Coincidence?

37. Droom

Coincidence?

Hoofdstuk 37. Droom

Zayn's P.O.V.

Ik opende m'n ogen. Was dit een droom? Werkelijkheid? Ik kom het niet meer van elkaar onderscheiden. Maar om hulp roepen deed toch nooit kwaad?

"Help!" Riep ik zo hard mogelijk. Ik keek om me heen, om alleen maar zwart te zien. Ik sloot m'n ogen weer. Kleine kans dat ze me hier zouden vinden?

"Wie is dat?" Ik schrok op. Beca? Was dat Beca? Ik had nooit verwacht iemand te horen hier, en Beca al helemaal niet.

"Beca? Beca help!" Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen. Zou dit eindelijk ophouden? Zou Beca mij redden? Ik hoorde niks meer. Waar was ze?

"Rebecca!" Riep ik nog een keer. Ik hoorde weer voetstappen, dit keer dichterbij.

Toen uit het niets werd het helemaal licht. M'n handen wilden naar m'n ogen om ze te bedekken maar het ging niet. Ik keek naar m'n handen, om te zien dat ze nog steeds vastgebonden waren.

Ik keek op om Beca voor me te zien. Toen we elkaar eindelijk weer aankeken riep ze m'n naam, en rende ze naar me toe om nu vlak voor me te staan.

"Wat is er allemaal aan de hand?" Vroeg Beca wanhopig. Ik wilde gewoon los. Ik wilde haar vasthouden, vertellen dat dit nooit mijn bedoeling was geweest. Ik had haar nodig.

"Beca help. Help alsjeblieft. Help." Ik schudde met m'n hoofd. Ik wilde loskomen, maar ik begon me raar te voelen. Een rare duizeling kwam opzetten.

"Ik help je. Ik ben hier." Fluisterde ze kalmerend. Ze kwam dichterbij en probeerde m'n handen los te maken. Ik deed m'n ogen dicht om de duizelingen weg te krijgen.

"Waar was je al die tijd?" Vroeg Beca. Ik ademde diep in. Ik voelde m'n oogleden zwaarder worden, steeds moeilijker om ze open te krijgen.

"Zayn...-" Probeerde Beca nog een keer. Ik voelde haar koude handen over mijn bezweette gezicht gaan.

"Reageer alsjeblieft." Smeekte ze. Met alle macht kreeg ik m'n ogen open. Wat moest ik nu zeggen? Ik wilde dat dit over was. Het was al over. Ik had niets te verliezen.

"Luke..." Het werd steeds moeilijker om te praten. Ik bleef proberen maar er kwamen maar halve zinnen uit mijn mond.

"Zijn plan.. Het spijt me zo." Ik wilde dat ze wist dat het niet zo bedoelt was. Ik had haar nooit pijn willen doen toen ik zag dat zij de ware voor me was. Ik had had haar nooit in deze bende willen brengen.

"Wat bedoel je Luke? Wat is er met Luke?" Vroeg Beca verbaasd. Ik nam het haar niet kwalijk. Ze wist helemaal niet wat er aan de hand was. Dat ik haar moest vermoorden. Alleen maar om Luke sterk over te laten komen. Maar niet meer. Ik doe het niet meer. Ik móést vertellen waar ik zat. Ze kon me redden. En dan vluchten. Maar hoe graag ik ook wilde praten, het lukte zo moeilijk.

"London, help alsjeblieft. London." Bleef ik herhalen. Ze moest weten dat ik in London zat.

"We zitten in...London." Ik deed m'n ogen weer dicht. Ik was zo moe. Heel even slapen. Dat zou toch niet zo erg zijn? Even uitrusten.

"Zayn wat bazel je allemaal? Ik ben in Bradford, maar waar ben jij?" Beca's stem werd steeds zachter voor m'n gehoor, ging ze weg? Waar ging ze heen?

"London." Reageerde ik. Ik hoorde niks meer. Was ze weg? Ik wilde m'n ogen open doen maar het lukte niet.

"Beca." Riep ik naar haar.

"Ja?" Hoorde ik haar zeggen.

"Beca kom hier." Ik seinde haar dat ze naar me toe moest komen. Ik wist niet wat ik deed en trok haar tegen me aan in een kus. De vlinders gierden door m'n lichaam heen. Dit had ik zo erg gemist. Haar aanraking, haar kus. Ik miste Beca gewoon zo erg. Ik trok terug en mijn ogen schoten open, en ik keek haar diep in haar ogen aan.

Uit het niets werd Beca bij me weggetrokken. Ze deed niks, ze werd gewoon weggetrokken. Was dat mogelijk? Dat kon niet. Ik probeerde haar te roepen maar ze hoorde me niet.

