The Balloon (a Dutch Love Story)

The balloon 6- Catherine

{Pov Catherine (of Cath)}

"Dames en heren sluit allemaal uw gordels, wij gaan landen" de nette stewardessen stem klinkt door het vliegtuig. Ik klik mijn gordel vast en kijk om me heen, niemand is alleen... behalve ik. Ik ga Nederland voor een paar maanden om te kijken of ik het daar naar m'n zin heb. Sinds mijn ouders gescheiden zijn is alles veranderd in mijn leven. Mijn moeder is in een flat gaan wonen met een of andere man, mijn vader is bij een goede vriend gaan wonen, en m'n broer is ook bij een vriend gaan wonen na een dikke ruzie met onze ouders. En ik.. ik sta er tussen in. Ik wil geen partij kiezen. Daarom ga ik weg, weg van alles! Eigenlijk is het vluchten, en vluchten is slap, maar ik weet op dit moment even geen andere oplossing... Met die treurige gedachte val ik opnieuw in een diepe, diepe slaap.

"Dames en heren, wij zijn geland. Wilt u allemaal uit het vliegtuig gaan een fijne reis nog verder..." Ik sta op en loop met de mensenmassa mee, waarschijnlijk naar buiten. Als ik eenmaal buiten sta kijk ik versuft om me heen. "Zo, dit is dus Nederland!" denk ik. Het zonnetje schijnt en het is helemaal niet koud maar toch ril ik. Het is ook allemaal zo nieuw en anders. Helemaal alleen, zonder ouders of broer... Ik ga natuurlijk naar mijn oom en tante, maar het is toch raar. Ik loop naar een soort "balie" en vraag aan de vrouw die erachter staat waar de uitgang is. Ze kijkt me een beetje raar aan en wijst naar de borden die inderdaad overal hangen, er staat met grote letters op UITGANG. Hmm, slim. Ik volg de borden en kom uiteindelijk bij de uitgang. Ik open de zware deur en loop naar buiten. "Eindelijk, frisse lucht" mompel ik. Dan zie ik een man van een jaar of 50 wild naar me zwaaien. Hé, dat is waarschijnlijk mijn oom. Ik loop naar hem toe en zwaai voorzichtig. De man kijkt me vrolijk aan en houd de deur van de achterbank open. Ik stap in en ga in een comfortabele houding zitten. De man, mijn oom, kijkt me via de achteruitkijkspiegel aan. Ik glimlach. "Zo" zegt hij met een luide stem "wij hebben elkaar nog niet eerder ontmoet toch??" hij kijkt me vriendelijk aan en ik schud voorzichtig met mijn hoofd. "Nou, ik zal me even voorstellen! Ik ben Jan en ik ben dus jou oom." de man die dus Jan heet kijkt me opnieuw aan "nu mag jij je wel voorstellen hoor! Oh, ik snap het al je bent natuurlijk doodmoe van de reis," ik knik voorzichtig. Dit keer houd Jan zijn mond en houd zijn ogen op het verkeer. Na een paar minuten stopt de auto eindelijk en stappen we uit. De deur vliegt open en in de deuropening staat een wat mollige vrouw die zich voorstelt als Marieke. Ik knik vriendelijk naar haar en vraag of ik naar mijn kamer kan om te gaan slapen. Marieke lacht en wijst me mijn slaapkamer. Ik plof neer op mijn bed en pak mijn mobiel. Hé, ik heb een berichtje van Jacob (je spreekt het op z'n Engels uit.)

'Hey zusje,
Echt balen dat je weg gaat maar ik snap het natuurlijk wel!
Het is ook allemaal zo'n drukte hier... Nou ja, ik hoop dat je het super krijgt in Nederland en veel nieuwe vrienden maakt. Maarr je moet natuurlijk wel terug komen, ik kan niet zó lang zonder mijn lieve zusje! Jacob, je broer'

'Hi lieve Jacob,
Ik mis je nu al :( het is hier erg wit in de kamer. Ik mis mijn oude kamer met alle vrolijke kleurtjes. Jan en Marieke zijn wel aardig, geloof ik. Kom je snel langs?
xx Cath, die je heel erg mist :( '

Ik klik op verzenden.
Ik glimlach, het doet me goed dat Jacob me nu al mist. Ik mis hem ook verschrikkelijk. We zijn echt goed met elkaar en hij betekent heel veel voor me! Jammer dat ik hem moest achterlaten maar het kan niet anders...
Opeens moet ik denken aan morgen, de eerste schooldag. Wat zouden de andere van me denken. Misschien word ik wel helemaal niet geaccepteerd, misschien word ik wel gepest. Ik schud wild met m'n hoofd om de nare gedachte's weg te schudden. Ik sluit mijn ogen en val weg, in een diepe slaap...

