The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 46- onverwachts bezoek

{Point of View Selena}

"Matt, wat doe jíj hier?" vraag ik verbaasd. Matt pakt mijn hand. "Meekomen."
"Maar-"
"Sh." sust Matt me. "We zitten met een inimini probleempje."
"En dat is?" vraag ik, terwijl ik moeite doe om mijn tranen binnen te houden. Ik had me zo verheugd om Jake te zien, en nu komt hij niet. Hopelijk zit er een beetje een goede rede achter.
"Ehm," Matt zoekt naar woorden. "Je weet denk ik wel dat Jake achter dit alles zit? Nou.. Eigenlijk zou hij hier moeten staan, maar er is een soort van een klein inimini probleempje." Matt bijt nerveus op zijn lip.
"Hij is weg gegaan?" gok ik. Matt kijkt me voorzichtig aan. Als hij mijn gezicht ziet, veranderd zijn gezicht van voorzichtig naar verbaasd. "Ben je niet boos? Of verdrietig?"
"Nee. Ik ben het wel van hem gewend." ik slik om de brok in mijn keel weg te halen. "En nu?"
"Gaan we lekker naar huis. Rens en ik ruimen dit alles morgen wel op."
"En de afspraak met mijn vader dan?" vraag ik.
Matt glimlacht waterig. "Je vader heeft aan dit meegewerkt. Jouw ouders zijn wel gescheiden, maar de afspraak was fake."
"Jemig." zucht ik. "Als ik dit had geweten."
Matt woelt door mijn haar en trekt me dan tegen hem aan. "Kom, we gaan lekker naar huis. Je hebt een zware week gehad, en volgende week begint je tour al."
"Hm-Hm." murmel ik. De tour zit dus echt totaal niet in mijn gedachten. Ik ben er niet echt mee bezig. Ja, qua liedjes oefenen enzo, maar ik zit niet zo van "oh, ja, volgende week ga ik op tour, oh ja leuk!" Niet dat ik überhaupt veel 'oh ja's' zeg. Samen met Matt en Keesje loop ik het gebouw uit. Tot mijn opluchting is het heel rustig buiten. Een enkeling loopt vlug voorbij, zijn hond meetrekkend. Keesje begint naar het hondje te blaffen, maar hij krijgt geen antwoord. "Van wie is Keesje?" vraag ik. We steken de straat over. Een lantaarnpaal verlicht ons pad. "Van wie denk je." zucht Matt. "Dit is de laatste keer dat ik hem help, hoor. De volgende keer mag die kerel alles alleen gaan doen." Ik lach om zijn woordkeuze. Matt pakt mijn hand voorzichtig vast. Het geeft me wat troost. Matts hand is zacht, warm, en groot en hij houdt de mijne goed vast. "Selena, vertel me waarom je hem nog leuk vindt. Ik bedoel, hij heeft je zo vaak alleen gelaten!"
Ik kijk schuin omhoog naar Matt. "Is dit een serieuze vraag? Hij was de eerste, na Fleur, die mijn leven overhoop en op de kop heeft gezet. Door hem zag ik in hoe opgesloten ik zat, hoeveel meer er te zien was dan alleen mijn huis. Zonder hem had ik jou en Rens bijvoorbeeld niet ontmoet en was ik niet weggelopen."
"Da's waar." zegt Matt. "Dus eigenlijk zouden we hem moeten bedanken."
Onze voetstappen galmen tussen de huizen in. Als ik op de kerktorenklok kijk, zie ik dat het al later is dan ik dacht. De wijzers wijzen tien over negen aan. "Waar kiezen we voor?" vraagt Matt na een tijdje. "Door het park, de korte route dus, of er om heen?"
"Laten we er maar gewoon doorheen gaan." zeg ik. "Hoe eerder thuis, hoe beter." We lopen naar de ingang van het park. Ooit had de poort prachtig en sierlijk moeten zijn, maar nu is er niet veel meer van over. Oude hekkens met spijlen, waar de donkergroene verf vanaf gebladderd is. De beelden, die bovenop twee stenen plateaus staan, zitten voor graffiti en kauwgom, en bij één engel is de vleugel er af gebroken. Zand kraakt onder onze voeten. Snel bewegen Matt en ik ons door het donkere park. Schaduwen van oude bomen vallen voor onze voeten en hoog in een boom 'oehoe't' een uil. "Dit is best scary." fluister ik. "Ik heb het gevoel dat iemand achter ons aan komt."
Matt lacht, maar het klinkt nerveus. "Nee joh, waarom zouden ze?" Een trilling weerklinkt door zijn stem. Zachtjes ruist de wind door de bomen, waardoor de laatste bloesem, die in de vroege lente in de bomen groeide, van haar takken afwaait. Een deurtje van een prullenbak staat open en kleppert zachtjes. En om alles nog enger te maken dan het al is, knippert een lantaarnpaal steeds. "Shit Matt. Waren we maar anders gelopen!" fluister ik bang. Ik heb het gevoel dat achter elke boom een moordenaar schuilt. Elke schaduw zou van een enge man kunnen zijn.
"We zijn op de helft." Zie je, zelfs Matt is bang. Ik ben niet de enige.
"Heb jij ook het gevoel dat we in een of ander enge moordenaars serie zitten?" fluister ik. Ik ga wat dichter bij Matt lopen en kijk schichtig om me heen. Behalve een bruine zak van de Burger King, het ruisen van de bomen en het klepperen van het prullenbakdeurtje, zie ik niets vreemds. "Matt ik ben serieus bang. Zou het raar zijn als we nu keihard weg gingen rennen?"
