The Balloon (a Dutch Love Story)

Hoofdstuk 45- Meer ballonnen

{Point Of View Selena}

Met een wild kloppend hart pak ik de ballon vast. Mijn handen trillen als ik het kaartje vast pak. Het is een crème kleurige enveloppe waar met een herkenbaar handschrift iets op staat geschreven. 'Follow my heart, open the enveloppe.' Ik kijk om me heen. Niets dan de schemerige avond. De ober is weg gegaan. Ik bijt op mijn lip en maak de enveloppe voorzichtig los. Er zit een rood hart van papier in. 'Follow The Balloon'. Ik kijk naar de ballon. Door de wind wordt hij naar links geduwd. Zou ik naar links moeten gaan? Ik kijk weer om me heen, op zoek naar iemand. Maar er staat niemand. Langzaam wandel ik naar links, tot ik twee rode ballonnen zie. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Ik jog het laatste stukje en pak de enveloppe vast. Met klamme handen maak ik ook deze open. 'There aren't always roses on your path, but if there are some, follow them'. Ik kijk om me heen, en zie rozenblaadjes op de grond liggen, in een bocht naar de achterkant van het gebouw. Mijn gedachten tuimelen over elkaar heen. Is dit van Jake? Zou hij hier zijn? Op deze plek? Ga ik hem zo zien? Ik begin steeds sneller te lopen, over de blaadjes heen naar de volgende ballon. De wind laat de bladeren van de planten ritselen. De oranje-roze zomerzon staat laag aan de hemel, en werpt zijn laatste zonnestralen van vandaag op de stad. Zodra de volgende ballonnen in zicht komen, ren ik er naar toe. "Jump, jump if you need to." lees ik hardop voor. "Jump?" vragend kijk ik om me heen. Moet ik nu in de lucht gaan springen? No way! Stel dat er iemand kijkt, sta ik voor gek! Ik loop voorzichtig een paar meter verder, tot ik bij de rand van het gebouw sta. Ik leun tegen de reling aan en kijk naar beneden. Een paar mensen haasten zich over de weg heen, waarschijnlijk naar huis. Zoekend naar een hint of een ballon, kijk ik over de reling. Niets. Geen ballon te bekennen. Wat moet ik doen? Dan zie ik opeens een andere ballon. Mijn hart begint nog harder te kloppen, als dat nog kan. Moet ik naar het andere gebouw springen? Nee toch? Ik tel de rode ballonnen. Vier. Ik denk even terug. Per opdracht komt er een ballon bij. Ik heb er drie gehad. Dat betekent dat ik inderdaad over de gebouwen moet springen. "Jump, jump if you need to." fluister ik. Adrenaline giert door mijn lichaam. Weet je wat, ik ga het gewoon doen! Ik zoek een plekje waar de reling is opgehouden. Voorzichtig kijk ik over de rand naar het andere gebouw. Het is één meter ver springen. Ik haal diep adem, loop langzaam naar achter, neem een aanloop en spring. Zodra ik boven in de lucht hang, geef ik een gil. Mijn haren wapperen achter me aan. Met een plof beland ik op mijn voeten. Ik spring overeind. "Wow!" roep ik enthousiast. Ik tril van plezier. Dat was zó gaaf! Ik ren over het grind dat op het dak ligt naar de ballonnen. Met trillende handen van plezier ontdoe ik de ballon van de enveloppe. "Follow the Rainbow?" lees ik vragend voor. "The Rainbow?" wat heeft een regenboog met dit alles te maken? Ik laat de enveloppe zakken en kijk om me heen, op zoek naar de regenboog waar de schrijver het over heeft. Ik vraag me af of er sowieso wel een kans is op een regenboog. Er is geen regen voorspeld en- oh. Jeetje. Ik sla mijn hand voor mijn mond en lach opgewonden. Een paar meter verderop liggen allemaal gekleurde steentjes. Iemand heeft het grind geverfd! "Unicorn!" roep ik en ik ren er over heen, de ballonnen met me mee trekkend. Ik voel me zo blij en vrolijk! Wie heeft dit allemaal voor mij gemaakt? Ik huppel naar het groepje rode ballonnen. 'This is the last Balloon.' Staat er op de laatste enveloppe. Ik maak hem open, en haal de brief er uit. Eén A4tje helemaal vol geschreven. Aandachtig begin ik hem te lezen.