Piep, piep, piep, piep!! Ik kreun en sla op mijn wekker. Ik zucht tevreden als het ophoud. Ik sluit mijn ogen en val bijna weer in slaap als mijn wekker gaat. PIEP! PIEP! PIEP! PIEP!! PIEP!! Ik grom en druk mijn wekker helemaal uit! Ik ga overeind zitten en rek me gapend uit. Ik kijk even om me heen. Hé, dit is mijn kamer helemaal niet! Denk ik verbaasd. Ik kijk om me heen naar de witte, strakke muren en het saaie bureautje tegen de muur. Ik zie wat dozen naast een kledingkast staan. Ik kreun. Oh nee! Vandaag mijn eerste schooldag in Nederland. Ze gaan me vast uitlachen om mijn Engelse accent. Ik kan natuurlijk wel Nederlands, ik ben een jaar voordat ik wegging op les gegaan en nu spreek ik het wel, alleen mijn accent blijft. Ik zwiep mijn benen uit mijn bed. Hoe, bibber ik, koud! Ik kijk in een van de koffers en zoek tussen mijn kleren naar een rood shortje, een panty, en wit hempje tot op mijn navel en een zwart vestje. Ik trek het, nadat ik een schone bh en slipje aan heb gedaan, aan. Echt chill dat je hier geen uniform aan moet!Ik kijk om me heen, op zoek maar een spiegel. Die is er niet. Balen. Ik loop naar beneden. Daar zitten Jan en Marieke aan tafel. Ze kijken allebei op als ik binnen kom. Jan legt zijn krant weg. Ik schuif aan de ontbijt tafel en kijk naar alles wat erop staat. Wow, dit is zoveel! In Engeland at ik elke ochtend gewoon cornflakes, maar hier staat serieus van alles. Brood, jam, kaas, een of ander rechthoekig pak met korreltjes erin.. Jemig. Ik glimlach onwennig naar Jan en Marieke. "Good morning" zeg ik. Ik verbeter mezelf meteen. "I mean, goede morgen," die 'g' is echt lastig! Hoe ga ik dat ooit leren?
"Goedemorgen, lieverd," zegt Marieke. "Zin in vandaag?"
"Ehm, ja hoor," zeg ik zacht. Ik kijk naar het rechthoekige pak. "Mag ik vragen wat dat is?"
Jan grinnikt. "Natuurlijk! Dat is onze trots van Nederland; hagelslag!"
Ik kijk hem verbaasd aan. "Hakel- wat!?"
"Hagelslag," verbeterd Marieke mij. "Kleine chocolade stokjes die je op je brood kan doen,"
Ik pak het pak. "Chocola zei je? Its mine!" Ik pak een boterham en strooi de hagelslag erop. Het ziet er echt grappig uit! Ik neem een hap. Hmm.. Denk ik. Dit is echt lekkuur!

"Hey ik ben Catherine Gathland," zeg ik. "En ik ben eh.. Nieuw?"
Een hele klas kijkt me met koeienogen aan. Zei ik iets doms ofzo? Nieuw is toch een goed woord? Of was de zin grammaticaal niet goed?
"Goed gezegd, Catherine. Catherine komt uit Engeland. Wees een beetje lief voor haar, jongens," zegt hij tegen de klas. Dan kijkt hij weer naar mij. "Ga daar maar zitten, achter Selena en Fleur," zegt meneer Appel. Hij wijst naar twee meisjes. De een heeft een nette witte jurk aan en heeft bruin haar, dat netjes los zonder pluisjes naar beneden hangt. Het andere meisje heeft fel rood/oranje haar dat slordig in een staart zit. Ik pak mijn rugzak op en loop naar ze toe. De hele klas staart me aan. Sommige meisjes zitten te giechelen en de jongens zitten te klieren. Ik zucht zacht en ga helemaal alleen aan een lege tafel zitten. De twee meisjes kijken even naar me en draaien zich dan om. Ik open mijn boek en probeer mee te lezen met de les, maar ik snap er niets van. Sommige woorden ken ik niet en dan word het wel heel moeilijk om de zin te begrijpen. Meneer Appel loopt even het lokaal uit terwijl de klas rustig pratend verder werkt Het meisje met het bruine draait zich om. "Snap je het?" vraagt ze vriendelijk. Ik kijk haar aan en schud zacht mijn hoofd. "Nee," zeg ik wanhopig. Het meisje met het bruine haar staat op en komt naast me zitten."Haii! Ik ben Selena," ze praat rustig. Dat is erg aardig van haar, zo kan ik haar verstaan. "Catherine," zeg ik zacht,
"Kijk," begint ze in het Engels. "Als je dit woord hebt.."
Na een korte samenvatting snap ik het eindelijk. Ik kijk Selena dankbaar aan. "Dankjewel," zeg ik.
Selena glimlacht en gaat weer naast het gingermeisje, Fleur, zitten. Precies op het moment dat ze neerploft gaat de bel. Fleur en Selena schieten in de lach en pakken hun spullen in. Ik sta ook op en pak mijn eigen spullen. Selena en Fleur wachten op me. Fleur kijkt me een beetje boos aan maar Selena kijkt me vriendelijk aan. "Kom," zegt ze we lopen met z'n drieën de klas uit. "Welk lokaal?" vraagt Fleur aan Selena. Selena haalt haar schouders op. "Dont know, gewoon achter de nerds aan lopen," giechelt ze. Ik grinnik zacht.
"Waar kom je vandaan?" vraagt Fleur aan mij. Ik kijk in haar groene ogen. "Londen," zeg ik zacht. Fleur knikt. "Cool! Ik wil echt nog eens een keer naar Londen," zegt ze.
"Volgend jaar gaan we naar Londen met de klas!" zegt Selena. "Dan hebben wij al een gids!" grinnikt Fleur.
"Ehm.. Wat is een gids?" vraag ik zacht.
"Dat is iemand die je de stad laat zien. Of een museum. Diegene weet heel veel over een bepaalt iets," zegt Selena.
"Ah, Thanks!" zeg ik.
Selena slaat een arm om me heen. "No problem," zegt ze lachend.
Oké, dit kunnen nog wel eens leuke jaren worden!