"Nee." besluit Matt. "Ik tel tot drie en dan gaan we rennen, oké? Eén. Twee. Drie! Go!" Meteen beginnen we weg te sprinten. Alsof de duivel op onze hielen zit, rennen we naar de uitgang van het park. Asfalt schiet weg onder mijn voeten, en voor de tweede keer vandaag ben ik dankbaar dat ik geen ballerina's aan heb. De uitgang komt in zicht. Hijgend rem ik af. "Niet normaal." pers ik met moeite de woorden uit. Matt geeft me een high five. "Gehaald, zonder dat we zijn vermoord."
Ik lach. We kijken achterom naar het park. "Ik krijg er de kriebels van." giechel ik zenuwachtig. Adrenaline giert door mijn lichaam. "De volgende keer loop ik er met een boog omheen!"
"Dan doe ik gezellig met je mee!" lacht Matt. Samen wandelen we het laatste stukje naar huis. Deze weg is minder eng, doordat er veel auto's rijden. "Ik voel me echt dom!" lach ik. "Als twee bange biggetjes renden we door het park heen."
"Bange biggetjes?"
"Ja, ken je dat lied niet? Twee bange biggetjes, die zaten in het hooi. De ene was dik en de ander heel mooi. Twee bange biggetjes, die zaten op het dak, de ene heel aardig, de ander een zak."
Matt barst in lachen uit. "Die heb je zelf verzonnen?"
"Ja." Ik lach. "Misschien moet ik maar geen Sing en song Writer worden, wat jij?"
"Nee, hou jij het maar lekker bij het zingen, de rest doen de proffecionals wel."
"Ik dacht dat het wel een hit kon worden! Maken we gelijk een single aan: 'pre-order Twee Bange Biggetjes nu in de iTunesstore!'" We stappen het gebouw in en lopen naar de lift. "Ik wil op het knopje drukken!" Roep ik. Ik duik naar voren en druk op het ijzeren knopje. Al gauw komt de lift aan, en stappen we naar binnen. We hebben geluk dat Matt op de derde etage woont, hoeven we niet zo lang in de lift. Ik haat liften.
Zodra de lift stil staat en open gaat, stappen we er uit. We lopen over de galerij, waar een koud windje staat. "Kom, we zijn er." Matt opent zijn appartementje en laat ons binnen. "Rens?" roept Matt door zijn huisje. "Hmm?" horen we Rens murmelen. Ik hoor dat de tv aanstaat. Ik hang mijn jas op. "Geef maar." zeg ik tegen Matt en ik neem zijn jas op, om hem daarna naast de mijne te hangen. "Is dat Selena?" hoor ik Rens verbaasd vragen.
"Ja." antwoorden Matt en ik tegelijk. "Is Jake hier ook dan?" vraagt Rens verbaasd. Matt loopt naar de woonkamer en ik volg hem. Matt geeft snel een kleine samenvatting van wat er is gebeurt. Rens ogen kijken me onderzoekend en medelijdend aan. "Ach meis." zucht hij als Matt klaar is. "Wat een hufter, hè?" zegt Matt. Hij staat op. "Ik ga thee zetten. Wie wil er nog meer?"
"Ik." zeggen Rens en ik tegelijk. Ik hou mijn hand op voor een high five. Rens slaat zijn hand tegen de mijne aan. Matt loopt naar de keuken. Rens pakt de afstandsbediening en zet het geluid van de tv op zacht. "Hoe gaan de voorbereidingen van je tour?" vraagt hij aan mij.
"Gaat wel. Het is wel heel erg zwaar, maar tegelijkertijd is het ook heel erg leuk."
"Snap ik. En die Joël? Is hij niet een goede vervanger voor Jake?"
Ik ril. "Oh, nee! Jakkes! Nee Dankje. Hij is een en al arrogant."
"Jammer. Jullie passen wel goed bij elkaar. Dat zegt de roddelpers tenminste." zegt Rens terwijl hij naar het opengeslagen tijdschrift knikt. Ik gris het blaadje van het bijzettafeltje en begin te lezen. Als ik het uit heb, schiet ik in de lach. "Wat een onzin." Opeens schieten mijn ogen open. "Shit!" roep ik als ik me iets bedenk. Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht!
"Wat?" vraagt Rens.
"Ik weet het! Ik weet de rede waarom Jake is weggegaan! Door dit lulkoek verhaal natuurlijk! De schrijver doet alsof Joël en ik iets hebben!"
Rens' ogen schieten van het blaadje naar mij. "Shit. Dat kan best nog wel waar zijn! Matt!" roept hij. "Heb jij Jake's nummer nog?" Hij staat op en loopt naar de keuken toe.
Verdwaasd kijk ik voor me uit. Zou dat echt de rede zijn dat Jake weg is gegaan? Hij weet zelf toch ook wel dat ik nooit op zo iemand als Joël zou vallen? Kijk naar Marc. Joël is wel iets aardiger dan die kwallenbak, maar voor de rest zouden ze best familie kunnen worden. Damn it. Waarom haalt Jake nou zo iets doms in zijn hoofd? Ik ben een sukkel, maar niet zo'n sukkel! Hij is de enige die in mijn hoofd rondspookt! Ik hoor Matt en Rens druk praten in de keuken. Doordat ze zo druk bezig zijn, horen ze de bel niet gaan. Ik sta op van de bank en loop naar de voordeur. Voor ik kan kijken wie er voor de deur staat, worden er twee lippen op de mijne gedrukt.

(A/n oh-oh. Bij het vorige hoofdstuk had ik opeens 5000 lezers minder gekregen. Eerst was ik daar nogal verdrietig door, maar toen bedacht ik me dat die 5000 lezers maar weg moesten gaan, zo lang ik mijn trouwe lezers nog had! Kunnen we de 400k halen voor het volgende hoofdstuk?
)