meteen voel ik me schuldig. "Sorry." Huil ik. Ik druk mijn gezicht in Jakes shirt. Jake trekt me dichter tegen zich aan.
"Niet waar." Zegt hij, maar ook hij klinkt bang en onzeker. "We gaan niet dood. Look, the firemen are coming close." Hij laat me met één arm los, en wijst naar de brandweerman, die in een bakje zit en omhoog wordt gehesen. Heel even krijg ik hoop, maar dan zie ik hoe het bakje met een schok tot stilstand komt, tien meter onder ons. Dan zie ik hoe mijn hele wereld in elkaar stort. Met tranen doordrenkte ogen kijk ik naar Jake, die in de verte staart. Ik wil al bijna opgeven, maar dan keert Jake zijn gezicht naar me toe. "Kom. Klim op mijn rug, ik weet hoe we hier weg komen."