Coincidence?

28. Achter gelaten

Coincidence?

Hoofdstuk 28. Achter gelaten

Zayn's P.O.V.

Wat had ik gedaan? Beca was weg. Ik wist natuurlijk wel waar ze heen was gegaan, maar het had niet zo hoeven lopen. Ik had gewoon moeten stoppen toen ze het zei... Wat bezielde me? Ze kon niet ademhalen, wat ben ik voor iemand om gewoon lekker door te gaan? Ik wilde achter haar aan, echt waar, maar ze had tijd nodig. Ik kon haar niet weer verstikken, maar dan nu figuurlijk ...

Wat had ik gedaan? Was de vraag die de hele tijd in m'n hoofd rondspookte. Ik had m'n vriendin verstikt. Ik had-

Ik werd onderbroken door m'n telefoon die af ging. Ik pakte hem op, en keek naar de naam. Als ik het niet dacht.

"Wat?"

"Twee dagen. Je gaat de slechte kant op. Ik weet alles wat je hebt gedaan gister. Niet zo slim om dronken te worden. Maar ja, tenminste heb je er wat voor teruggekregen, als je begrijpt wat ik bedoel." Ik wist zeker dat Luke nu aan het lachen was. De klootzak.

"Hoe weet je-"

"Ik heb mijn manieren. Denk eraan, na donderdag nog steeds zo close met de slet: Jij geen geld, en Beca weg."

"AARRGGH!" Ik gooide m'n telefoon weg. Waarom moest dit zo moeilijk zijn? Hoe kon ik contact verbreken, en me alleen nog maar focussen op haar dood? Ik hield van haar, ik ging haar niet vermoorden! Hoe kon Luke weten wat we allemaal deden? Ik had speciaal alle gordijnen dicht gedaan, en alles op slot gedaan, zodat niemand m'n huis in kon kijken. Hoe goed waren zijn mannetjes in spioneren?

Nog geen twee minuten later hoorde ik m'n telefoon trillen. Waar had ik m'n telefoon gegooid? Ik zag hem naast de bank liggen. Ik pakte hem snel op voordat degene die belde kon ophangen.

"Hallo?"

"Zayn...a-alles...is...kom alsjeblieft hierheen..."

"Beca?! Wat is er aan de hand? Waar ben je?"

"Kom alsjeblieft, ik ben thuis. Hoe kan dit?" Fluisterde ze.

"Ik kom er nu aan." Ik hing op, en liep de deur uit. Wat was er aan de hand?

----------------------

Beca's P.O.V.

Ik hoorde geklop op de deur. Dat moest Zayn zijn. Ik deed de deur open. Niemand. Wat was dit? Ik keek rond, en zag op de grond voor de deur een briefje. Ik pakte het op.

Let op wie je vertrouwd. Degene die je het meest lief hebt, zou je grootste verrader kunnen zijn.

Wat betekende dit nou weer?

"Beca!" Ik zag Zayn rennen vanuit zijn huis. Ik schrok, en deed de brief in m'n zak. Ik ging hier later wel even goed op in. Ik veegde m'n tranen weg, en toen Zayn er was, liet ik zien waar ik zo van geschrokken was.

De hele woonkamer was leeg. Alle meubels, alles was weg. Ik had nog geen eens de tijd genomen om boven te kijken. Ik hoefde alleen maar de woonkamer te zien om te weten wat er aan de hand was.

Tranen vulden langzaam weer m'n ogen. Hoe konden ze? Ik liep langzaam de keuken in. Het enige meubilair dat er nog stond. De keukentafel. Er lag een briefje op.

Lieve Beca,

Het spijt ons enorm dat je zo erachter moet komen, maar we hadden geen keus. We konden je al dagen niet spreken, laat staan je overhalen mee te verhuizen. Dus... We zijn alleen gegaan. We hebben alles meegenomen, omdat we het geld niet hebben om nieuwe spullen te kopen, maar we hadden nog wel een spaarrekening die we al sinds geboorte hebben. Je kan dat geld gebruiken om nieuwe meubels te kopen. Sorry dat het zo moest lopen, maar je bent al bijna achttien, en we vinden je verantwoordelijk genoeg om alleen te wonen. Wij wonen nu in Italië, maar kom ons alsjeblieft niet opzoeken, want tegen de tijd dat je hier bent, zij wij waarschijnlijk al weg. We wonen niet permanent in Italië. We reizen veel, en we blijven niet op één plek. Het spijt ons zo erg dat we niet goed gedag hebben kunnen zeggen, maar ons leek dit de beste manier. We houden van je. Voor altijd, en we hopen je nog een keer te kunnen zien.

