Coincidence?

34. Savior

Coincidence?

Hoofdstuk 34. Savior

Beca's P.O.V.

"Ik heb echt geen idee. Ik zag haar hier liggen."

...

"Ik denk dat ze in een gevecht is gekomen. Er zit bloed op haar gezicht en op de grond."

...

"We zijn op een fietspad dat door een heel groot weiland loopt-... Ja, net buiten Bradford."

Wacht, daar ben ik, toch? Ik was op dat fietspad. Wie is die meisjesstem? Heeft ze het over mij? En tegen we heeft ze het? Praatte ze in zichzelf of zo? Allemaal vragen die gelijk door m'n hoofd gingen, waardoor ik opeens m'n hoofd enorm voelde bonken.

Uit reflex ging mijn hand gelijk naar m'n voorhoofd, maar toen ik dat probeerde schoot er een vreselijke pijn in m'n arm, waardoor ik een gil slaakte, en ik m'n ogen meteen open had. Ik keek naast me, om een meisje te zien die bij me zat op de grond met een telefoon bij haar oor.

"O ze is wakker! Ja graag, zo snel mogelijk. Bedankt, dag." Het meisje hing snel op.

Ik knipperde nog een paar keer met m'n ogen, en keek haar goed aan. Ze was mijn leeftijd, misschien wat ouder. Ze had rood-blonde krullen, en een muts op. Abrupt werden m'n gedachten afgekapt.

"Oh je bent wakker! Hoe gaat het met je? Wat is er gebeurd?" Vroeg het meisje. Ik probeerde rechtop te zitten, maar had dat beter niet kunnen doen. Een krak was te voelen in m'n rug, en m'n buik deed hartstikke zeer.

"Niet doen! Blijf lekker liggen zo. Na, wat je lekker noemt hè, een grond, haha." Grapte ze. Ze was vast en zeker het type dat nooit wist wanneer serieus te zijn. Op dit moment was dat niet zo erg. Ik grinnikte een beetje mee.

"Oke, maar hoe heet je?" Vroeg ze.

"Kan ik dat niet beter aan jou vragen?" Wist ik er fluisterend uit te brengen met denk leine glimlach.

"Oh, ja natuurlijk sorry. Ik ben Skipper. Ik moest hier toevallig langs, en zag jou hier roerloos liggen, dus ik heb meteen de ambulance gebeld. Wat is er precies gebeurd?

"Ik ehm,-" Wat kon ik zeggen? Dat ik in elkaar was geslagen door twee jongens van mijn school? Als ik dat zou zeggen zou ik nog lang niet van ze af zijn.

"Ben gevallen van m'n fiets." Zei ik. Skipper keek me verontwaardigt aan.

"Maar je fiets staat rechtop?" Zei ze verbaast. Kut... Nog een smoes verzinnen.

"Ja ik was gevallen en.. Toen ik opstond zag ik dat er iets was gevallen uit m'n tas, dus ik zette m'n fiets op de standaard om het te pakken, en toen ben ik gestruikeld." Mooi bij elkaar bedacht. Nou maar hopen dat ze het ging geloven.

"Beetje bizar.. Maar oke. Waar heb je pijn precies?" Vroeg Skipper uiteindelijk.

"Nou, m'n hoofd bonkt aardig. En ik heb pijn aan m'n arm." Mijn hele verdomde lichaam deed zeer door Harry en Louis, maar ik moest er niet meer van maken. Hoeveel kon je nou oplopen als je was gestruikeld? Het moest geloofwaardig blijven.

"Dat is kut. Na, de ambulance is tenminste nu onderweg, redding onderweg!" Skipper deed haar armen in de Superman pose. Ik moest lachen, en er schoot gelijk weer een pijnscheut door m'n lichaam heen.

"Niet teveel lachen doos, je moet rustig blijven." Grinnikte ze. Het leek alsof we elkaar al veel langer kenden.

"Ik blijf rustig." Fluisterde ik. Ik deed m'n ogen even dicht, omdat het weer begon te draaien.

"Hee, gaat het wel?" Hoorde ik Skipper in de verte zeggen. Ik voelde me opeens zo moe. Ik dreef weer af naar de diepte.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~