ရှေးရေစက်ကြောင့် ချစ်လက်စကျန်တယ် [Completed]

* အခန်း ၉ * Z

မိုးသက္ၿငိမ္ျပန္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေနေဝးက အေဒၚႏုႏုငယ္တို႔အိမ္ကို သြားဖို႔ ျပင္ရသည္။ အိမ္အျပင္ထြက္တိုင္း ပုဆိုးကိုပဲ ဝတ္ေလ့ရွိသူမို႔ အိမ္ေနရင္း ဝတ္ထားတဲ့ အားကစားေဘာင္းဘီတိုကို ခြၽတ္ကာ ပုဆိုးကို လဲဝတ္ၿပီးမွ အိမ္က ထြက္လာလိုက္သည္။ အေဒၚႏုႏုငယ္တို႔ ၿခံကိုဝင္တာနဲ႕ စာဖတ္သံေတြကို ထူးထူးဆန္းဆန္း ၾကားရသည္။

ေယာကၤ်ားသံကိုမွ ကေလးသံ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ဖတ္ေနတာက ဆယ္တန္းစာမို႔ မိုးသက္ၿငိမ္မွန္း ေနေဝးသိလိုက္သည္။ ေနေဝး အံ့ၾသလြန္းလို႔ အသံလာရာဘက္ကို လိုက္ရွာၾကည့္သည္။ မိုးသက္ၿငိမ္က ႀကိဳးပုခက္မွာ တက္အိပ္ၿပီးေတာ့ စာေအာ္က်က္ေနသည္။ သူလည္း ေနေဝးကိုျမင္လိုက္လို႔ စာဖတ္သံရပ္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနေဝးဆီေရာက္လာၿပီး ရန္စကားေတာ့ မေျပာပါ။ စာကို လူၾကားေအာင္သာ ေအာ္မက်က္ေတာ့ဘဲ စာအုပ္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး အသံတိတ္သြားတာ။

"အေဒၚေရ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ေနၿပီေနာ္"

"ဪ..ေနေဝး ေရာက္လာၿပီလား၊ အေဒၚ အလုပ္မအားေသးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ၿခံထဲလွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ရသမွ် ကြမ္းသီးခိုင္ေတြ အကုန္တက္ခူးေတာ့ သားေရ၊ အေဒၚ ခဏေနရင္ ၿခံထဲဆင္းလာမယ္၊ ဒီမွာ ငါးရံ႕ေျခာက္ေလး မီးဖုတ္ေနတာ မၿပီးေသးလို႔"

"ဟုတ္၊ အဲ့ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ၿခံထဲကို လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္"

"ေအး ကေလး၊ သြား သြား"

ေနေဝးသည္ အေဒၚႏုႏုငယ္ႏွင့္ စကားရပ္ေျပာၿပီးေနာက္ ၿခံထဲလွည့္ပတ္ၾကည့္ရေအာင္ ထြက္လာလိုက္သည္။ အေဒၚတို႔ၿခံက သီးပင္စားပင္ စုံလင္သည္။ ဒူးရင္း၊ မင္းဂြတ္၊ ၾကက္ေမာက္၊ ပိႏၷဲအျပင္ ကြမ္းပင္ႏွင့္ အုန္းပင္လည္း ရွိသည္။ ေနေဝးက အပင္တက္တာကြၽမ္းလို႔ အပင္ေပါင္းစုံက အသီးေပါင္းစုံကိုလည္း တတ္ခူးေပးရသည္။ ေဈးေရာင္းတာအျပင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကလည္း ေငြရွာေနမွ မိသားစုေလးေယာက္အတြက္ တစ္လစာ အသုံးစရိတ္က လုံေလာက္တာ မဟုတ္လား။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေနေဝးက ဟိုအလုပ္ ဒီအလုပ္ရယ္လို႔ အလုပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရွိပါဘဲ အလုပ္ေပါင္းစုံကို လုပ္ေနရတာ။ ေနေဝးသည္ ၿခံထဲမွာ ပထမဆုံးစေတြ႕တဲ့ ကြမ္းပင္ကို တက္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ ကြမ္းသီးခိုင္ ခုတ္ဖို႔အတြက္ ဓားမကို ခါးၾကားထဲ ၿမဲၿမံ့ေနေအာင္ တစ္ခါတည္း ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အပင္တက္မွာမို႔ ပုဆိုးကို ခါးေတာင္းက်ိဳက္သည္။