The Balloon (a Dutch Love Story)

The Balloon 2 dag ballon!

Dear you,
Thank you for finding my balloon. I'm Selena and i'm 14 years old. Im a Dutch girl, with much dreams. One of them is a answer on this letter.
bye! Selena x

Daaronder schrijf ik mijn adres. Ik kijk even naar het lichtroze papiertje met mijn krullerige handschrift. Ik knik tevreden en open een van mijn laatjes. Alles ligt geordend op volgorde. Ik pak een witte enveloppe en schrijf er op: For You From Me x
Ik stop het briefje in de enveloppe en plak hem dan dicht. Dan pak ik een roze ballon en een stukje touw. Ik glimlach opgewonden. Eindelijk komt mijn grootste droom in vervulling: een ballon met een briefje eraan de wijde wereld insturen. Het begon toen ik zes jaar was. Ik zag een reclame op tv over een wens doen. Je zag een meisje en een jongetje met een ballon met een briefje. Ik wou het meteen ook doen, maar het mocht niet van mijn ouders. Ze vonden het onzinnig. 'Hij komt toch nooit ergens aan, lieverd. Hij verdwijnt ergens in de zee, of hij blijft hangen in een boom. Doe liever iets nuttigs!' zei mijn moeder dan. Maar ze kon zeggen wat ze wil, mijn droom bleef. Ooit stuur ik een ballon met de wind mee. En nu is het moment bijna daar.
Ik bijt blij op mijn lip en huppel bijna mijn kamer uit. Ik loop de trap af en spring van de laatste twee treden. Theó kijkt me afkeurend aan. "Mevrouw, u.."
"Sorry Theo, ik heb een belangrijke afspraak!" roep ik en ik kijk hem stralend aan. Theó zucht en ik loop snel naar de grote, bruine voordeur. Ik trek hem open. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar buiten. "Hey Tom! Zou je mijn fiets willen pakken?"
Eem man van 30 in een zwarte skinny en een strak, wit t-shirt en een oortje in kijkt me aan en knikt. "Natuurlijk, mevrouw. Ik kom eraan,"
Ik kijk hem na en haal even een hand door mijn haar. Ik sluit mijn ogen en geniet van de warme gloed van de lente. Na een tijdje hoor ik Toms voetstappen. Ik doe mijn ogen open.
"Hier mevrouw, uw fiets. Mag ik vragen waar u heen gaat?"
"Naar het strand,"
"Nu?" Tom kijkt me verbaasd aan en kijkt op zijn horloge. "Het is vijf uur!"
"Ja, ik moet even iets doen. Doei!" roep ik. Ik stap op mijn fiets en fiets langs de fontein naar de uitgang. Grind knarst onder mijn wielen. Ik stop bij een groot hek met allemaal beveiligingsapparaten. Ik knik naar de bewakers die er bij staan en ze doen het hek open. Ik fiets de poort uit. Fieuw. Deel een is gelukt. Nu nog naar het strand. Ik trap stevig door. Mijn jurk wappert op mijn benen. Ik heb echt zo'n typisch lentegevoel. Ik zie hier en daar al wat krokussen opkomen en het ruikt overal naar frisse lucht. De lucht boven me is strakblauw en de zo'n schijnt volop. Een zacht briesje blaast soms door mijn haar.
Na een kwartiertje fietsen ben ik op het strand. Ik rem bij de strandtenten. Één hele sjieke strandtent viert een feest. Een tien jarig bestaan, zie ik op een bord staan. Overal zijn wit en paarse lichtjes en ballonnen. Perfect. Ik haal de sleutel uit mijn slot en haal mijn tas uit de mand. Ik loop door het zand naar het restaurant en open de deur. Een dikke bewaker houd mij tegen. "Heeft u een uitnodiging?"
Ik kijk hem recht in zijn ogen aan. "Nee, sorry maar..."
"Selena!" een deftige, rijk uitziende vrouw komt naar me toe gelopen. Ik herken haar van de feestjes die mijn ouders vaak geven. "Schatje toch! Waar zijn je ouders?"
"Eh.."
"Laat haar even gauw binnen, knul!" zegt ze tegen de bewaker. Die kijkt me minachtend aan. Ik kijk verwaand terug. Ik kan het bijna niet laten om mijn tong uit te steken.
De man opent een rood koord en laat me binnen. Ik loop samen met de vrouw mee naar binnen. "Hoe gaat het met je, Selena?" vraagt ze. Ze kijkt me aan.
"Goed mevrouw. Met u?"
"Noem me maar Anelique, lieverd,"
"Dankuwel, Anelique," zeg ik beleefd.
"Met mij gaat het ook goed. Waar zijn je ouders?"
"Eh.. Ik.. Mijn ouders hebben bezoek gehad vanavond en vroegen of ik even langs kon komen om meneer Deus te feliciteren met het tien jarig bestaan van zijn strandpaviljoen,"
"Wat lief van je dat je dat voor je ouders doet,"
"Uiteraard doe ik dat. Zij zorgen toch ook goed voor mij?"
"Wat ben je toch een voorbeeldig meisje. Maar ik zie mevrouw Ruijs, en ik moet even een gesprek met haar beginnen,"
Ik knik beleefd. "Natuurlijk mevrouw.. Pardon, Anelique,"
Anelique trippelt weg. Ik kijk even om me heen. Dan valt mijn oog op een grote tros ballonnen. Ik grijns en loop eropaf. Ik doe alsof ik een drankje pak van de tafel ernaast maar eigenlijk pak ik een ballon. Ik friemel een beetje met de knoop en heb hem dan gelukkig los gemaakt. Wat ik niet doorheb is dat alle ballonnen daardoor de lucht in schieten. Het wordt stil in de zaal. Iedereen kijkt naar iets achter me. Ik kijk verbaasd om en zie dan allemaal ballonnen rondzweven. Ik word knalrood. Ik bijt op mijn lip en draai me weer naar de mensen. Ze kijken me gesoupeerd aan. Dan zie ik dat er een klein meisje aan het klappen is. Alicia, heet ze. Ze is de dochter van de baas van het strandpaviljoen. "Kijk mama! Zag je dat?"
Iedereen begint nu ook te klappen. Ik besluit op een buiging te maken en snel te vertrekken. Zo snel ik kan maak ik dat ik weg kom.

