ÖLÜ KƏPƏNƏK 🦋

35🦋

ATƏŞ QUŞU🔥

İnsanın içində həm mələk, həm də şeytan ola bilərmi? Bəs insan öz cəhənnəm alovunu özü yandıra bilərmi?
Məncə, hə.
Mən Rozalinda İvanova... öz cəhənnəmimi özüm yaratdım və o atəşim hər kəsi külə döndərdi.
Mən onların əsəri idim.
O mükəmməl ailənin...
Yəni biz başqalarından gözündə belə idik. 
Atam Sergey, nüfuzlu bir vəkil, anam Sofya əxlaqlı evdar qadın və mən isə....parlaq təbəssümlü şirin bir qız. Getdiyimiz hər yerdə sevilir və hər cür tərifləri alırdıq.
Rozalinda da lənətə gəlmiş o saxta reallıqda yaşadı.
Bağlı qapılar arxasında olanları, işıqlar sönəndə baş verənləri heç kim bilmirdi. Gecənin səssizliyi ümidsizliyi və ağrıları boğdu. Atam gecənin bir yarısı məni istismar etmək üçün otağıma girəndə isə ortaya mən çıxdım: Katerina.
Rozalinda'nın beynində göründüyüm anı hələ də xatırlayıram. Onun on üç yaşı vardı və atası ilk dəfə ona o gecə toxundu. Onun ağlı bu travmanın öhdəsindən gələ bilmədi, ona görə də atasının zorakılığı ilə yaşamaq üçün mən cavabdeh görünürdüm.
İnsanlar buna ikili şəxsiyyət pozğunluğu deyirlər: Rozalinda ideal ailənin saxta dünyasında yaşayarkən, mən də sərt reallığı qəbul edirdim.
Doğum ləkəsi olan sol əli ilə kiçik qızın ağzını örtəndə Rozalinda anasını çağırmaq üçün qışqırdı, lakin səsi o böyük əlin içində boğuldu. Anası digər otaqda idi. Bəs onun səssiz hıçqırıqlarını eşitmirmiydi? Niyə onu axtarmağa və ya xilas etməyə gəlmirdi?
Atamın saqqalı boynumu sığallayarkən, iniltiləri qulaqlarımda əks-səda verərkən ümidsizlik göz yaşları yanaqlarımdan dəfələrlə aşağı süzüldü. Ayaqlarımın arasında olan böyük bədəni altında yumşaq yatağımda əzilirdim. Canım ağrıyırdı.
Axı mən onun kiçik qızı deyilmiyəm?
Bir insan bunu övladına necə edə bilər ki?
O gecənin qaranlığında məsumiyyətim atam tərəfindən alındı və mən Rozalinda İvanova...o gecə həm ruhən, həm də bədənən öldüm.
Lakin atam bununla da dayanmadı...
Vaxt keçdikcə onun xəstə tərəfi bəlli oldu və o, nəinki otağıma girməklə kifayətləndi, hətta hamama girərək məni ruhumda ömürlük iz buraxacaq işlər görməyə məcbur etdi.
Anam.....
O, hər şeyi bilirdi, amma heç nə etmirdi.
Atam məni hər şeydən məhrum etdi. Məni ilk öncə oxuduğum məktəbdən aldırdı və insanlar niyə getmədiyimi soruşduqda isə onlara mənim evdə təhsil aldığımı söylədi.
Yalan danışırdı.
Çox çəkmədi ki, tez-tez mənə sataşmağa başladı. Qarşı çıxdım ilk başda, amma o, boynuma bıçaq dayadı və dedi ki, polisə getsəm, məni öldürəcək.
Bundan sonra biz Ukraynaya köçdük.
Atam içki içir, siqaret çəkir və qumar oynayırdı. Bizi dağda aldığı o evə gətirəndə mənim dostaqlıq dövrüm başladı. Babam və nənəm ilə görüşməyə qoymadı. Anam ona hər mənada itaət edirdi. Mənə nə etdiyi vecinə belə deyildi.
Zaman keçdikcə atamın qumar həvəsi daha da artdı və dostlarını evə gətirməyə başladı. Bəzi gecələr beşdən artıq yad adam evimizdə olurdu. Və mən qorxudan otağıma girib gizlənirdim.
