ရှေးရေစက်ကြောင့် ချစ်လက်စကျန်တယ် [Completed]

* အခန်း ၂၈ * Z

ေဟမန္ကာလ ေဆာင္းလရာသီ။ ဒီအခ်ိန္ကာလကိုေရာက္လွ်င္ ဒီအရပ္ေဒသတြင္ ရာသီေလျဖစ္ေသာ အေရွ႕ေတာင္ေလတို႔ ျမဴးထူးဝင္ေရာက္ တိုက္ခတ္လာတတ္ၾကသည္။ ဒူးရင္း၊ မင္းဂြတ္ပင္တို႔မွာ အဖူးအပြင့္ စတင္ခ်ိန္လည္း ျဖစ္တာမို႔ မင္းဂြတ္ပြင့္ နီနီရဲရဲေလးေတြသည္ ပင္ယံထက္မွ ေႂကြက်တတ္ၾကသလို လွပလြန္းေသာ ဒူးရင္းပန္း ဝါဝါေလးေတြဟာလည္း အပင္ပတ္လည္မွာ ျပန႔္က်ဲပုံခံေနေအာင္ ေႂကြက်တတ္ၾကသည္။

"ေမာင္ေက်ာ္ရင္ေရ ၿခံထဲမွာ မီးလႈံလို႔ ရၿပီလားေဟ့"

"ရၿပီ အေမ၊ ၿခံထဲ ဆင္းလာလို႔ ရၿပီ"

ဦးေက်ာ္ရင္သည္ သစ္႐ြက္ေျခာက္အေႂကြေတြကို အုန္းလက္တံျမက္စည္းျဖင့္ လွည္း၍ တစ္ေနရာမွာ စုပုံထားသည္။ အဘြားၾကည္ေအးသည္ အေႏြးထည္ႏွင့္ေျခအိတ္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည့္အျပင္ မုဒုံေစာင္ကိုပါ ပတ္ၿခဳံၿပီးမွ အိမ္ေပၚက ဆင္းသည္။ အဘြားၾကည္‌ေအးႏွင့္အတူ ေဒၚႏုႏုငယ္တို႔သားအမိပါ လိုက္လာၾကသည္။ အခုဆို မိသားစုေလးေယာက္သည္ မီးပုံေဘးတြင္ ဝိုင္းပတ္ထိုင္ကာ မီးလႈံေနၾကသည္။ မိုးသက္ၿငိမ္ကေတာ့ မုဒုံေစာင္ကို ခႏၶာကိုယ္မွာ ပတ္ၿခဳံထားကာ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ၿမဲေနေအာင္ထိုင္ၿပီး စာက်က္ေနသည္။

"အဘြားတို႔ မီးလႈံေနၾကတာလား"

"ေအး ေနေဝးေရ.. မီးလာလႈံပါလား"

"မလႈံေတာ့ဘူး အဘြား၊ ပန္းခူးၿပီးရင္ အိမ္ျပန္မလို႔"

"ေအး.. အဲ့ဒါဆိုလည္း ခူး ခူး"

"ဟုတ္ကဲ့ အဘြား"

ေနေဝးသည္ စၾကာပန္းေတြကို စိတ္မွတ္ျဖင့္ ခူးရင္း မ်က္ႏွာကိုၿပဳံးကာ အိမ္ႀကီးေပၚက လြင့္ပ်ံလာေသာ စာက်က္သံကိုလည္း နားစြင့္ေနမိသည္။ အရင္ဆိုရင္ ပန္းလာခူးတိုင္း မိုးသက္ၿငိမ္လုပ္ေပး​‌ေသာ ဖက္ခြက္ထဲကို စၾကာပန္းေတြကို ခူးထည့္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အခုေနာက္ပိုင္း ပန္းေတြထည့္ဖို႔ ဖက္ခြက္ကို ရတစ္လွည့္၊ မရတစ္လွည့္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေနေဝးက ပန္းလာခူးတိုင္း ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္တစ္လုံးကိုပါ ယူေဆာင္လာရသည္။

ဒီမနက္လည္း ပန္းေတြထည့္ဖို႔ ဖက္ခြက္ေလးကို မိုးသက္ၿငိမ္က လာမေပးပါ။ ဖက္ခြက္ေလးေတြ လုပ္ေပးတတ္တဲ့ အဲ့ဒီလူဟာ သူ႕တာဝန္ေတြကို လစ္ဟင္းတဲ့အထိ စာကို အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားေနသည္။ သူ႕ရဲ႕ ျပင္းျပတဲ့စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ စားလည္း ဒီစိတ္၊ သြားလည္း ဒီစိတ္မို႔ မိုးသက္ၿငိမ္ဟာ ပိန္က်သြားတဲ့အထိ ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ခ်ဳံးသြားသည္။ ေနေဝးက အရင္ဆိုရင္ စၾကာပန္း ခူးတိုင္းမွာ ၄၁ ပြင့္ပဲ ခူးေလ့ရွိသည္။ အခုဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ၁၈ ပြင့္ပါ တိုးခူးေနရၿပီ။ ခ်စ္ရသူတစ္ေယာက္ လိုအင္ဆႏၵျပည့္ဝေစဖို႔ သူ႕အတြက္ ရည္စူးၿပီး စၾကာပန္း ၁၈ ပြင့္ကိုပါ ဘုရားမွာ ကပ္လႉေပးျဖစ္သည္။