Met mijn voeten in de branding sta ik op het strand. Het water ruist zachtjes en het lijkt alsof het zegt: kom dan! Kom de wijde wereld eens verkennen!
Ik vergeet alle problemen met Marc. Het enige waar ik aan kan denken is aan de zachte golfjes ban het water en de zoute zeelucht.
Een zacht briesje rukt aan mijn ballon. Ik hou hem vast. De enveloppe heb ik eraan vast gemaakt. Ik kijk even over het donkere water. Daar ergens ligt Engeland. Ik wil ook naar Engeland.. En dan vooral naar Londen. Maar mijn ouders nemen me elk jaar mee naar Monte Carlo of naar Mallorca. Niet dat dat niet leuk is, hoor. Je wordt lekker bruin, maar.. Ik zou zo graag eens naar een normale pizzeria willen, in plaats van zo'n sjieke kikkerbilletjes-slakken-kaviaar restaurant met vier sterren en bekakte oude dames en heren. Ik wil eens lekker eten! En ik wil eens iets anders dan elke zomer elke dag in mijn eentje in het zwembad te liggen dobberen. Ik zou het echt niet erg vinden om een huisje te huren en lekker een week naar de wadden te gaan...
Ik zucht. Ondertussen is het al donker geworden. De maan beschijnt de Waddenzee. Het wordt tijd dat ik mijn ballon loslaat. Ik wacht op een windvlaag en laat dan mijn ballon los. Langzaam vliegt hij van me weg. Mijn haren blazen om mijn gezicht. "Goede reis.." zeg ik. Ik kijk mijn ballon na totdat het een stipje aan de horizon is. Dan draai ik me om en ga naar huis.