The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 32- Bioscoop

( POV Jake)
Ik zit met een glas cola en een bord eten op de bank televisie te kijken. Ik kijk vooral MTV, want zo goed in Nederlands ben ik nou ook weer niet. Terwijl ik het laatste broodje kaas naar binnen werk, hoor ik een 'pling'. Snel pak ik mijn mobiel. Van Selena? Zou ze me herinneren? Toen Fleur vertelde dat Selena haar geheugen kwijt was, voelde het alsof ik door een gat zakte. Al die momenten die we in deze korte tijd hadden beleefd.. Weg. Allemaal weg! Teleurgesteld vloek ik als ik zie dat het Fleur is. Toch besluit ik het sms-je te openen:
Heee Jake!
Heb je zin om met een paar naar de bioscoop te gaan? We weten nog niet welke film, maar we gaan er een leuke avond van maken!
Groetjes, Fleur.
Ik bijt op mijn lip. Is dat wel leuk tegenover Selena? Ik weet zeker dat zij ook graag mee zou willen naar de bioscoop. Maar een beetje afleiding is misschien ook wel goed! Ik sms terug dat ik graag meewil en wanneer we gaan. Binnen één minuut antwoordt ze al.

~~

Die avond staan we met Fleur, Matt, Rens, Sem en Milou voor de kassa van de bioscoop. Fleur en Sem doen nog wel een beetje ongemakkelijk tegen elkaar, maar na een tijdje hebben we het toch gezellig met z'n allen. "Dat is dan 9,-." haalt de caissière me uit mijn gedachtes. Ik geef haar snel het geld en we lopen met z'n allen naar de filmzaal. Het is grappig om te zien hoe sommige meisjes eerst geïnteresseerd naar Matt kijken, maar als ze zien hoe verliefd hij tegen Rens doet, ze hen verbaasd achterna kijken. Nog voordat we in de filmzaal zijn, heeft Sem zijn arm al om Fleur heen geslagen. Ik zucht en besluit maar naast Milou te lopen. Die staat er ook maar verlaten bij. Ze straalt een beetje als ze ziet dat ik op haar wacht. Fleur heeft me verteld dat Milou een Engelse achtergrond heeft, dus praten wij lekker Engels. "Do you know what kind of film The Wolf of Wallstreet is?" vroeg ze. Ik schud mijn hoofd.
"No, but I think it's a very good one, because Leonardo Dicaprio is playing in it." Ondertussen lopen we de filmzaal in. Het is erg donker en al best wel druk. We hebben expres deze film gekozen, ook om mij, want Amerikaans is voor mij toch wel veel makkelijker dan Nederlands. Ik zit aan de buitenkant naast Sem, die aan het knuffelen is met Fleur. Ik zucht. De ene keer zit Fleur te huilen op Selena's kamer om die Sem, en de andere keer zitten ze weer ongelofelijk klef te doen. De lampen gaan opeens helemaal uit en de reclame begint. Terwijl ik me probeer te richten op het scherm, dwalen mijn gedachtes elke keer weer uit naar Selena. Naar haar mooie haren, haar leuke ogen en haar zoenbare lippen. Het beeld dat ze zielig in het ziekenhuisbed ligt doet me pijn. Erg veel pijn. Opeens springen de lampen aan. Pauze. Gaat de tijd zo snel? Ik dacht dat we nog geen tien minuten bezig waren! We lopen met iedereen naar de popcorn en iedereen behalve ik bestelt wat. Milou en Fleur vluchten snel naar de wc, en komen daarna terug. Net als we weer in de zaal zitten, gaat de film verder. Binnen enkele seconden dwalen mijn gedachtes weer af. Na een kwartier heb ik genoeg van de film, en ren ik de bioscoopzaal uit. Verschillende mensen kijken me aan, en Sem en Fleur roepen