Coincidence?

40. Shotgun

Coincidence?

Hoofdstuk 40. Shotgun

"Sta om ongeveer zes uur daar oké? Voor haar huis. Ik ben er rond half zeven. Maak haar maar lekker bang, maar laat de rest aan mij over."

"Er is een probleem Luke.."

"En wat mag dat wel niet zijn!"

"Ze is verhuisd, we weten niet waar ze is."

"Oh daar komen jullie wel achter. Bel me zodra jullie het weten."

"Maar..-"

"Anders geen vierentwintig duizend euro jongens. Zorg dat je voor half zeven haar adres hebt, en bel me dan zo snel mogelijk."

"...Oke."

-------------------------------------

Zayn's P.O.V.

"Meneer, wilt u alstublieft kalm blijven? We zijn bijna op de locatie die uw telefoon uitzendt."

"Ik moet naar Bradford! Mijn vriendin Beca, ze is in gevaar! Stuur politie naar haar huis, ze moet veilig blijven. Haar gestoorde ex vriend heeft me hierheen genomen, hij wilt haar vermoorden, hij is onderweg! Hij is-"

"Meneer Malik! Blijf kalm. Zodra Mevrouw Skipper Adams heeft gevonden waar Rebecca woont, gaan we er versterking naartoe sturen."

"Ik moet erheen!" Ze willen maar niet naar me luisteren. Misschien komt het doordat ik zo gestoord klink. Ik ben weken vastgehouden, dat is niet bepaald een pretje. Ik snap al die vrouwen nu wel die altijd gekidnapt worden.

Ik keek op de klok. Het was iets over vijven. Luke was nu al een uur onderweg. De politie uit Bradford had het bureau in London ingeschakeld om me zo snel mogelijk te vinden. We hadden nog een kans om eerder te zijn dan Luke. Hij wist niet waar ze woonde. Ik wel.

"Dat snap ik, maar als het verhaal wat u vertelt echt waar is, kan u er niet heen, we willen geen risico-" Wat?!

"Ben je gek geworden! Ik ga erheen, no matter what!" Riep ik door de telefoon. Ik hoorde sirenes buiten.

"Ze zijn er. Ik hoor sirenes." Fluisterde ik. Eindelijk een eind aan die opsluiting..

------------------------------

Beca's P.O.V.

Die telefoon bleef maar gaan.. Ik durfde nog steeds niet op te nemen. Wat als het een eng iemand was? Ik besloot hem uit te doen. Ik zat nog steeds op diezelfde plek. Op de stoel, nu met m'n knieën opgetrokken, m'n kin die rustte op m'n knieën.

Ik voelde me zo leeg nu. Al die tijd had ik nog hoop gehad dat Zayn terug zou komen. Die hoop was weg. Huilen was nu geen optie. Het mocht niet. Ik bleef staren naar de muur. Wat nu?

'Doorgaan met je leven'

'Dat gaat toch niet zo makkelijk'

'Waarom niet'

'Ik kan niet zonder Zayn zijn'

'Je moet'

Dat was waar. Diep vanbinnen wist ik het wel. Het moest. Ik moest doorgaan, ook al was het zonder Zayn. Ik keek op de klok. Half zeven. Ik stond op. Ik voelde m'n maag samentrekken. Ik liep naar de keuken, en keek in de koelkast om te zien of er nog wat eetbaars lag.

Toen ik de koelkast open deed hoorde ik gebonk. Ik stond stil en luisterde. Gebonk, vlakbij. Ik deed de koelkast deur dicht, en liep op het geluid af. Ik liep de woonkamer in, en hoorde bij m'n voordeur het gebonk het hardst. Ik liep naar de voordeur. Ik was niet zeker of ik de deur wel moest opendoen. Wie bonkte er nou zo hard om half zeven op de deur? Misschien was het Cassidy. Misschien had ze wat nodig. Ik kon haar toch niet voor de deur laten staan?