Coincidence?

17. Gevaar

Coincidence?

Hoofdstuk 17. Gevaar

Beca's P.O.V.

Waar had Zayn me naartoe gebracht? Ik keek hem verbaasd aan, wachtend tot hij een uitleg zou geven.

"Oh, ehm, je wilt zeker weten waarom ik je hierheen heb gebracht." Zei hij zacht.

"Ehm, ja! Wat doen we in het midden van een bos?!" Vroeg ik. Ik keek weer om me heen. We waren in een bos. In het midden. We waren omringd met niks anders dan bomen en struiken. We stonden in den soort van cirkel. Alsof er iets op had gelegen. Het gras was weg en platgedrukt. Ik voelde me niet op m'n gemak hier. Het bladeren dak dat alle blaadjes vormden door alle dicht op elkaar staande bomen, liet weinig licht door. Het was bijna pikkedonker.

"Ehm, omdat we samen wat tijd door konden brengen vandaag, wilde ik je op een onverwachte date brengen ." Zijn uitleg voelde niet compleet. Hield hij wat achter?

"Dat- dat is heel lief van je Zayn." Ik kon niks anders bedenken. Het idee dat hij echt aan me denkt, gaf me zo'n goed gevoel vanbinnen. Ik kon nu niet opeens het wantrouwende vriendinnetje uithangen en vragen of hij wat achterhield. Het zal wel niet zo zijn. Waarom zou hij tegen me liegen?

Zayn haalde me uit m'n gedachten toen hij m'n hand pakte.

"Ben je er nog?" Hij kneep zacht in m'n hand. Ik keek hem aan. Hij leek bezorgd. Was ik zo verzonken in m'n gedachten?

"Huh? O.. Ja, ik was een beetje verzonken in m'n gedachten." Mompelde ik.

"Kom." Zij Zayn Hij trok me mee naar een soort van omgevallen boomstam. Hij ging erop zitten en wenkte me naast hem te gaan zitten. Hij trok me dicht tegen zich aan. Het gevoel dat ik telkens weer kreeg wanneer ik bij Zayn was. Hoe moest ik hiermee omgaan? Ik kon hem niet verlaten. Wat zou er nog van me over blijven? Een hoopje depressie.

Niks.

"Beca? Heb je geluisterd naar wat ik net zei?" O oeps.

'Oh, uhm, nee sorry, ik ben er niet helemaal bij. Ik luister." Zei ik er gauw achteraan, zodat hij niet zou doorvragen. Ik wilde geen smoesjes verzinnen. Ik besloot nu wel op te letten naar wat hij zei. Tenminste, ik probeerde het.

"Deze.. Plek betekend veel voor me. Ik kan je niet zeggen waarom maar-" ik hoorde geritsel in de struiken tegenover ons. Ik schrok op, en keek naar waar het geluid vandaan kwam.

"Zayn." Ik onderbrak hem. "Ik hoor wat." Hij keerde zich nu ook naar de plek waar ik heen keek. Het was nu doodstil.

"Ik hoor niks." Zei Zayn zacht. Ik keek hem aan en hij keek meteen terug. Mijn instinct trad op: wegwezen hier! Het is gevaarlijk hier! Ik bleef hem bevroren aanstaren, totdat ik iets uit kon brengen.

"Het- het kwam daar vandaan." Ik weer naar de struik. Op dat moment hoorde ik het geluid weer.

"Hier! Hoorde je het nu?" Zei ik, en klemde mijn armen om zijn bovenarm.

"Shit." Mompelde hij zacht. Hij leek niet te twijfelen. Hij stond op, en trok me automatisch daarom mee. "We moeten weg hier." Er klonk paniek in z'n stem. Wat was het dat zijn stemming zo veranderde? Hij begon de weg te lopen die we hier naartoe hadden genomen. Hij trok me dichter tegen zich aan, en begon harder te lopen.

"Zayn, wat is er? Wat was er in die struik?" Vroeg ik.

"Ik was even vergeten dat in dít bos ook nog wilde dieren woonden. Het verbaast me dat ik het vergeten ben, maar dat is bijzaak. We moeten nu snel weg oke?" We liepen nog sneller, en ik struikelde bijna over m'n eigen voeten, en alle takken, en alles wat op de grond lag.