Coincidence?

20. Promises

Coincidence?

Hoofdstuk 20. Promises

Beca's P.O.V.

De hele dag... De hele dag had ik alleen doorgebracht. Ik zat in elke les alleen, elke pauze... Zayn had de moeite niet genomen naar me om te kijken. Was het zo erg?

In ieder geval, de bel was net gegaan, en ik liep nu naar m'n kluisje. Ik wist niet hoe ik naar huis zou komen. Zou ik gewoon op Zayn afstappen? Of zou ik nu rustig naar huis lopen? Ik wilde sowieso al m'n excuses aanbieden, dus wat had ik te verliezen?

Ik liep naar buiten en zag dat Zayn net gedag zei tegen een van z'n vrienden. Dit was mijn kans. Ik rende naar hem toe.

"Zayn-" begon ik, en ik ging voor hem staan.

"Nee." Kapte hij me af. Hij duwde me aan de kant en ik kon nog maar net m'n evenwicht houden. Ik keek op en zag Zayn naar z'n auto toe stampen.

Wat moest ik nu doen? Hem afstand geven, of door blijven pushen? Van mezelf wist ik dat pushen vreselijk vervelend was, dus ik koos ervoor om hem met rust te laten.

Ik liep de schoolhekken door, en begon met m'n lange looptocht naar huis. Ik keek nog even om naar Zayn, en zag dat de vriend die hij eerder gedag had gezegd, weer met hem stond te praten. Ik draaide me weer om en begon sneller te lopen.

~~~~~~~~~~~~~~

Ik was inmiddels een half uur al onderweg naar huis. Het was een vreselijk vermoeiende looptocht, want de afgelopen weken werd ik natuurlijk elke dag met de auto gebracht en gehaald door Zayn. En sinds ik een aardige conditie had opgebouwd met de fiets, was ik die weer kwijt.

Misschien was dit wel beter zo. Misschien kon ik hem zo veel beter vergeten. Het zou makkelijker zijn om te vertrekken. Hij maakte zich toch geen zorgen meer om mij. Het zou beter zijn als ik weg zou zijn hier. Misschien had de verhuizing dan toch iets goeds.

Ik was moe, moe van alles. Moe van de ruzie met m'n beste vriendinnen, moe van de ruzie met Zayn, moe van de ruzie met m'n ouders. Wat had ik toch fout gedaan? Waarom had ik met iedereen ruzie? Ik schrok van mezelf toen ik door de wind de tranen op mijn wangen voelden rollen. Ik was weer aan het huilen. Wie wist hoe veel ik nog kón huilen? Hoeveel tranen waren er nog over?

Dat was, totdat ik getoeter van naast me hoorde. Ik keek opzij om een hele bekende auto te zien. Zayn's auto...

De auto stopte toen ik eenmaal zag wie erin zat. Zayn stapte uit en liep naar me toe. Wat moest ik nu doen? Mijn plannetje ging nou al niet meer door.

"Beca." Hij keek me aan met paniek en angst in zijn blik. Ik stond bevroren tegenover hem. Wat moest ik zeggen? Ik keek hem bang aan sinds het leek alsof hij op elk moment controle kon verliezen.

"Beca het spijt me zo dat ik je negeerde. Ik was stom en gefrustreerd bezig. Ik negeerde je, omdat ik anders het gevoel had dat ik zou gaan ontploffen. Het spijt me dat ik je naar huis heb moeten laten lopen.. En..-" Hij was nu aan het huilen. Hij barstte in snikken uit, en uit het niets was er geen lucht meer tussen ons, en zaten zijn armen om mijn middel geklemd in een knuffel. Hij liet harde snikken uit. Ik wist niet wat ik moest doen, maar ik knuffelde hem zachtjes terug.

"Ik kan mezelf niet geloven. Ik ben zo'n vreselijk vriendje. Hoe kon ik dit... Ik..ik-"

"Shh..." Kapte ik hem af. Ik hoefde het niet te horen. Ik was al blij genoeg dat hij weer tegen me praatte.

"Het is oké Zayn. Niet huilen. Shh." Probeerde ik hem te kalmeren. Het leek een beetje te werken, want zijn snikken werden minder.

Hij trok terug en keek me verbaasd aan. Toen veranderde zijn gezichtsuitdrukking meteen naar boos. "Het is niet oké Beca! Ik heb je pijn gedaan, en ik weet niet of ik mezelf ooit kan vergeven! Ik hoop alleen dat jij me wilt vergeven. Ik zweer dat dit eenmalig was. Alsjeblieft. Vergeef me?"