» zakończone «
Jimin został sprzedany do haremu jako dziecko. Ma nadzieję, że jego życie upłynie na nauce i umilaniu gościom uroczystości. Niestety pewnego dnia jego dobry pan postanawia oddać go jako prezent dla księcia koronnego sąsiedniego państw...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yùlán Rebbeca wystąpiła o poranku w jasnozielonym kaftanie i szarawarach. Włosy miała upięte w ciasnego koka i ani jeden kosmyk nie śmiał odstawać. Na plecach niosła kołczan pełen strzał, w dłoni łuk. Przy jej nodze biegły dwa ogary.
Wyglądała niczym bogini łowów z aporeunejskich mitów.
Jeongguk starał się nie patrzeć. Nie wiedział, jak powinien się zachować, czy powinien coś powiedzieć, czy w ogóle szehzade wiedział o ich poczynaniach w nocy.
Podszedł do niego i skłonił się, wciąż zachowując sztywną postawę. Był gotowy na wszystko. Nawet na to, że straci głowę na tej właśnie polanie. Już za sekundę.
– Dobrze spałeś, kapitanie?
– Tak, szehzade, mam nadzieję, że ty również.
– Tak. – Skinął głową, uśmiechając się subtelnie. – A jak bawiła się moja tygrysica? – zwrócił się do Magnolii, objąwszy ją w pasie.
– Cudownie, szehzade – rozmarzyła się. – Kapitan ma trochę szorstkie dłonie, ale za to bardzo silne.
Znów posłała mu to samo spojrzenie spod przymkniętych powiek, a on znów przełknął ślinę. Czuł gorąco buchające prosto w twarz, gdy zerkał niepewnie na księcia.
Nie straci głowy, ponieważ Yùlán najwyraźniej mówiła prawdę i książę naprawdę przysłał mu ją w prezencie. O wszystkim wiedział i nie wydawał się zły. Jeongguk jednak wciąż nie rozumiał, dlaczego to zrobił.
Nie chciał teraz o to pytać, gdy z namiotów wyłaniało się coraz więcej arystokratów chcących powitać księcia. Wiedział jednak, że nie zdoła przemilczeć tego tematu. Będzie nad nimi wisiał niczym zły omen.
Hoseok pozdrawiał i starał się zamienić kilka zdań z każdym, kto do niego podchodził. W tym czasie szykowano konie i ogary do pierwszego wyjazdu w głąb puszczy.
Jimin wychynął na zewnątrz nieśmiało, nie będąc pewnym, czy w ogóle wolno mu wyjść, skoro książę go nie wzywał. Bardzo chciał zobaczyć, jak wyglądają przygotowania. Chciał przede wszystkim popatrzeć na zwierzęta.
Ostatni raz dotykał psa, gdy był jeszcze w Danalyat z rodzicami. Ogary myśliwskie nie wyglądały sympatycznie, szczerząc kły i powarkując od czasu do czasu, jak gdyby już wietrzyły zwierzynę, więc nie zamierzał nawet próbować, ale chciał popatrzeć.
Poprosił Yeosanga o znalezienie specjalnego woalu. Właściwie nie był to woal, a cała maska, składająca się ze złotych talarów, połączonych cienkimi łańcuszkami. Była ciężka i niezbyt przyjemna do noszenia, ale za to zasłaniała wszystko prócz oczu i nie było możliwości, aby spadła, nawet podczas szaleńczej jazdy konnej. Włosy miał splecione w prosty warkocz. Strój również miał skromny, aby nie przyciągać zbędnej uwagi.