"Ik hou van je Beca." Riep ik zo hard mogelijk. Toen werd alles weer donker.

Mijn ogen schoten open. Ik keek naar de muur voor me. Ik ademde snel. Te snel. Ik knipperde een paar keer. Tot ik het me realiseerde.

Het was een droom...

---------------------------------

Beca's P.O.V.

Ik stond voor de deur in de flat. Mijn nieuwe huis. Waar ik veilig zou zijn. Nooit verwacht dat ik in zo'n korte tijd moest opgroeien van een mama's kindje naar een volwassene met een eigen huis... Zonder ouders.. En twee jongens die je het leven zuur maken.. En die ene jongen die spoorloos is.. Het leven zat niet mee. Het was een zooitje.

Ik stak de sleutel in het slot. Ik draaide me om toen ik hard gelach beneden in de hal hoorde. Het kwam steeds dichterbij toen ik voetstappen hoorde op de trap. Ik zag een jongen en een meisje mijn kant op lopen. Het meisje had donker haar. Ik kon niet precies haar gezicht zien omdat haar haar ervoor zat. De jongen had blond haar. Ze hadden allebei de slappe lach, en hielden elkaar vast voor ondersteuning.

"Oo kijk!" Ze keken opeens allebei mijn kant op.

"Er gaat eindelijk iemand wonen in het bezeten huis!" De meid maakte enge spookgeluiden, en de jongen lachte nog harder. Hij zette zijn handen op zijn knieën voor ondersteuning. Opeens gaf het meisje een klap op de jongen zijn kont.

"Hee!" Riep de jongen, en hij keek op. Het meisje stak haar tong uit. De jongen grijnsde en ging rechtop staan. Hij pakte haar bij haar middel en gaf haar een zoen. Oh geweldig. Ik keek snel weg. Wat een stel was dit.

Ik kuchte en wilde me weer omdraaien. Ik hoefde hier niet bij te staan. Het was al ongemakkelijk genoeg.

"Wacht!" Hoorde ik het meisje roepen. Ik rolde mijn ogen en wilde me weer omdraaien maar zag dat het meisje al vlak naast me stond.

"Ga je hier echt wonen?" Vroeg ze. Ik keek haar aan. Blauwe ogen. Waarom was ik de enige met duffe ogen? Ik knikte.

"Ik bijt niet hoor. Naja, misschien wel haha. Ik ben Cassidy." Ze stak haar hand uit. Ik glimlachte en schudde haar hand.

"Ga je jouw naam vertellen?" Vroeg ze. Oja..

"Beca." Reageerde ik kortaf.

"Nou succes Beca. Het huis waar jij in gaat wonen is namelijk bezeten!" Lachte de jongen.

"Ni, kappen." Zei Cassidy.

"Het is niet waar hoor. Hij maakt maar een grapje. Dat is m'n vriendje, Niall." Glimlachte ze. Great.. Vriendjes.. Romantiek. Precies wat ik nodig had.

"Heb je misschien ergens hulp mee nodig?" Vroeg Cassidy. Ik schudde nee.

"Wij wonen twee deuren verderop. Als je iets nodig hebt, roep mij maar. Niet Niall, hij bakt nergens wat van." Lachte ze.

"Gemeen dat je bent! Wacht maar, als we alleen zijn.." Riep de jongen, Niall. Hij tilde Cassidy op en liep weg met haar op zijn schouder. Cassidy lachte hard, en sloeg op Niall's rug.

"Ik kom hier niet uit. Ik zie je nog wel Beca!" Ze zwaaide en ze gingen allebei een huis in, inderdaad twee deuren verderop.

Toen was het weer stil. De stilte die me nu al dagen achterna zat. Ik besloot m'n huis maar binnen te gaan.

----------------------------------------

:)

Sorry voor de oponthoud (moeilijk woordd :p) ik heb weinig inspiratie haha.

Hoe is het? 1D drama I love it (not) ik snap er allemaal niks meer van. WAT IS ER ALLEMAAL ;) ;)

Wat gaan jullie doen met de kerst en alles? Wil ik gewoon even weten :3

Tja ik weet niet veel te zeggen, behalve: bedankt dat jullie nog lezen, ik weet dat ik niet vaak update, maar het is gewoon drukker, en als je onder druk wordt gezet *KUCH* is het ook best moeilijk om te schrijven.

Gelukkig is er bijna vakantie :)

Nog vragen? Haha. Stel ze maar hoor. Ik vind het altijd leuk om een praatje te maken.

Vote comment, and Lots of Love. Xx