Coincidence?

19. Het spijt me

Coincidence?

Hoofdstuk 19. Het spijt me.

Beca's P.O.V.

Wat zal jij doen als je zo vreselijk gelukkig bent met iemand, maar diegene moet verlaten? Zou je het diegene vertellen, of zou je het verzwijgen? Zou je voet bij stuk houden, en hoe dan ook bij de liefde van je leven blijven? Of zou je misschien gewoon vertrekken... Om alle pijn te voorkomen. Om niet in tranen uit te barsten tegenover degene die je het meest zal missen. Om de pijn niet te hoeven zien wanneer hij je met betraande ogen aanstaart. En wat zal je doen áls je dan echt weg was? Contact houden? Of alles proberen te vergeten? Alle herinneringen, alle dingen die je samen hebt gedeeld? Alles vergeten? Hém vergeten?

Wat zal jij doen?

Wat zal ik doen?

Het was alweer drie dagen geleden sinds ik het hartbrekende nieuws heb moeten horen. Het was half acht, en ik moest over een half uurtje klaar zijn voor school. Ik haatte maandagen. Ik lag nog steeds in m'n bed. Nog helemaal niks gedaan aan mezelf. Ik zat maar te malen over wat ik zal moeten doen. Ik wist het echt niet.

Wanneer zouden we gaan verhuizen? Ik had sinds vrijdag niet meer met m'n ouders gesproken. Gisteravond waren ze thuisgekomen van hun vreselijk belangrijke meeting. Ze hadden niet eens de moeite genomen te kijken óf ik wel thuis was. Het boeide ze niet.

En dat was hetgeen dat me zoveel pijn deed. M'n ouders maakten zich geen zorgen om me...

Ik keek snel weer naar m'n wekker. Shit! Nog maar een kwartier! Ik sprong snel uit bed. Een douche kon ik dus mooi vergeten.

Ik kleedde me snel aan, en rende naar beneden. Gelukkig waren m'n ouders er niet. Nu niet, maar hoogstwaarschijnlijk vanmiddag wel.

Ik at twee boterhammen, en dronk snel een glas water erachteraan. Ik poetste gauw m'n tanden. Net toen ik klaar was hoorde ik geklop op de deur. Rara wie zou dat zijn?

Ik liep naar de voordeur toe, en deed hem open. Daar stond hij dan met een grote grijs op z'n gezicht.

"Iemand is vrolijk vandaag?" Vroeg ik. Hij knikte alleen maar. Waarom was hij zo blij? Hij had een boel uit te leggen onderweg naar school.

"Een seconde." Zei ik, en ik pakte m'n tas, en deed m'n schoenen aan. Ik liep de deur uit achter Zayn aan, en sloot af. Ik gaf een glimlach toen Zayn naast me kwam lopen, en een arm om m'n schouder heen sloeg.

"Je ziet er nog mooier uit zonder make-up dan met." Fluisterde Zayn in m'n oor. Ik zweerde dat mijn hart op dat moment een slag oversloeg. Ik stond stil, en keek hem paniekerig aan.

"Shit! Zayn ik moet nu m'n make-up gaan doen, ik ga niet zo de deur uit." Zei ik, en wees naar m'n make-up loze gezicht.

"Je bent de deur al uit, en nee. Ik vind dat iedereen jou zo mag zien. Je bent prachtig. Als je je make-up gaat doen, heb je geen lift naar school." Precies wat ik dacht wat hij zou doen.

Chantage.

Ik keek hem zielig aan. "Zayn! Je weet dat als ik nu naar school moet fietsen dat ik sowieso te laat kom. Alsjeblieft!" Ik pakte zijn hand met m'n beide handen, en keek hem met m'n meest zielige gezicht aan. Het leek voor een seconde alsof hij erin zou gaan toegeven, maar hij vermande zich.

"Dat weet ik. Dus stap nou maar in de auto, anders komen we dalijk alsnog te laat." Hij pakte nu mijn hand, en trok me langzaam mee naar z'n auto. Zo erg was het nou ook weer niet. Één dag zonder make-up kon toch niet zó erg zijn? Ik liep uiteindelijk toch achter hem aan.

"Oke dan! Voor deze ene keer." Antwoordde ik, en ging in de auto zitten.

"Mooi." Zei Zayn terug.