'Lieve Selena,
Ik kan niet zeggen hoeveel het me spijt. Ik heb je alleen gelaten toen je me nodig had, wetend hoeveel pijn het je zou doen. Je zult je nu wel afvragen waarom ik nog de moeite doe om je terug te krijgen (je zult vast wel een hekel aan me hebben gekregen). Ik zal het je vertellen. Toen ik je voor het eerst zag, was ik verkocht. 100% . Je was zo mooi, en lief. Je straalde zoveel vrolijkheid uit, ik kon niet anders dan je aanbidden. Je haren, opgestoken en gevlochten, krullend om je hoofd, een prachtige jurk, zwierend om je heen. Je lachje, dat soms over je lippen rolde. Maar vooral je woorden. Zo dapper en slim. Zo moedig. Zoals ik al heb gezegd, ik kon niet anders dan je aanbidden.
Het wordt vast een grote stap voor je om me te geloven. Maar alsjeblieft, doe het. Geloof me als ik zeg hoeveel ik van je hou.
Selena, turn around.'

Ik was halverwege de brief gestopt met ademen. Mijn longen snakken naar zuurstof. Snel neem ik een teug adem. Voorzichtig laat ik de brief zakken. 'Turn around.' Zou hij..? Ik draai me om. Niemand. Alles behalve een doos. Een beetje teleurgesteld loop ik er naar toe. Als ik dichterbij kom, hoor ik zacht gekrabbel en geschuifel. Ik kniel voor de doos neer. Nieuwsgierig open ik de flappen van de doos en.. "Ahw!" kir ik. Een schattig, bruin hondje kijkt me aan, terwijl hij met zijn staart kwispelt. "Wie ben jij dan?" vraag ik, terwijl ik hem over zijn kopje aai. Het hondje keft en springt tegen de doos op. "Wil jij er uit, lieffie?" Ik til het hondje op. "O!" roep ik van verbazing. Onder het hondje, op de bodem van de doos, ligt nog een enveloppe. "Zullen wij eens kijken wat dat is?" vraag ik schor aan het hondje. Hij likt over mijn hand. "Dat zal wel een ja zijn." Met het hondje op mijn schoot open ik de enveloppe. Weer een stukje tekst.

'Lieve Selena,
Ik denk dat je al kennis hebt gemaakt met Keesje? Bravo, Keesje! Goed gedaan! Zorg dat je achter Keesje aan loopt, hij weet de weg. Zeg 'ga je me naar hem brengen, Keesje?' En volg hem'

"Weet jij de weg, mannetje?" vraag ik zachtjes terwijl ik Keesje onder zijn kin kietel. "Ga je me naar hem brengen, Keesje?" Keesje kwispelt even, keft en springt dan van mijn schoot af. Snel ren ik achter Keesje aan. "Waar breng je me naartoe?" vraag ik. Eigenlijk is dit best sneu. Ik sta gewoon tegen een hond te praten. Maar ja, Follow the leader, niet waar? Grind spat onder mijn schoenen vandaan. Ondertussen is het donkerder geworden. De maan begint op te komen. Hij is mooi rond, een volle maan. Na een tijdje over het dak te hebben gerent, nou ja, Keesje rende en ik sprintte, komen we aan bij een soort huisj van bakstenen. Waarschijnlijk is het huisje voor personeel, ofzo. Op de deur is een brief geplakt. Zou dit dan eindelijk de laatste zijn? Ik til Keesje op en maak de enveloppe open. 'Almost there. Go down stairs' met een afbeelding van een deur. Waarschijnlijk zou ik dit hokje in moeten gaan, en is daar een trap. "ga je mee?" ik kijk naar Keesje, die vrolijk kwispelt. Wat weet hij dat ik niet weet? Voorzichtig probeer ik de deur open te maken. De scharnieren van de deur zijn verroest, waardoor de deur erg piept en kraakt als ik hem open doe. Er verschijnt een enorme wenteltrap, die waarschijnlijk tot beneden het gebouw gaat. heb ik weer. Ben ik even blij dat ik mijn puma's aan heb gedaan in plaats van de ballerina's, die ik eerst wilde aantrekken! "Kom maar, Keesje." zeg ik. Wat een grappige naam eigenlijk. Keesje. Origineel, dat niet. Maar wel een passende naam. Ik til hem op als een soort baby en draag hem met me mee de trappen af. Onderweg kom ik telkens weer ballonnen tegen. Net als mijn benen moe beginnen te worden, zie ik een pijltje, die naar rechts wijst. Na dat ik Keesje op de grond heb gezet, loop ik de richting op waar het pijltje naar toe wijst. Na een stuk if vijftig meter zie ik een groepje ballonnen. Geen rode, maar allemaal soorten kleuren. Blauw, groen, geen, roze, paars.. Ze dragen met zijn allen één briefje, die ik vast pak. 'turn around to see the one, who loves you the most of the whole world.' Turn around? O mijn.. Ik draai me om en- "Matt?!"