Supreme Series #1: The Assassination

Chapter 35: Confession

Aika Blythe POV

Ang bigat sa aking dibdib ay unti-unting nababawasan dahil hinahayaan ako ni Luhence na umiyak sa kaniya. Hinahaplos niya pa ang aking likod na parang pinapatahan.

"I'm here" paulit-ulit niyang sinasabi. Habang sinasabi niya ang dalawang salitang iyon ay nakikita ko ang isang batang lalaki na yakap ang isang batang babae na umiiyak rin. Hindi ko alam pero pinapabilis niyon ang tibok ng puso ko.

"H-Hindi ko gustong m-maging kabit, Luhence. Nagmahal lang ako eh, bakit niya ko sinaktan n-ng ganito?" Humihikbi kong tanong sa kaniya.

"You deserve better, hon. You deserve me" bahagya akong natawa dahil sa sinabi niya. "Please don't cry, hmm? My heart is aching too"

"But I-I can't stop my tears from f-falling" I said honestly. Gusto kong pigilan ang mga luha ko dahil ayokong magmukhang mahina pero taksil ang aking mga mata. Hindi tumitigil sa pagtulo ang luha ko.

Suddenly, Luhence held my chin up and looked straightly in my eyes. Inilapit niya ang mukha sa aking mata at hinalikan ng dalawang beses ang mga mata kong nakapikit. I felt a sudden relief and the grief in my heart changed into butterflies in my stomach. Napadilat ako nang maramdaman ang maingat niyang haplos sa aking pisngi gamit ang kaniyang daliri. Sobrang lapit ng mukha namin sa isa't-isa.

Bigla ay ngumiti siya nang sobrang laki. Labas na labas ang mapuputi at pantay niyang ngipin habang nagmukha siyang singkit dahil sa unat na unat niyang ngiti sa labi. Walang namutawing salita sa bibig niya at tanging ngiti lang ang nasa mukha niya.

"W-What's going on with you?" natatawa kong tanong! Hindi ko mapigilan na mahawa sa ngiti na ginagawad niya sa akin dahil mukha siyang tanga! Bakit naman siya ngingiti bigla sa harap ko matapos kong umiyak sa harap niya, diba?

"Finally," he said and kiss my cheeks. "Your smile is the view I want to see all day" he said and I can't stop myself from smiling even hearing those words. Parang nawala bigla ang sakit na dinaramdam ko sa aking puso dahil sa mga ginagawa ni Luhence.

Nanatili ang magkasalubong naming mata ni Luhence. Tanging malakas na tibok ng puso ko lang ang naririnig ko. "Ayokong nakikitang masaktan ka. Sasaluhin ko nalang ang sakit, maging masaya ka lang" saka siya tuluyang lumapit at pinagdikit ang aming mga labi. He make a move that I follow lovingly. His kisses was full of passion, love and care like my lips is like a glass who needs his care very much. Nanatili ang kamay niyang nasa panga ko at panay haplos ng kaniyang hinlalaki sa aking pisngi. And all I can feel right now is luckiness. I am lucky to have someone like him in my life. He's not a monster because the people around him are.

Ilang segundo tumagal ang halik namin sa ilalim ng madilim na langit at sa sasakyang ito. Pinagdikit niya ang aming mga noo habang nanatili siya nakapikit. Ako naman ay nakatingin lang sa kaniya.

"Te amo, mi amore" he said which I did not understand and I did not asked about it too. I just love seeing the view of my husband. Idinilat niya na ang mata saka ngumiti sa akin. "Kakain na" sabi niya bigla na ikinatawa ko.

"Seriously?" Natatawa kong tanong. Imagine, nagda-dramahan kayo then bigla niyang isisingit ang pagkain?

Oh, Sevrious!

Mang-aasar pa sana ako nang biglang tumunog ang tiyan ko dahil sa gutom!

'Oh my, nakakahiya!'

Kinagat ko ang ibabang labi at yumuko. Pakiramdam ko ay pulang-pula ang pisngi ko dahil sa kahihiyan. Bakit naman kasi wrong timing ang alarm ng tiyan ko!?

"Yes, seryoso. Nagre-reklamo na ang mga bulate mo" umawang ang bibig ko dahil roon. Nilayo ko ang aking mukha sa kaniya saka siya hinampas sa braso dahilan para matawa siya lalo na't nakabusangot ang mukha ko.