Coincidence?

41. The end..?

Coincidence?

Hoofdstuk 41. The end..?

Beca's P.O.V.

Wat gebeurt er als je doodgaat? Dat vragen vele mensen zich af. Veel mensen hebben zelf al een idee. De een gaat naar de hemel, de ander naar de hel. De een keert terug op de aarde, de ander gelooft dat je een geest wordt. Maar wat als geen van allen waar is? Het is tenslotte nooit bewezen. Het zijn allemaal ideeën.

Wat gebeurt er als je doodgaat? Ik wist niet precies hoe ik me voelde. Ik had pijn, maar het drong niet tot me door. Ik voelde de plek waar ik was beschoten, maar ik kon me niet bewegen. M'n ogen waren gesloten, maar ik kon alles om me heen waarnemen.

De pijn werd minder, en ik kon langzamerhand m'n ogen openen. Ik keek om me heen. Zwart. Ik probeerde m'n hand te bewegen, en ik voelde aan m'n hoofd. Het leek of alles in slowmotion ging. Ik keek naar de plek waar ik de druk voelde. M'n buik. Er was een groot gat, leek het net, maar ik zag het, alsof het versnelt was, dichtgroeien. Het bloed dat op m'n shirt zat vervaagde, en de druk ging weg. Het gat dat in m'n shirt zat ging dicht. Ik voelde mezelf duizelig worden.

Was dit de dood? Was dit hoe het voelde? Wilde ik wel dood? Ik dacht aan de mensen waar ik voor zou moeten blijven, maar geen kwamen in me op. Had ik wel ouders? Had ik vrienden? Ik wist het niet meer, maar wat ik wel wist was dat ik steeds verder weggleed in de duisternis. Ik deed m'n ogen dicht, en liet het allemaal gebeuren. Dit was het dan. Het einde van alles..

Zayn's P.O.V.

Dit kon niet waar zijn. Het drong nog steeds niet tot me door. Dit was echt gebeurd. En nog geen uur geleden.

"Zayn, kan je me horen? Hallo?" Ik knipperde met m'n ogen. Iemand riep m'n naam. Werd ik geroepen? Ik keek om me heen. Ik zag een meisje voor me staan. Ik knipperde nog een paar keer met m'n ogen. Ik keek het meisje aan.

"Ik ben Skipper. Ik ben degene die je had gebeld..?" M'n ogen werden groot van verbazing. Was zij Skipper? Dit meisje met de krulletjes? Zo had ik haar niet verwacht. Ik stond op voordat ik het zelf voordat. Ik liep naar haar toe en omhelsde haar. Ik kneep m'n ogen stijf dicht.

"Je weet niet hoe dankbaar ik je ben. Zonder jou had ik..had ik-" Ik barstte in tranen uit, en omhelsde haar nog erger. Ik moest comfort hebben. Mijn vriendin lag in dit ziekenhuis, met een ernstige buikwond. Ze konden me niks vertellen over haar situatie. Alleen de gedacht van haar een tweede keer verliezen deed me de tranen over m'n wangen lopen.

"Rustig Zayn. Het is oke nu. Je bent van die psychoot verlost. Het is oke." Ik trok me terug en keek haar boos aan.

"Oke? Oke?! Beca ligt hier, en ik weet niet eens of ze het verdomme haalt! Mijn Beca.. AAGH!" Ik draaide me om en pakte de stoel waar ik zojuist op zat. Ik gooide hem door de gang heen. Ik zakte op m'n knieën, en begroef m'n hoofd in m'n handen. Ik schreeuwde het uit. Ik kon dit niet meer aan. Ik moest weten of mijn Beca het zou halen. Ze moest leven. Ze moest.

"Shh, Zayn. Kom, sta op, we gaan even naar buiten toe." Ik stond langzaam op, ogen nog steeds dicht. Ik voelde skipper haar hand op m'n schouder, terwijl we langzaam naar buiten liepen. Het leek niet te stoppen. De tranen die maar bleven komen.

"We zijn buiten. Kom we gaan even zitten." Hoorde ik skipper zeggen. Ik keek haar aan, en zag haar naar het bankje kijken waar we op gingen zitten. Hoe kon ze zo rustig blijven onder dit alles? Ik wilde wat antwoorden van haar. Wie was ze eigenlijk echt..?

Toen we op het bankje zaten wreef ik stevig in m'n ogen. Ik leek wel een wijf. Ik moest tot rust komen. Ik nam een diepe hap adem, en zuchtte.

"Skipper.. Bedankt." Begon ik.