» zakończone «
Jimin został sprzedany do haremu jako dziecko. Ma nadzieję, że jego życie upłynie na nauce i umilaniu gościom uroczystości. Niestety pewnego dnia jego dobry pan postanawia oddać go jako prezent dla księcia koronnego sąsiedniego państw...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hoseok dyszał ciężko i głośno. Pot płynął mu po odsłoniętych plecach, a także po skroniach i czole, na którym wyjątkowo nie widać było książęcej korony.
Nie miał już sił, a Jeongguk nie dawał mu chwili wytchnienia. Wyznaczenie go na kapitana było doskonałym pomysłem. Ród Jeonów nie znał pojęcia zmęczenia. Byli nieludzko silni, jak gdyby dżiny przydawały im mocy.
– Poddajesz się już, szehzade?
– Nie – wychrypiał i wyprostował się. W ostatniej chwili powstrzymał się przed zbolałym jękiem.
Jeongguk zamachnął się swoim kilij, przerzucił je z ręki do ręki, jakby nic nie ważyło, znów nim zawirował, znów przerzucił do prawej dłoni i przyjął pozycję gotującą się do ataku.
Hoseok wziął głęboki wdech. Mięśnie paliły i błagały o litość. Twarz pulsowała. Czuł, jak kurz i piasek nieprzyjemnie lepią się do jego ciała.
Zmęczenie wzięło górę, nie był w stanie wyprowadzać celnych pchnięć. Jego kilij wkrótce poszybowało w górę i upadło na piasek z cichym brzdękiem. Kilij Jeongguka zaś zbliżyło się do grdyki księcia.
– A teraz się poddajesz, szehzade?
– Nienawidzę cię, Guk.
Jeongguk wybuchnął śmiechem i odsunął zakrzywiony miecz, a następnie oddał go Hyunwoo, który im towarzyszył, choć nie brał udziału w treningu.
Roześmiał się jeszcze głośniej, gdy książę padł na wysypany piaskiem dziedziniec, nie dbając już o nic. Przeklinał Jeongguka i cały ród Jeonów za ich wytrzymałość i sprawność fizyczną.
Jeongguk podał mu całą karafkę wody, którą książę wypił łapczywie niemal w całości, a resztę wylał na spoconą twarz.
– To był dobry trening, szehzade. Twoja kondycja się poprawiła.
– Wciąż nie jestem w stanie cię pokonać – mruknął, przyjmując wyciągniętą dłoń i wstając.
– To dobrze, bo to znaczy, że wciąż mnie potrzebujesz i nie stracę pracy. – Jeongguk począł otrzepywać plecy księcia, chcąc zrzucić z nich jak najwięcej ziarenek piasku. – Pokonujesz natomiast każdego innego wojownika. Jesteś doskonały, szehzade.
Hoseok wywrócił oczami. Był dobrym wojownikiem, to prawda. Walczył najlepiej ze wszystkich swoich braci, pokonywał w walce własnych strażników, wygrał także pojedynek z Rubinowym Małżonkiem, który swego czasu uważany był za najlepszego szermierza w kraju.
Walka z Rubinowym Małżonkiem była zresztą jednym z zadań, które później brane były pod uwagę przy wyborze następcy.
Ale Jeongguka nigdy nie pokonał i to godziło w jego dumę.
– Nie złość się, szehzade. Jeśli chcesz, następnym razem pozwolę ci wygrać.
– Nie! – oburzył się. – Nie chcę, żebyś mi pozwalał wygrać, bo jestem księciem. Chcę wygrać uczciwie. Chcę cię pokonać.
