The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 43- joël

{Point of View Selena}

"Páp?" fluister ik ontzet.
"Selena, meisje, oh god wat fijn om je stem te horen! Gaat alles goed? Ik hoorde van je succes! Ik ben zo trots op je! Selena-"
"Waarom bel je?" onderbreek ik hem. Mijn handen trillen en zijn klam geworden.
Mijn vader zwijgt even. Ik hoor zijn ademhaling door de telefoon heen. "Ik.. Moet je spreken."
"Wie zegt dat ik daar behoefte aan heb?"
Het blijft stil aan de andere kant. Het enige wat ik hoor is zijn ademhaling. "Ik.. Selena, je bent mijn dochter, ik mis je. Als je me niet wil zien is het.. Oké, jouw keuze. Maar, er is iets wat je moet weten. Iets belangrijks."
"Vertel het via de telefoon." zeg ik terwijl ik met mijn vingers over het tafelblad ga.
"Weet je het zeker?" vraagt mijn vader.
"Ja." zeg ik kortaf. "En wil je opschieten, ik moet zo naar de studio."
"Je moeder en ik zijn uit elkaar."
Beng. Ik hap naar adem. "Jullie wát?"
"We gaan scheiden."
"Hoe, wat..?" Ontzet staar ik voor me uit. "Sinds wanneer?"
"Selena, lieverd, dat wil ik liever niet via de telefoon bespreken. Wat dacht je van een afspraak?"
"Heb je nog plaats voor me in je agenda?" vraag ik bitter.
"Dat is eerder de vraag aan jou, jíj gaat op tour." lacht mijn vader. Ondanks dat ik eigenlijk boos op hem ben, schiet ik in de lach. "Dus jij weet het nu ook al?"
"Ja, natuurlijk weet ik dat! Mijn grote dochter gaat op tour!"
Ik bijt op mijn lip om een glimlach te verbergen. Zijn stem klinkt zo... Vaderlijk. "Wat doe je zoal?" vraagt mijn vader. "Nu je niet meer thuis bent. Waar verblijf je eigenlijk?"
"Ehm, bij een vriend." zeg ik kortaf. "En ik zing, op dit moment kook ik.. Ik ben gelukkig." Dat laatste is een beetje gelogen. Een beetje heel erg. Natuurlijk, ik had het slechter kunnen treffen, Matt en Rens zijn geweldig, maar ik mis Jake.. Damn it. Ik moet echt stoppen met aan hem denken! Ga uit mijn hoofd! beveel ik het beeld van Jake. "Maar, papa, ik moet gaan. Ik heb zo een vergadering en zo."
"Ja.." de stem van mijn vader klinkt schor. "Spreken we nog wat af?"
"Zeg maar een datum."
"Morgen?"
Ik denk even na. "Dan heb ik nog niets. Waar wil je afspreken."
"Laten we bij Antonio's afspreken, een pizzeria bij het park."
"Ik ken het, ik ben er wel eens met Fleur geweest." eigenlijk was dat een geheim, mijn ouders zouden me vermoorden als ze dat zouden weten, maar mijn vader wil er nu zélf afspreken. "Oké, welke tijd?"
"Jemig, Selena, alsof we een vergadering gaan plannen! Zes uur zie ik je daar, ik reserveer."
"Oké. Tot dan."
"Dag lieverd, fijn om je stem te horen."
"Oké, dag!" zeg ik kortaf en ik hang op. Ik gooi mijn mobiel op het aanrecht. Nog steeds een beetje overrompelt leun ik met mijn rug tegen het aanrecht, terwijl ik voor me uit staar. Mijn ouders zijn gescheiden, wie had dat gedacht? Ik niet, in ieder geval. Een soort lachje wat lijkt op een zucht komt uit mijn mond. "Wie had dat gedacht.." fluister ik. Dan draai ik me om. Let's go koken.

*•*•*

Vermoeid veeg ik met mijn hand over mijn voorhoofd. "Shit." mompel ik. Oké ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet kan koken. En met niet bedoel ik écht niet. Als eerst, ik dacht dat de macaroni 3 minuten moest koken, maar door het krullerige lettertype zag ik niet dat het 8 moest zijn. Daarna viel het halve zout potje leeg in de pan, waardoor het waarschijnlijk heel zout zou gaan smaken. Als ik niet zo'n haast en trek had, had ik er waarschijnlijk om kunnen lachen. Maar ik heb enorme trek en haast. Ik moet om acht uur in de studio zijn, dus ik moet om half acht vertrekken. Uiterlijk. Ik werp een blik op de klok. Van schrik laat ik de pollepel waarmee ik in de pan zat de roeren op de grond vallen. "Fuck!" roep ik. Ik verstop mijn hoofd in mijn handen. "Waarom gaat alles mis..." murmel ik. Ik wilde dat Jake hier was en me vast hield. Maar hij is er niet. Jake zit lekker in Londen te feesten met zijn vrienden, terwijl ik hier gewoon kapot ga. Ik leun met mijn handen op het aanrecht en kijk naar de muur. Opeens dringt een vieze geur mijn neus binnen. "Néé!" roep ik. "De saus!" Ik draai gauw het vuur uit. Met tranende ogen kijk ik naar de vieze drek voor me. Oneetbaar. Ik zucht en kieper de macaroni en de saus in de prullenbak. Zuchtend kijk ik naar de keuken, die verbazingwekkend genoeg behoorlijk net is gebleven. Ik heb nog twintig minuten om een goede maaltijd te maken, hoe ga ik dit doen? Het brood is op. Dan maar niets. Voor één keer kan ik best wel mijn eten overslaan, toch? Ik ga aan de keukentafel zitten en verstop mijn hoofd in mijn armen. Waarom kan ik nou niet gewoon gewóón zijn? Waarom kan ik niet koken? Heel even blijf ik zo zitten, helemaal uitgeput. Dat raap ik al mijn energie bij elkaar en sta ik op. Ik loop naar boven, de trap op. Er is nog geen teken dat Rens en Matt hun kamer uit komen. Ik glip de badkamer in en doe hem achter me op slot. Ik kijk in de spiegel voor me. Mijn gezicht is helemaal bleek en er zitten dikke wallen onder mijn ogen. Ik draai de kraan open en gooi wat koud water in mijn gezicht. Dat lucht op. Vermoeid blaas ik wat lucht uit via mijn mond. Toen ik vanochtend wakker werd, had ik dit niet verwacht. 1. Zoveel volgers op Twitter 2. Een duet met Joël White 3. Mijn vader die belt dat mijn ouders zijn gescheiden. Het is iets te veel op één dag. Ik kijk er al naar uit om vanavond in mijn bed te liggen! Ik droog mijn gezicht met een handdoek en kam mijn haren tot het een beetje vertoonbaar is. Geconsenteerd doe ik wat mascara en babylips op en bekijk mezelf in de spiegel. (Foto zijkant is hoe ze er ongeveer uit ziet). Zuchtend kijk ik mezelf in mijn ogen. De witte kleur is een beetje weggetrokken, maar ik zie er nog steeds moe uit. Ik ben blij dat ik een klein beetje en bruine kleur van mezelf had, anders was ik echt een spook geweest. Joël White en Selena het spook. Gezellig. Ik loop de badkamer uit, de trap af. Beneden aangekomen scheur ik een briefje van een kladblok af en schrijf iets op voor Matt en Rens.