Amma nə fayda...
Bir gecə atam qumar masasında uduzdu. Bunun müqabilində məni və anamı onlara borc qarşılığında satdı. Mən nəinki atam tərəfindən, həmçinin tanımadığım və üzünü belə xatırlamadığım bir çox  adam tərəfindən təcavüzə uğradım.
Və beləliklə, atam məni pul qarşılığında kişilərə satmağa başladı. Bədənim hər gecə başqa bir adam tərəfindən cinsi istismara məruz qalırdı. Onların bəziləri sinəmdə və bədənimin müxtəlif bölgələrində siqaret söndürür, üstümə içki tökür və ya kəmərlə vururdu.
Bir müddət sonra hiss etməməyə başladım.
Işıqlar sönmüşdü. Dağ başında yaşadığımız üçün burada tez-tez işıqlar sönərdi. Lampa yandırmadım. Qaranlıq məni qorxutmurdu artıq. Mətbəxə daxil oldum və ocağın olduğu yerə tərəf getdim. Kibriti götürüb qəfədanın altını yandırdım. Çay isinməyə davam edər ikən pəncərəyə tərəf yaxınlaşdım.
Gecə yarısı idi.
Aralıq pərdədən daxil olan ayın işığı mətbəxi aydınladırdı. Bir qədər ayı seyr etdim. O, da mənim kimi yalnız idi.
Sonra bir şey oldu.
Mən pəncərənin şüşəsində bir surət gördüm və qışqırmaq üçün ağzımı açmışdım ki, bir əl ağzımı örtdü və məni yanda duran mətbəx masasına üz üstü uzatdı. Masaya zərbə ilə dəyən üzümün ağrısı ilə bir inilti dodaqlarımdan qaçdı. Ağzım bağlı olduğu üçün səsim tam çıxmırdı. Göz yaşlarım yanaqlarımdan axmağa başladı. Digər bir əl gecəliyimin ətəyini yuxarı çəkməyə çalışırdı və mən yerimdə çırpınmağa başladım.
-"Yox!"
Masada önə uzanan iki əlimlə bir şeylər axtarmağa çalışırdım. Hər hansı bir şey. Başımı iki yana tərpətdim və fürsəti ələ alaraq ağzımı tutan əli dişlədim.
-"Yalvarıram. Dayan!"-deyə qışqırdım.
Amma məni eşitmirdi. Hiddətlə başımı masaya vurdu və mən iradəmi itirməyə başladım.
Atam gecəliyimin ətəyini yuxarı çəkdi və alt paltarımım üstündən mənə toxundu. Bədənim aldığım zərbədən müqavimət göstərə bilmirdi. O, əyilib nəfəsini qulağıma verdi.
-"Mənə qarşı çıxmamalı olduğunu hələ də öyrənə bilməmisən? Yaxşı...Mən sənə öyrədəcəm, narahat olma."
Barmaqları alt paltarımdan içəri girəndə çarəsizcə çırpındım. Bunlari yaşamaqdan artıq bezmişdim. Başımı masadan qaldırmağa çalışanda əli ilə bunu əngəllədi. Onun tərəfindən mühasirəyə alınmışdım.
-"Ana..."-deyə pıçıldadım.
O, işinə davam edərkən istehza ilə güldü.
-"Çağır ananı, hə, çağır. Yanında olan adamın altından çıxa bilsə köməyinə gələr."
Əllərim masanın iki yanında sallandı və o, istədiyini alana kimi məni buraxmadı. Eşitdiyim şey isə onun iniltiləri və ocaqda daşan qəfədanın səsi idi. Şalvarını çəkib kəmərini bağlayanda bitkin bədənimi yerə buraxdım. Ayaqlarım məni daşıya bilməyəcək qədər gücsüz idi. Məni ayağı ilə dürtdü.
-"Artıq əvvəlki ləzzəti vermirsən. Müştərilər də səndən narazıdırlar. Madam pul etmirsən, onda məni qane et ki, bu evdə havay yerə qalmaq üçün bir səbəbin olsun."
Bunu dedikdən sonra məni orada buraxdı və getdi. Mədəmdə yaranan ürəkbulanma hissi ilə önə doğru əyilib öyürməyə başladım. Acı sudan başqa heç nə yox idi, amma dayanmadan öyürürdüm.
