Enchanted Academy: War Between Love And Justice✓

Chapter 32

•••THIRTY-TWO•••

Samantha's POV

“You must endure the pain, in order for the others to survive. Always remember that! If you can't endure it, then everyone will be in doom. Do you understand?” ang sabi sa 'kin ng kaharap ko.

“I'm so sorry, for I am leaving you again. I know that you can do it. I TRUST YOU. Until again, Sam.” she said that as she faded away with lights.

Patuloy lang na umaagos ang luha ko pero nangingibabaw pa ein sa 'kin ngayon ang galit. This is all because of fcking position and pride? What a funny story.

Now I know everything. All I need is to end it with my own hands. I'm gonna kill that bastard with my own sword at ililigtas ko ang mundo kaso iyon nga ang kapalaran ko.

“Goodbye, lola.” pumaos ang boses ko ng sinabi ko iyon.

Niligtas ako ni lola no'ng may magtangkang lumason sa utak ko. Tatlong araw niya rin akong tinuruan kung papaano gamitin ang banal kong espada at 'yung mga bagay na hindi ko pa alam na kaya ko palang gawin at kontrolin.

Napalingon pa ako sa malaking gusali na nasa likod ko ng bigla itong yumanig at nagsimula ng bumukas.

Alam kong hindi madali ang kinakaharap ko pero sabi nga ni Lola, dapat ay kayanin ko. Bahala na lang siguro kung ano man ang mangyari sa 'kin basta ba't wala lang mangyaring masama sa mga taong nakapalibot sa 'kin.

Papalabas na sana ako sa kabilang gusali nang marinig ko ang pagtawag sa'kin ni Ava. Isang malaking ibon na katulad na katulad ng wangis sa ibon ni Sophia noon. Nilingon ko siya at nakipag-usap ako saglit sa kaniya.

“Tapos na ang digmaan? Kung kailan palabas na ako ay tapos na?” reklamo ko sa ibinigay niyang impormasyon sa 'kin.

Nakakausap ko siya sapagkat itinuro sa 'kin ni Lola na ang isang diwata ay nagagawa ang lahat patungkol sa kalikasan maski ang pakikipag-usap sa mga hayop. Isa na rin pala iyon sa 'king kapangyarihan na matagal ko na palang nagagamit ngunit hindi ko lamang pinapansin.

“Wala bang nasaktan sa kanila?” tanong ko habang pinupunasan ko ang luha sa 'king pisngi.

Ayoko ng magsayang pa ng luha sapagkat alam kong magagamit ko rin ito ng todo kung sakali mang kailangan kong magsakripisyo para sa ikabubuti ng nakakarami.

“Ano? Gusto mong sumama sa 'kin? Wala kang lugar na--- Tama… may katulad ka pala sa labas. Okay.” aniko sa kaniya tsaka nagsimula na uling maglakad sumunod naman siya sa 'kin at naglakad lang din kasunod ko kahit na pwede naman siyang lumipad.

Paglabas ko palang ay kitang-kita ko na ang nagkakapalang usok sa kapaligiran. Tahimik na rin ang gabi at mukhang ilang oras na lamang ang hihintayin para maging umaga na.

Naisipan kong maglibot sa paligid dahil may nararamdaman pa akong kakaibang presensya na hindi ko maipaliwanag kung kanino galing. Basta ay pamilyar siya sa 'kin.

'Fck!’

Nailagan ko kaagad ang maliliit na espada na tumungo sa 'king direksyon. Nang dahil din doon ay biglang kumaripas ng lipad si Ava na para bang nangamba siya at natakot sa nangyari kanina.

“Ohhh! Look at you. How beautiful that eyes is and that!” turo niya sa buhok ko.

“Its cool.” aniya tsaka humalakhak bigla. But I just gave her my restless cold looks.

“Mica…” I whispered.

“Looks like you've turn into a real goddess now huh. Hahaha!”

“Funny because dad immediately retreat just because he feels boring, isn't it?”