Veel liefs, Pap en Mam.

Tegen de tijd dat ik klaar was zat ik te huilen in Zayn z'n armen. M'n ouders zijn weg. Voorgoed. En ik zie ze waarschijnlijk niet eens meer. Dat was dus de reden waarom mama zo raar deed aan de telefoon. Ze wilde weten waar ik was, zodat ze ongemerkt weg konden glippen. En toen ze hoorden dat ik bij een vriendin bleef slapen, was dat alleen maar in hun voordeel.

Ze waren weg.

Ik had niemand meer.

Julie was weg. Nikki was weg. Laura was weg. En nu mijn ouders? Ik had niet veel aan ze, en het leek alsof ze niet van mij hielden, en ik niet van hen, maar ik hield zoveel van ze! Ze waren er nooit, en dat zou geen verschil maken nu ze er niet meer zijn, maar het gevoel dat ze nooit meer terugkomen... Het verscheurt me.

"Shh...Beca." Zayn probeerde me te troosten. Zijn poging was tevergeefs...

Ik had een half uur aan één stuk door gehuild. Zayn had me even met rust gelaten. Ik kon niks anders doen dan huilen. Alles moest eruit.

"Je hebt mij nog Beca. Ik ga niet weg, dat beloof ik je. Ik blijf bij je Beca." Fluisterde Zayn. Ik keek hem aan.

"Je hebt gelijk." Zei ik verontwaardigd.

"Nu ik niet meer weg ga, kunnen we bij elkaar blijven!" Riep ik blij.

"Bekijk het van de positieve kant. Wij blijven voor altijd bij elkaar." Zayn probeerde me gerust te stellen.

"Beloof je dat?" Zei ik door m'n tranen door. Zayn pakte m'n gezicht tussen zijn handen, en keek me diep in zijn ogen aan.

"Dat beloof ik je." Fluisterde Zayn. Gelijk daarna drukte hij zijn lippen op de mijne. Het was rustgevend. Belovend. Hij zou me nooit verlaten. Dat had hij me nou al drie keer beloofd ongeveer, maar deze keer wist ik het zeker.

We trokken terug, en we keken elkaar nog eens diep in de ogen aan.

"Wat er ook gebeurd, ik blijf altijd bij je. Ik ga je hiermee helpen. Ik hou zoveel van je Beca, en het klinkt misschien gemeen, maar ik ben blij dat je ouders je hier hebben achtergelaten. Ze hebben je achtergelaten bij mij. Ik zou niet weten wat ik zonder je had gemoeten." Zei Zayn opeens.

"Ik hou ook ontzettend veel van jou Zayn. Ik ben eigenlijk ook blij dat ik niet mee moest. Het idee alleen dat mijn ouders me gewoon hebben achtergelaten blijft me maar achterna zitten. Maar ik ben blij dat ik hier ben, bij jou." Ik sloeg mijn armen om Zayn z'n middel,en gaf hem een stevige knuffel, die hij ook meteen teruggaf.

"I love you." Fluisterde Zayn tegen m'n haar. Ik glimlachte.

"I love you too." Zei ik zachtjes terug.

Alles zou goed komen met Zayn. Niet dat ik nu weer blij was, maar ik was opgelucht.

Er was nog iemand in m'n leven. Er was nog hoop. Zayn zou nooit bij me weg gaan, toch?

Toch?

--------------

(A/N)

Hey!! Klein, kut stukkie ik weet het. Ik weet niet of jullie het al wisten, maar ik heb een writers block ( geen inspiratie ) en ook niet de zin meer om te schrijven... Ik voel me de laatste tijd gewoon zwaar rot. Daarom is deze update ook later dan gepland.

Ik maak deze fanfic hoe dan ook af... Het ligt er alleen aan of ik me snel weer wat beter ga voelen, want dan gaan de updates sneller. Das waar jullie voor leven. De updates.

Niet dat iemand dit leest ofzo... Authors notes zijn er om te skippen, toch? Geen boeiende informatie, helemaal niks -.-