ရှေးရေစက်ကြောင့် ချစ်လက်စကျန်တယ် [Completed]

*အခန်း ၂၀ * Z

ကဒါရပ္ကြက္ထဲက မြန္ရိုးရာအတိုင္း ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေျခတံရွည္အိမ္တစ္လုံး၏ အတြင္းခန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္ေလးသည္ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနကာ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေျမစုဘူးေလးကို အၾကည့္ေရာက္ေနသည္။ ေကာင္ေလးသည္ အခန္းအျပင္ဘက္က လူအရိပ္အျခည္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီးတာနဲ႕ ေျမစုဘူးကို ေကာက္ကိုင္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေဆာင့္ခြဲခ်လိဳက္သည္။

ခြမ္း!

ေျမစုဘူးေလး ကြဲသြား‌ေသာ အသံႏွင့္အတူ စုဘူးထဲမွာ ျပည့္သိပ္စြာ ရွိေနေသာ တစ္ဆယ္တန္၊ ႏွစ္ဆယ္တန္စေသာ ေငြစကၠဴမ်ားလည္း စုဘူးထဲက ထြက္က်လာသည္။ ေကာင္ေလးသည္ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနေသာ ပိုက္ဆံေတြကို တစ္႐ြက္ခ်င္း ျပန္ျဖန႔္ထုတ္ၿပီးတာနဲ႕ ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထိုးထည့္ကာ ေျမစုဘူးအကြဲကို လူႀကီးေတြမျမင္ေအာင္ ဝွက္ထားလိုက္သည္။

"သားေရ ရာမည ေက်ာင္းသြားေတာ့မလို႔လား"

"ဟုတ္ အေမ၊ ကြၽန္ေတာ္ အသင္းက်လိဳ႕ ေက်ာင္းကို ေစာေစာသြားမလို႔"

"အင္း၊ သြား သြား၊ စက္ဘီးျဖည္းျဖည္းနင္းဦး"

"ဟုတ္"

ရာမညသည္ အေမ့ကို ျပန္ေအာ္ေျပာၿပီးတာနဲ႕ အိမ္ေအာက္ကို ေျပးဆင္းလာလိုက္သည္။ ရာမညတို႔အိမ္က ေျခတံရွည္အိမ္မို႔ အိမ္ေအာက္မွာပဲ စက္ဘီးေတြကို ေသာ့ခတ္ထားၾကသည္။ အေဖက ႐ုံးစာေရး၊ အေမက အထက္တန္းျပဆရာမမို႔ အေဖႏွင့္အေမမွာလည္း စက္ဘီးကိုယ္စီ ရွိၾကသည္။ ရာမညလည္း ကိုယ့္စက္ဘီးကို ေသာ့ျဖဳတ္ၿပီးတာနဲ႕ ၿခံထဲက နင္းထြက္လာလိုက္သည္။

တ႐ုတ္တန္းေရွ႕ကို အေရာက္မွာ စက္ဘီးရပ္လိုက္သည္။ တ႐ုတ္တန္းက ေဈးဆိုင္ခန္းေတြကို ေငးကာ အဝတ္ဆိုင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္သည္။ ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ရာမညရဲ႕အျမင္အာ႐ုံကို ဖမ္းစားလိုက္တာက ဂ်င္းဝမ္းဆက္ပဲ။ ရာမညသည္ ဂ်င္းဝမ္းဆက္ကို ဆြဲျဖဳတ္ယူကာ လြမ္းေနေဝးကို မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေယာင္ၿပီး ပခုံးႏွင့္ခါးဆိုဒ္ ေတာ္မေတာ္ မွန္းၾကည့္ရသည္။

"ဂ်င္းအကၤ်ီကို ႀကိဳက္လား ကေလး၊ အဲ့ဒါ မေန႕ကမွ ယိုးဒယားက ဝင္လာတဲ့ ဒီဇိုင္းအသစ္ပဲ"