Artıq bu vəhşiliyə dözə bilmirdim.
Belə gənc yaşda zorakılığa məruz qalmağım sonda məni inandırdı ki, bununla bağlı heç nə edə bilməyəcəkdim, bu mənim günahımdır və çirkli, zədələnmiş, qüsurlu olduğum üçün kömək istəməyə belə haqqım yoxdur. Düşündüm ki, bunu yalnız mən həll edə bilərəm, başqa heç kim....
Və bunu anladığım zaman gəldi.
"Soyuq..."
Soyuq hava belimi dondurdu. Bütün bədənim uyuşmuşdu, amma vecimə deyildi. Gözlərim ağac budaqlarının arasından görünən qaranlıq səmaya dikildi. Yağış damcıları üstümə düşməzdən əvvəl havada yavaş-yavaş rəqs edirdi. Atam üstümdə idi, mənə toxunurdu, əlini gecəliyimin içərisinə salırdı.
Soyuqlara baxmayaraq, ondan xilas olmaq üçün evimizin yanındakı meşəyə qaçmışdım. Amma həmişəki kimi məni tutmuşdu.
Qulağıma pıçıldamaq üçün üzünü boynuma basdırdı:
-"Şşş. Rahat dur."
Onun sərbəst əli paltarımın altından keçdi və sonra ayaqlarımdam yuxarı sürüşdürməyə başladı.
Yazıq Rozalinda. 
Düşündüm ki, onun ağlı bu anı necə dəyişəcək ki, öz xoşbəxt dünyasında qala bilsin. Yenə də inkar edə bilməzdim ki, keçməli olduğum şeylərin bir hissəsini yadda saxlamağım mənim üçün yaxşı idi.
Dayanması üçün yalvardım və ya bir növ üsyan ifadəsi göstərdim, amma olmadı. İllərin zorakılığı mənə öz təsirini göstərməyə başlamışdı, artıq heç nə hiss edə bilmirdim.  Gecə səması bulanıq idi, çünki səssiz göz yaşlarım görmə qabiliyyətimi bulandırır və sonra üzümün yanlarına tökülürdü.
Əclaf atam əzalarını qorumaq istəyərək, sıfırdan aşağı temperaturda məni zorlamağın ağıllı iş olmadığını nəhayət başa düşdü və sadəcə barmaqlarından istifadə etdi. 
Dediyim kimi, getdikcə daha da xəstələnirdim.
Artıq Rozalinda yox olurdu... və geriyə sadəcə mən qalırdım.
İşini bitirib ayağa qalxdı və əlini mənə uzatdı, lakin qəbul etmədim. O, gülümsədi, siqaret yandırdı və evə qayıtdı. Heç nə olmamış kimi keyfi yerində çıxıb getdi.
Zirzəmiyə getdim, əlimi örtüyün altına uzatdım və aldığım benzin kanistrını çıxartdım. Əlimi onun üstündə gəzdirdim.
Üzümdə zəfər təbəssümü yarandı.
Artıq acı və kədər olmayacaqdı. Hər şeyə bir dəfəlik son qoyacaqdım.
Mən bilirdim ki, atam anamla evdə olacaq. Həmişə eyni vaxtda, gecə yarısı, qonaq otağında olurdular. Səssizcə içəri girdim və mətbəxdən kibriti və alışqanı götürüb benzin kanistrının qapağını açdım. Yavaş-yavaş səssizcə mətbəxin ətrafına səpməyə başladım. Anamı divanda oturmuş görürdüm, yalnız şalvar və mayka geyinmişdi. Atamın üzü ona, arxası mənə tərəf idi. Anamın başı aşağı-yuxarı sallanırdı, ona görə də ona nə etdiyimi bilirdim.
Qarnım nifrətdən burularkən yumruğumu sıxdım. Mən çox gizlicə işimə davam etdim.
-"Bu nə qoxudur belə?"-dedi atam ətrafa baxmağa başlayıb.
Mən onlara arxadan yaxınlaşanda isə mənə tərəf döndü və mən cəld qalan benzini onlara tərəf səpdim.
