Coincidence?

35. Stalker Stylinson

Coincidence? 35

Hoofdstuk 35. Stalker Stylinson

Beca's P.O.V.

Nee...

"Ach arme Rebecca ligt in het Ziekenhuis!" Konden ze niet één keer niet zijn waar ik was? Ze liepen verder de kamer in, tallebei de jongens met een brede glimlach op hun gezicht.

Het was niet zo onverwacht maar toch had ik gehoopt dat die onafscheidelijke tweeling, leek het net, hier niet had gekomen.

"Wat is er gebeurd meis?" Riep Louis fake verontwaardigd uit. Harry stond aan de linkerkant van mijn bed en Louis aan de andere kant. Meteen voelde ik me weer ingesloten. Louis legde een hand op mijn been en keek me aan, wachtend op mijn antwoord. Toen ik niet reageerde kneep hij steeds harder in m'n been, waar ik natuurlijk onder de blauwe plekken zat.

"Auw.." Mompelde ik. Louis stopte niet, en bleef me aanstaren.

"Antwoord Rebecca. Wat heb je ze verteld?" Fluisterde Harry boos. Paniek. Harry moest niet boos worden. Wie weet wat hij nu kon aanrichten. Wat moest ik zeggen?

"Dat ik eh,-" zal ik hetzelfde vertellen wat ik Skipper had verteld?

"Dat je wat Rebecca?!" Louis zette z'n vingers in m'n been, en ik slaakte bijna een gil van pijn uit.

"Dat ik van m'n fiets was gevallen." Zei ik snel. Louis z'n grip verzachtte, en liet gelukkig los.

"En ze geloofden je?" Zei Harry. Ik knikte langzaam, en keek naar m'n handen en naar m'n infuus.

"Raar verhaal.." Maakte Louis af. Hij bleef me intens aanstaren, alsof hij erachter wilde komen of ik loog of niet. Ik werd er steeds banger van.

"Vond zij ook, maar ze ging er niet op in." Maakte ik snel af.

"Ze?" Shit.. Ik keek snel naar Harry.

"Wie is 'ze'?" Ik keek naar Louis, en weer terug naar Harry. Ik kon niks over Skipper zeggen. Wie weet zouden ze haar wat aandoen omdat ze mij hierheen had gebracht. Ze hadden me zeker weten gewoon dood willen hebben.. Of niet? In ieder geval mochten ze niet over Skipper weten.

"De arts." Floepte eruit. Ik keek weer omlaag. Harry pakte m'n kin ruig tussen z'n vingers en liet me hem strak aankijken. Ik staarde hem bang aan. Hij kneep z'n ogen tot spleetjes, en liet toen m'n kin weer los. Ik wreef over de plek waar hij net nog aanzat. Moesten ze me nou echt altijd pijn doen?

"Mooi. Nu, je gaat niemand verder iets vertellen toch?" Zei Harry. Ik knikte, bang dat als ik iets zei ik iets verkeerd zou zeggen. Louis pakte m'n bovenarm, en trok me naar hem toe. Ik slaakte een gil. Gelijk voelde ik een hand over m'n mond gedaan. Waarom zaten ze altijd aan me?

"Mond dicht! Als iemand hierachter komt krijg je er zo'n spijt van. Praat zachter." Fluisterde Harry, met z'n hand nog steeds over m'n mond. Ik bleef bevroren zitten, te bang om iets te zeggen.

"Je weet wat je te wachten staat als je iemand hierover verteld, toch?" Zei Louis zacht. Centimeters verwijderd van Louis z'n gezicht, werd m'n hartslag hoger en hoger, en de piepjes die van de machine vandaan kwamen werden dus sneller en sneller.

"Is Rebecca bang van ons?" Lachte Harry sarcastisch. Ik keek hem boos aan, en schudde nee.

"Lijkt er wel op." Hij wees naar het kastje die m'n hartslag bijhield. Ik deed m'n ogen dicht en zuchtte, nog steeds niet losgelaten door allebei de jongens.

"Niet zo brutaal. Ben je soms vergeten wat we je hebben geleerd?" Die ene dag.. Vreselijk. Ik wilde er niet meer aan denken.

"Goed, hoelang moet je hier blijven?" Vroeg Harry.