Coincidence?

31. Confusion

Coincidence?

Hoofdstuk 31. Confusion

Beca's P.O.V.

In complete shock haalde ik langzaam de telefoon van m'n oor. Ik keek ernaar.

Opgehangen.

M'n hart klopte in m'n keel. Wie was dat aan de telefoon?! Ik herkende z'n stem niet... Het was een man, dat kon ik sowieso horen, maar wie? Wat moest ik doen? De politie inlichten? Ik wist het niet. Ik liet een gil toen ik m'n telefoon voelde trillen in m'n hand. Ik keek snel op het scherm. Een sms.

Een sms van Zayn!

Van: Zayn

Naar: Beca

Hee, sorry voor daarnet. Een van m'n maten had m'n telefoon afgepakt. Niks aan de hand. Zie je morgen...

Gelukkig hij was ongedeerd. Niks ernstigs.. Maar ik vond het nog steeds raar. Vind me niet hypocriet, maar er was iets mis met die sms. Hij schreef aan het einde van zijn sms altijd een x.z. Daaraan wist ik dat het hem was. Er stond niks bij deze sms. Ik kon altijd proberen of hij nog zou reageren op m'n sms om te kijken of hij nou wel z'n gewoonlijke groet erbij zet.

Van: Beca

Naar: Zayn

Oh oke, gelukkig maar. Je liet me schrikken. Hoe laat kom je me morgen ophalen?

Hou van je. Xx

Ik had die, ik hou van je, expres erbij gezet. Kijken hoe hij zou reageren. Er was gewoon iets niet goed aan de laatste sms. Ik moest weten wat het was. Was het Zayn wel? Ik had een de terug.

Van: Beca

Naar: Zayn

Ik kan je niet ophalen morgen, onverwachte tandarts afspraak.

Oke, ik werd bang nu. Weer niet zijn eigen groet aan het einde. Hij zei geen ,ik hou van je. Dit was Zayn niet. Het kon niet. Het was zeker een van z'n vrienden.. Oke kalm aan... Misschien Flip je nu gewoon, Beca. Laten we het vertrouwen en geloven dat het Zayn is. Alles zou goed komen. Ik was gewoon bang.

Ik liep naar m'n kamer. Het was nu half acht. Wat kon ik nog doen? Ik liep naar m'n tas, en besloot m'n boeken voor morgen alvast in te pakken. Toen ik daarmee klaar was, plofte ik neer op bed. Denk, wat kon ik gaan doen? Douchen? Het hielp meestal met relaxen. Dat kon ik nu wel gebruiken...

~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Ik zei toch dat je hem niet kon vertrouwen!"

"Ik weet het oke! Ik ben zo stom geweest..."

"Zeg dat wel ja! Hoe ga je jezelf uit deze zooi halen?"

"Weet ik niet.."

"Je moet iets doen, Beca! Voor het echt te laat is!"

"Misschien is het al te laat."

"Denk niet zo! Je komt hier uit, geloof me!"

"Met wiens hulp? M'n ouders zijn weg! Zayn is weg! Hij is van de aardbodem verdwenen! Hij was het enige dat ik nog over had! Mijn leven hing af van hem."

"Geloof in jezelf, Beca."

"Ik geloof nergens meer in."

"Hou vol. Het komt goed."

"DAT IS NIET WAAR! Alles is weg! Mijn leven is een puinhoop!"

"Ik had je verteld uit zijn buurt te blijven.."

"Ik had geen keus, of wel?"

"Je hebt altijd een eigen keus."

Toen schrok ik wakker. Ik had nog nooit zo'n rare droom gehad. Het leek erop dat de twee kanten ruzie maakten. Mijn onderbewuste heeft altijd gelijk, maar ik luister nooit. Maar deze discussie was vaag. Zayn was niet weg, toch? Ik kon hem gewoon vertrouwen, hij had niks verkeerd gedaan.