Coincidence?

16. Liegen

Coincidence?

Hoofdstuk 16. Liegen

Beca's P.O.V.

Ik liet Zayn uit. Het voelde vreselijk om tegen hem te liegen, maar ik had besloten niks tegen hem te zeggen totdat ik er zelf ook klaar voor was.

Op dit moment kon ik het zelf amper verwerken dat ik zou gaan verhuizen. Ik kon het amper verwerken dat ik alles weer achter zou moeten laten.

Zayn had gemerkt dat mijn ogen rood waren. Ik schrok me ook rot toen ik opeens iemand hoorde kloppen. Ik probeerde snel de uitgelopen mascara weg te halen, maar m'n ogen bleven rood.

Hij had me gevraagd of ik had gehuild. Hij maakte zich echt zorgen om me. Het was fijn om te weten dat er iemand was die wel rekening hield met hoe je je voelde. Ik kon het hem alleen nog niet zeggen.

En iets in mij wist gewoon, dat hij wist dat ik loog, toen hij knikte, wanneer ik zei dat het gewoon een vuiltje was.

Ik vond het heel moeilijk om te liegen. Ik vond het ook verassend dat hij niet doorvraagde. Ik was slecht in liegen. Ik was goed in mijn emoties verbergen, maar als ik verbaal iets moest verschuilen, of moest liegen, kwam het er stotterend uit, of met een boel stiltes in het antwoord zelf, waardoor het ongeloofwaardig was.

Ik voelde me ook gelijk schuldig wanneer ik dat had gezegd. Ik haatte het om te liegen, en nu moest ik het doen tegen m'n vriendje! Wat bezielde me?

Ik werd uit m'n gedachten gehaald toen ik wat hoorde. De voordeur werd opengemaakt.

M'n ouders waren thuis!

Ik had totaal geen zin in confrontatie met ze, dus rende ik zo snel als ik kon naar de trap, en ging zacht maar snel de trap op, en snel m'n kamer in. Ik deed de deur weer op slot. Ik ging op m'n bed zitten. Ik pakte m'n telefoon van het nachtkastje. Ik had een sms.

Van: Zayn 

Naar: Beca

Heei, ik mis je :( kan ik langskomen?

X. Z

Dat was blijkbaar de sms waar Zayn het over had. Ik vond het heel jammer dat hij weg moest, maar als hij langer was gebleven waren we betrapt. Mijn ouders waren vijf minuten nadat Zayn weg was gegaan, al thuisgekomen.

Niet dat ik me heel veel zorgen maakte over mijn ouders. Ik mocht van ze geen vriendje meer hebben. Ze maakten zich zorgen over hoe Luke me had achtergelaten. Ze dachten dat ik depressief was geworden ofzo. Wat was er zo erg aan dat ik niet constant meer lachte, of vrolijk was?

Niemand is zo de hele tijd. Soms ben je chagrijnig. En ik was dat toevallig altijd. En er waren amper tijden dat ik lachte, maar ik voelde me niet depressief. Ik had ook geweigerd naar een therapeut te gaan. Ik kon m'n eigen problemen oplossen, net zoals ik nu deed.

Ik had Zayn nu. Hij had me weer gefixt. Mijn ouders hadden het niet eens gemerkt. Ik was weer mezelf. Ze keken bijna niet meer naar me om.

Maar toch gaf ik om ze. Ze waren m'n ouders. Ook al voelde het niet echt zo. Ik hield van ze. Maar of ze van mij hielden? Dat was de vraag. Die ik zelf nog niet kon beantwoorden.

Ik was moe geworden. Ik wilde even nergens aan denken. Ik liep naar m'n kast, en deed m'n pyjama aan. Ik ging weer in bed liggen, en deed de dekens ver over m'n hoofd.

En ik viel in slaap.

~~~~~~~~~~~ 

Droom...

"Heei." Zei ik. Zayn en ik zouden wat tijd doorbrengen, dus hij stond aan m'n deur.

"Hoi." Antwoordde ik. Ik liep samen met hem de deur uit.