me nog na. Ik ren de bioscoop uit en pak mijn sleutel alvast. Ik weet niet precies meer hoe ik bij het ziekenhuis kom, maar vanavond zal ik Selena zien! Ik steek mijn sleutel in mijn fiets en spring erop. "Jake!" gilt Milou opeens. Is ze me achterna gerend? Ik draai me om en steek mijn hand op. "Sorry, ik kan dit niet doen, it's not fair to Selena!" ik richt me weer op de weg en fiets alsof mijn leven ervan af hangt. Vraag me niet hoe, maar na een uur fietsen heb ik de weg dan toch gevonden. Het is al wel 9 uur. Zou ik wel naar Selena mogen? Ik doe mijn fiets op slot en loop het ziekenhuis in.
"Jongeman, kom terug! Bezoektijd is van 15.00 tot 16.00!" ik steek mijn middelvinger op en loop eigenwijs door. Nog honderd meter, dan ben ik bij de liften. "Jongeman, wat zei ik nou?" Ik spring snel in de lift. De zuster wil me achterna lopen, maar gelukkig gaat de lift net op tijd dicht. Ze roept nog iets, maar ik hoor het niet eens. Welke verdieping zat ze ook alweer? Kamer 100 C. C, dat is de derde verdieping. Ik druk op de '3' en wacht tot ik boven ben. Mijn ogen schieten langs de deur nummers, totdat ik voor kamer 100 C sta. Mijn hand omklemt de klink en drukt hem zachtjes naar beneden. Selena kijkt verbaasd op als ik binnen kom. 'Selena..' fluister ik en ik ren naar haar toe. Zonder dat ik het door heb, heb ik haar in een knuffel in mijn armen. "Jake?" gokt ze, terwijl ze me zielig aankijkt. Ik voel een steek in mijn hart, maar toch glimlach ik. "Altijd geweest.." Ze glimlacht en er ontstaat een ongemakkelijke stilte. Doe wat Jake, zo ben je nooit? "Hoe krijg je het voor elkaar," schiet ik opeens in de lach. Ze kijkt me vragend aan. "Binnen zo'n korte tijd 2 keer in een ziekenhuis terecht komen."
Selena schiet gelukkig ook in de lach. "Blijkbaar ben ik een pechvogel!" Ik weet niet wat dat is, maar toch lach ik mee.
"Dat ik jou ooit heb kunnen vergeten." Mompelt ze. "Je bent zo leuk en aardig, het spijt me echt." Ik kijk even naar mijn voeten en glimlach dan.
"Eigenlijk ook wel beter, zo kan ik een nieuwe start maken."
Ze kijkt me vragend aan. "Als je het je nog zou herinneren zou je me wel snappen," lach ik. "Je keek best wel geschrokken toen ik die Marc opeens neersloeg. Je had je kop toen moeten zien."
Selena schiet in de lach. "Oh, god! Hoezo weet ik dat niet meer? Het was vast grappig!" ik knik en glimlach, maar vertel maar niet hoe erg ze van streek was van die Marc. Als ik die kerel ooit nog tegen kom.. Hoe durf je zo onbenullig en gemeen tegen een meisje te doen? Die droplul heeft waarschijnlijk nog nooit gehoord van respect. "Jake?" haalt Selena me uit mijn gedachtes. Ik kijk haar aan. "Excuse me? Ik hoorde je niet?" ze lacht eventjes.
"Hoe ben je ooit zo laat binnen gekomen?" herhaalt ze. Ik haal mijn schouders op. "Eigenwijs zijn. " Shit. Die zuster loopt vast nog hysterisch rond te lopen, zoekend naar die onbeleefde jongen die zomaar het ziekenhuis inliep. "Alsjeblieft, vertel me meer over ons. Hoe ik met je in gesprek ben gekomen." Ik slik. De brieven. Wat wist ze over de brieven? Misschien is het beter als ik haar lekker rustig laat. Ze moet zich nu niet te erg gaan opfokken, en teveel nadenken! "Euh, ik liep toevallig rond daar, toen hoorde ik je praten met die Marc. Jullie hadden ruzie geloof ik. Een meningsverschil. Niks bijzonders. " lieg ik. Even lijkt ze wat te willen vragen, maar haar mond vormt zich tot een glimlach.
