Coincidence?

30. Afscheidskus?

Coincidence?

Hoofdstuk 30. Afscheidskus?

Beca's P.O.V.

Als ik het niet dacht..

"What the heck Zayn?! Ik kan je de hele dag nergens vinden, en dan denk je me gewoon het schoonmaak hok in de duwen alsof het niks is?!" Riep ik naar hem.

"Rustig-"

"Nee ik ben niet rustig! Ik loop je verdomme de hele dag al te zoeken! Een uitleg zou wel op z'n plaats zijn!" Riep ik.

"BECA KAPPEN!" Zayn duwde me tegen de muur aan, en hard. Grof geschat; ik zou blauwe plekken overhouden.

"Zayn-"

"Nee nu luister je even naar mij Beca!" Zayn z'n gezicht was zo dichtbij dat van mij dat ik m'n ogen dicht deed van angst. Hij leek woedend, maar waarom zou hij woedend zijn?

Ik probeerde mezelf los te krijgen, maar Zayn pakte m'n handen en drukte ze boven m'n hoofd tegen de muur.

"Echt waar Zayn? Moet dat nou, die handen?" Zei ik sarcastisch. Ik keek hem boos aan, maar dat schrok hem niet af.

"Als je gewoon luistert naar me-" begon Zayn

"Ja, ja ik luister. Laat m'n handen nu los alsjeblieft." Zei ik zachtjes. Hij liet langzaam m'n handen los, en staarde me in stilte aan. Ik kon niks meer vinden in zijn blik. Geen enkele emotie. Dit deed me aan iets denken. Aan toen we elkaar pas hadden ontmoet. Diezelfde emotieloze blik...

Flashback.

"Je bent lucht voor me-" fluisterde ik bijna. "Nu, laat me los." Zei ik harder, en trok m'n pols uit zijn grip, draaide me om, en begon te lopen.

Ik voelde dat Zayn me achterna liep. Ik besteedde er geen aandacht aan. Totdat hij naast me ging lopen.

"Goed, maar dan vind je het dus ook niet erg als ik dit doe..." Zei hij, en net toen hij dat zei, voelde ik een hand op m'n kont. Ik schrok me rot, maar probeerde nonchalant zijn hand van m'n kont af te slaan, en liep door. Hij had me blijkbaar door, toen bij begon te lachen.

Ik liet een gil uit toen hij m'n schouders pakte, en me tegen de dichtstbijzijnde muur aan sloeg. Ik voelde de pijn in m'n schouders, maar probeerde het te negeren. Het lukte niet uit zijn grip te komen. Uiteindelijk pakte hij m'n polsen, en duwde ze tegen de muur aan naast m'n hoofd.

"Kalm nou eens aan Rebecca!" Zei Zayn. Ik stopte met tegenwerken. Ik keek hem aan. Hij keek me boos aan, maar zijn blik verzachtte.

"Wat wil je Zayn? Waarom kan je me niet gewoon met rust laten?" Zei ik. Ik voelde een brok in m'n keel. Ik probeerde kalm over te komen, maar vanbinnen wilde ik alles doen om los te komen. Ik werd steeds banger,toen hij dichterbij kwam. Mijn ogen groot van verbazing dat hij niet stopte totdat hij vlak voor m'n gezicht was.

"Ik wil jou. En is niks wat je eraan kan doen." Zei hij. Ik werd steeds banger. Op zijn gezicht was geen emotie af te lezen. Hij was hartstikke serieus. Toen had hij opeens een brede lach op z'n gezicht. Ik laat hem eens zien wat ik eraan kan doen...

Flashback over.

Diezelfde blik. Precies dezelfde blik. Ik was zo bang van hem toen. Ik wist niet wat ik met hem aan moest. Waarom zat hij me achterna? En waarom kon hij het niet gewoon vertellen? Dat zat me nog steeds dwars. Zayn onderbrak m'n gedachten.

"Beca. Je moet nu heel goed naar me luisteren." Zayn pakte m'n gezicht vast met beide handen. Ik moest nu wel in z'n ogen kijken.

"Het spijt me voor vandaag oké? Maar ik heb er een reden voor. Een goeie. Ik kan het alleen niet vertellen, maar alsjeblieft vertrouw me?"