Chapter 38
ဗိုလ်ကြီးယင်းသည် ပစ္စည်းများဖြင့်ပြည့်နေသော စင်ရှေ့၌ရပ်ကာ အတွေးများထဲ နစ်မြုပ်နေလေသည်။
သူ့ဘေးတွင်တော့ မိန်းကလေးများသာရှိပြီး ချူယင်းအား အကြည့်မျိုးစုံဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။
ဘယ်ဘက်၌ရှိသော ဆိုင်ဝန်ထမ်းသည် နောက်ဆုံးတွင်တော့ သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့် အနားသို့လျှောက်လာကာ ချူယင်းအား မေးလိုက်သည်။
"အစ်ကို ဘာများကူညီရပါမလဲရှင်..."
ချူယင်းသည်နှုတ်ခမ်းများကို ဖိကိုက်လိုက်ကာ ခဏမျှစဉ်းစားပြီးမှ သူ့လက်ဝါးကို ဖြန့်ပြလိုက်သည်။
လက်ဝါးမှစာကိုမြင်သောအခါ ဆိုင်ဝန်ထမ်းသည် ရယ်ချင်စိတ်ကို မြိုသိပ်၍ ပစ္စည်းကို ချူယင်း၏လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
ဟိုတယ်သို့ပြန်နေစဉ်တွင် ချူယင်း၏ဖုန်းက မြည်လာသည်။ ချူယင်း၏ လက်ထောက်က ရိုကျိုးစွာပြောနေသည်။
"ဒါရိုက်တာချူ အင်တာနက်ပေါ်မှာ ဆရာနဲ့ မစ္စစု တို့ရဲ့ပုံတွေအများကြီးပျံ့နေပါတယ်...ကျွန်တော်တို့ ဥပဒေအရ အရေးယူလိုက်ရပါမလားခင်ဗျာ..."
"ဓာတ်ပုံတွေကိုရော လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပြီးပြီလား..."
လက်ထောက်က အမြန်ပြောလိုက်သည်။
"မလုပ်ရသေးဘူး...ကျွန်တော် အခုပဲ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်..."
"မလိုဘူး..."
လက်ထောက်သည် ဖုန်းချခါနီးဆဲဆဲတွင် ရပ်သွားကာ ခဏမျှစဉ်းစားပြီးမှ မသေမချာနှင့်ပြောလိုက်သည်။
"ဆရာ ပြောတာက..."
ချူယင်းက တည်ငြိမ်စွာပင်ပြောလိုက်သည်။
"ဘယ်ပုံကို ကိုင်တွယ်ရပြီး ဘယ်ဟာကို ဒီတိုင်းပဲ ထားရမယ်ဆိုတာ မင်းသိလား..."
လက်ထောက်က အလျင်အမြန်ပင် ခေါင်းငြှိမ့်ပြလိုက်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့..."
ဟိုတယ်သို့ပြန်ရောက်ချိန်တွင် ရေချိုးတဘက်ကို ခြုံထည်ကဲ့သို့ဝတ်ထားသော စုယိက တံခါးဖွင့်ပေးလာသည်။