"Weet je ook nog waar die meningsverschil over ging?" vraagt ze voorzichtig. Ik bijt op mijn lip. Ze moet niet van streek raken.
"Volgens mij over drank ofzo. Dat hij teveel had gedronken." Ze zucht laat zichzelf in haar kussens vallen. "Ben je moe?" vraag ik bezorgd.
Ze lacht eventjes. "Nee, ik vind het gewoon zo jammer dat ik me niks herinner. Nu ik al die verhalen hoor van jou en Fleur, baal ik echt. Ik hoop echt dat al mijn geheugen terug komt."
Ik knik. "Snap ik, ik zou echt helemaal crazy worden als ik me niks meer zou kunnen herinneren." Er viel even een stilte. Deze was prettig. "Jake?" vroeg Selena voorzichtig. "Kan ik je wat vragen? Wil je eerlijk antwoorden?"
ik ga rechtop zitten. "Ja, tuurlijk?" Ze buigt zich over het kleine kastje heen, die naast haar bed staat en opent een deurtje. Benieuwd kijk ik naar de plastic zak die ze me toereikt. Heeft ze een cadeautje voor me? Hoe heeft ze die moeten kopen? Ze herinnerde me toch niet al die tijd? Nieuwsgierig pak ik de zak aan en kijk erin. Brieven.. "Wat zijn dat voor brieven, Jake?"
ik kijk haar aan. "Brieven, je weet wel. Van die witte, rechthoekige dingen die je naar elkaar opstuurt." Probeer ik grappig over te komen. Maar Selena lacht niet. "Jake, even serieus, deze brieven zijn geadresseerd naar jou. Wat hebben we geschreven?" voordat ik kon antwoorden hoor ik de zuster in de gangen.
"Hier ergens moet hij zijn, de brutale aap! Hoe durft hij zomaar de zieke mensen te storen?" ik zucht. "Tijd om te gaan, ben ik bang."
Ze pakt mijn hand. "Jake, wat zijn dat voor brieven?" Op dat moment vliegt de deur open.
"Aha! Hier zit je dus!" de zuster pakt mijn arm, alsof ik weg zou rennen. "Selena, heeft deze jongen je wat aangedaan?" vraagt ze bezorgd aan Selena. Die schudt haar hoofd, maar kijkt me toch vragend aan. "En wat zijn dat?" vraagt de verpleegster, wijzend naar de zak met brieven. Selena kijkt de vrouw brutaal aan. "Brieven, maar brieven zijn privé." De vrouw wil nog wat inbrengen, maar richt zich dan weer op mij. "Meekomen, jongeman. Jij krijgt een hoop problemen!" ik ruk me los.
"Easy, easy! Ik deed toch niks verkeerd?" de vrouw gaat met haar armen over elkaar voor de deur staan.
"Nu afscheid nemen, tortelduifjes." Ik kijk Selena aan en wijs naar de zak. "Later." Beloof ik haar. Ze stopt de zak weer in het kastje. Ik buig me over haar heen en geef haar een kus op de wang. "Meekomen, mooiboy." Ik kijk Selena nog één keer aan, maar word dan meegesleurd door de verpleegster. "Zoals ik al zei, jongeman. Een hoop problemen!" haar vinger priemt in de lucht. Ik laat het allemaal over me heen komen. Hoe kan ik Selena uitleggen over de brieven? En hoe vat ze het op? Even heb ik het gevoel dat ik met evenveel vragen zit als Selena.

-

Dit ONTZETTEND goede hoofdstuk is jammer genoeg niet door mij geschreven, maar door KusjexMirte :)

Er waren nog anderen die meededen, maar drie kwart heeft niets ospgestuurd! Sorry als je mijn berichtje daarover niet had gezien.

Ik wil LiekeWinkelmolen nog even bedanken :) sorry voor het late bericht x

Bedankt voor het meedoen allemaal! x Sara