-"Kiçik fahişə!”-dedi qışqırıb.
O, sağ əlinin arxası ilə məni yerə vurdu və sonra saçımdan tutub divara çırpdı.
-"Nankor!"
Yanaqlarım sızladı və başım titrədi.
Uzaqdan anamın qorxu dolu səsi gəlirdi.
-"Aman Tanrım! Bu benzindir."
Atam onu kənara itələdi və mənə hücum etdi.
-"Oynamaq istəyirsən, qan*ıq?" 
Boynumdan tutdu, qaldırıb yenidən divara çırpdı.
-"Mən səni kifayət qədər si*mədimmi? Bəs eləmədi?"
-“Yəqin ki, qısqanır."-deyən anam bizi uzaqdan izləyirdi.
Atam əlini boynuma qoyub nəfəsimi kəsdi.
"Yox..."
Mən nəfəs almağa çalışaraq onun əlindən yapışdım. Ayaqlarımı çarəsizcəsinə havada sallanırdı, ciyərlərim yanırdı.
Qorxduğumu, ölmək istəmədiyimi demək istəyərdim, amma yalan danışardım. Mənim məhkum olduğum bu yerdə yaşamaq istədiyim həyat deyildi. Mən həmin gecə nəyinsə yaxşı və ya pis cəhətdən dəyişməsini istəyirdim.
Mən yox olmaq istəyirdim...
Ya da onların yox olmasını istəyirdim.
Hər iki variant da mənim üçün yaxşı idi.
Və bunun ən yaxşı qərar olmadığını bilirdim, amma bu mənim qərarım idi...
Ayağımı zərbə ilə ayaqlarının arasına vurdum və onun əlləri boşalıb məni sərbəst buraxdı. Ağrıdan yana doğru büdrədi. Vaxt itirmədən cibimdən çıxardığım alışqanı zəif barmaqlarım ilə tutuşdurub atamın üstünə atdım. O, qışqır bağır ilə yerə düşdü. Atamın köynəyi od tutmuş yanarkən anam onu söndürməyə çalışmaq üçün bir şeylər axtarmağa başladı.
-"Sən nə etdin?!"-deyə qışqırdı.
Gülümsədim.
Bu filmin sonunu mən yazacaqdım.
Doğrulub digər cibimdə olan kibrit qutusunu çıxartdım. Anam baxışlarını yerdə can verməyə başlayan atamdan çəkib mənə çevirəndə qorxu ilə geriyə addımladı.
-"Yox, qızım. Eləmə! Mən ki, sənin ananam."
-"Ana?"
Acı bir qəhqəhə ilə güldüm.
-"Cəhənnəmə gedin!"
Kibriti yandırıb üstünə atdım.
İkisi də od tutub diri-diri gözümün önündə yanarkən mən keyiflə onları izləyirdim.
Amma bu yetərli deyildi. Bu lənətə gəlmiş leş yuvasını da külə çevirəcəkdim. Benzin tökdüyüm yerlərə kibritler yandırıb atdım və hər yer alovlara büründü. O iki səfil məxluq yerdə uzanmış son nəfəslərini verirdi.
-"Şeytanınızı siz özünüz yaratdınız. Cəhənnəmdə görüşərik."
Gözlərimi keyiflə yumdum və yanan evin içində durdum.
Ya o gecə Simurq quşu kimi küllərimdən yenidən doğacaqdım, ya da sonsuza qədər yox olacaqdım.
Şüurumu itirmək üzrə idim ki, mələk səsinə oxşayan bir səs eşitdim. Sonrakı hiss etdiyim şey bədənimi odlarin arasından çıxaran adamın güclü qollarıydı.
-"Dayan, Roza! Ölməyəcəksən!"
İllərin kabusları, səssiz göz yaşları, ağrılar, çirkli və təcrid olunmuş hisslər məni bunu etməyə motivasiya etmişdi.
Bilirdim ki, Rozalinda heç vaxt öz saxta balon qabarcığından çıxmayacaq, o, heç vaxt mənim məşğul olduğum şeylərlə məşğul olmağa hazır olmayacaq və mən də buna görə onu günahlandırmırdım. 
Çünki biz....bir-birimizi xəstəlikli bir şəkildə tamamlayırdıq.