ရှေးရေစက်ကြောင့် ချစ်လက်စကျန်တယ် [Completed]

* အခန်း ၁၄ * Z

လြမ္းေနေဝးက ေက်ာင္းကိုမျပန္ေသးလို႔ မိုးသက္ၿငိမ္လည္း လြမ္းေနေဝးႏွင့္အတူ ဘူတာ႐ုံမွာ ရွိေန သည္။ ခရီးသည္ေတြသည္ ဘူတာ႐ုံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ နာရီအိုႀကီးကို မၾကာမၾကာ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ၾက၊ မီးရထားသံလမ္းဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကနဲ႕ မုတၱမဘက္က ထြက္လာ‌ေသာ ရထားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ လြမ္းေနေဝးတို႔ သားအမိဆီက ေျပာသံ ၾကားတာေတာ့ ဒီေန႕ ရထားေနာက္က်ေနတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အရင္ေန႕ေတြကလို ရထားမဆိုက္လာေသးလို႔ လြမ္းေနေဝး ေဈးေအာ္ေရာင္းတာကို သက္ၿငိမ္လည္း မျမင္ရေသး။

"အေမ အေမ! ဟိုဘက္မွာ ေဈးသည္ေတြ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္နဲ႕ ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး"

"ေအး၊ ဟုတ္တယ္ သား၊ ေဈးဗန္းေခါင္း႐ြက္ေနၾကပါလား၊ ရထားလာေနၿပီ ထင္တယ္"

ဘူတာ႐ုံမွာ ေစာေစာတုန္းက အေျခအေနႏွင့္ မတူဘဲ အသံဆူဆူေတြ ညံတက္လာသည္။ ေဈးသည္တခ်ိဳ႕သည္ ထမိန္ကို ခပ္တိုတိုျပင္ဝတ္ၿပီး ေဈးဗန္း ေခါင္း႐ြက္ေနၾကသည္။ အဲ့ဒါဆို ရထားသံၾကားရလို႔လား။ ရထားသာ တကယ္လာေနရင္ ဥၾသဆြဲသံကို ေသခ်ာ ေပါက္ ၾကားရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သက္ၿငိမ္နားထဲမွာ ရထားသံကို ၾကားကို မၾကားရတာ။

"ေဟ့ ေအးျမေရ၊ နင္တို႔သားအမိ ေဈးသြားမေရာင္းၾကဘူးလား၊ ဟိုမွာ သူမ်ားေတြ သြားကုန္ၾကၿပီ"

"ကြၽန္မလည္း အဲ့ဒါၾကည့္ေနတာ၊ ရထားသံလည္း မၾကားပါဘူး၊ ဘယ္သြားေရာင္းၾကတာလဲ"

"ဟယ္ နင္တို႔သားအမိ မသိၾကဘူးလား၊ ရထားတြဲ လမ္းေခ်ာ္လို႔ ဟိုဘက္ႏွစ္ျပေလာက္မွာ ရပ္ေနတယ္၊ ဘူတာမဝင္နိုင္ေတာ့ဘူး၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေဈးသည္ေတြ ဟိုဘက္ကို ေျပးသြားေနၾကတာ၊ ရထားက ေတာ္႐ုံနဲ႕ ျပန္ထြက္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ေတာ့ ေဈးေရာင္းေကာင္းၿပီ ေအးျမေရ"

အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘူတာ႐ုံမွာ အသံေတြ ဆူညံေနတာကိုး။ ေဈးသည္ေတြသည္ မ်က္ႏွာကို ႐ႊင္ပ်စြာ ေဈးဗန္းေခါင္း႐ြက္ၿပီး ဘူတာ႐ုံကေန တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထြက္သြားၾကသည္။ ရထားတြဲ လမ္းေခ်ာ္လို႔ ဘူတာကို မဝင္နိုင္တဲ့ကိစၥက ေဈးသည္ေတြအတြက္ ေဈးေရာင္းေကာင္းမယ့္ သတင္းထူးႀကီး ျဖစ္ေနမွန္း သက္ၿငိမ္လည္း အခုမွ နားလည္သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေဈးသည္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက ႐ႊင္ပ်ေနသေလာက္ ရထားေစာင့္ေနၾကေသာ ခရီးသည္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနမႈကို ျမင္ရသည္။